2 jaar geleden
Verliefd, verloofd, getrouwd en toen? Deel 2
De start van ons medisch traject
Alles leek zo perfect volgens het boekje te lopen. Mijn man en ik gingen samenwonen, daar kwam toen een hondje bij, vervolgens kochten we ons eerste echte koophuis en gingen we trouwen. De volgende stap ons mooie gezin uitbreiden. Helaas, gaat dat laatste niet helemaal vanzelf. Zoals ik in mijn vorige blog had aangegeven, stapte we na de vroege miskraam een rollercoaster in.
Na de vroege miskraam werd ik heel lang niet ongesteld uiteindelijk ben ik doorverwezen naar de gynaecoloog voor een controle echo. Je raad het al ik werd de dag van die echo ineens toch weer ongesteld. Daarna is mijn cyclus helemaal van slag en is er eigenlijk geen sprake meer van een cyclus aangezien ik tussen de 40 en 60 dagen zit. Al snel komen we mede daardoor en zoals eerder verteld de sterke verdenking op endometriose terecht in de MMM.
Een periode van vragenlijsten, bloedonderzoeken, echo's en sperma testen volgde. De wachttijden tussen alles duurde het langst. Uitkomsten: sperma ok (geen superzaad maar ook niet mega slecht), bloeduitslagen man prima, maar mijn bloeduitslagen... die kwamen overeen met een PCOS beeld. Gezien mijn onregelmatige cyclus geen rare uitslag. Ik had alleen geen poly cystische eierstokken en daardoor geen officiële diagnose PCOS, maar wederom wel weer een verdenking van. Uiteindelijk werd er een kijkoperatie ingepland om te kijken naar de ernst van de endometriose. De Diagnose graad 4 (later heb ik dit opgezocht hoger dan 4 gaat het niet), maar het zit op redelijk “gunstige” plekken gezien vanuit de zwangerschapswens. Er was een keuze voor een tweede operatie om de endometriose weg te halen, maar dit zou in mijn situatie inhouden dat er een stuk darm verwijderd moet worden wat een lang herstel tot gevolg heeft. Daarnaast is er altijd een kans dat de voortplantingsorganen beschadigen en dat is juist niet wat we willen. Vervolg was kijken naar onze opties.
Al snel werd duidelijk dat IVF/ICSI voor ons de enige optie was. Vol goede moed gingen we dit avontuur aan. Ondanks dat de hoeveelheid eitjes bij de eerste poging goed waren (11), vielen de bevruchtingen van onze eerste poging tegen. Maar dat was allemaal snel vergeten want de eerste poging een succes! Ik was zwanger! Doordat het eerder fout was gegaan waren we heel voorzichtig blij. Toen was daar de eerste echo een kloppend hartje en de tweede echo en de kleine was goed gegroeid. We werden ontslagen uit het ziekenhuis en mochten door naar de normale route: de verloskundige. Hier werd het weer spannend. Alles was goed geroeid en lekker bewegelijk, maar er was wel een twijfel of de nekplooi niet verdikt was. Dit mocht de verloskundige niet officieel opmeten, dus werden we helaas weer terug gestuurd naar het ziekenhuis.
Daar een uitgebreide echo gehad en alles leek helemaal goed en geen sprake van een verdikte nekplooi, maar het was vocht tussen de vruchtzak en het nekje. Voor het eerst viel er bij mij een spanning van mijn schouders en dacht ik heerlijk te kunnen genieten van de zwangerschap. Helaas werd dit een paar dagen later helemaal omgedraaid toen ik gebeld werd door de verloskundige. Al toen ik het nummer op het scherm zag verschijnen wist ik al dat het foute boel was. De uitslag van de NIPT was niet goed: het Edwards syndroom ofwel trisomie 18. Hiermee zou het kindje niet levensvatbaar zijn. Van te voren hebben mijn man en ik duidelijk over de uitslagen van de NIPT gesproken wat onze acties zouden zijn. Ik wist dus ook al dat als deze verdenking bevestigd zou worden wij ervoor zouden kiezen om de zwangerschap te beëindigen. Helaas, werd dit ook werkelijkheid en hebben wij met 18 weken afscheid moeten nemen van onze dochter Luna.
Zo’n intens verdriet en gevoel van leegte heb ik nog nooit meegemaakt. Daarnaast voelde het allemaal zo oneerlijk. We waren al zo lang onderweg, hebben alles helemaal netjes op de rit, leven heel gezond en roken niet en anderen die er slechter voor staan zijn binnen een zucht en een scheet zwanger en poepen het ene na het andere kind uit. Daarnaast is het ook niet iets genetisch en hadden we echt pure pech (kans 1 op 50.000). Het voelde zo oneerlijk dat dit dan juist bij ons moest gebeuren. Ik heb heel vaak geroepen waarom gebeurd dit niet bij iemand die heel snel zwanger kan worden. Niet dat je dit iemand anders toewenst, want dat zou ik nooit willen. Wij hadden er nu al zo hard voor moeten werken en dan wordt het geluk je zo weer keihard afgepakt. Het voelde echt als een hele slechte grap.
Momenteel zijn we ruim 3 jaar bezig om zwanger te worden, waarvan al ruim 2,5 jaar in de medische molen. We hebben net onze tweede ICSI poging gedaan waarbij de eerste terugplaatsing helaas is mislukt. We hebben nu net onze 1e cryo terugplaatsing gehad en hopen het nieuwe jaar met het mooiste nieuws te kunnen beginnen met een goede gezonde zwangerschap. Al zal deze nooit helemaal onbezorgd meer zijn voor ons tot er daadwerkelijk een gezond kindje in onze armen ligt.
Vorig jaar met de feestdagen hebben we onze ouders mogen verassen met het goede nieuws dat onze eerste poging gelukt was. Het voelt dan ook een beetje alsof deze blog een eerbetoon is aan onze dochter.