In dezelfde volgorde zoals ik de hoekjes had gemaakt, gingen we van het hoekje met ons als gezin met eigenlijk drie kindjes. Naar het hoekje aan de overkant, aan dezelfde zijde van het laddertje.

Een lesje over urinestoma’s van mij voor jou 👩🏻‍🏫

Wat kan het leven toch mooi zijn. Zo dankbaar en zo gelukkig! 🦋

Omdat het vaak spontaan woedende gedrag van onze dochter, dachten wij (inmiddels bevestigd) een gevolg is van mijn ziekteperiode die wij als gezin ieder op ons eigen manier hebben doorgemaakt. Betrok haar speltherapeut Judith, niet alleen ons als ouders, maar ook mij individueel met mijn eigen beleving en verhaal, in dit proces. Als gezin ben je samen en allemaal in verbinding met elkaar. Als ik niet lekker in mijn vel zit zullen zij dit ook allemaal merken. Dus alles wat mij helpt zal haar en de anderen in ons gezin indirect en vaak zelfs direct ook helpen. Hier stond en sta ik volledig achter en dit heeft mij echt hele mooi inzichten gegeven.

Ergens tijdens of in de nasleep van mijn ziekteproces heb ik de overtuiging opgelopen dat ik écht iets moet/wil betekenen voor de maatschappij. Wellicht kwam dat door de strijd en levenslust die ik voelde toen ik ziek werd en weer mocht genezen. Zo van “en nu wil ik echt iets van mijn leven maken! Er ALLES uithalen.”.

Begin juli

Weet je hoe frustrerend het is?

Het is weer bijna tijd voor mijn kanker controle. Het is nu 4 maanden geleden dat ik mijn laatste controle had en morgen is het weer zover. Hierna zullen de controles om de 6 maanden zijn heb ik de vorige keer met mijn gynaecoloog afgesproken. Waar ik dit destijds nog een beetje spannend vond, ben ik er nu helemaal aan toe. Het is de spanning die zo'n controle steeds met zich meebrengt en het vertrouwen in mijn lijf en het leven wat dus blijkbaar is gegroeid bij mij, waardoor dit nu goed voelt. Het is gewoon tijd. Bij klachten mag ik altijd bellen dus no worries!

Woede, boosheid….. Een emotie waar ik van jongs af aan niet vertrouwd mee ben geraakt. Ik zag hem vroeger weleens voorbij komen bij anderen en bij mezelf. Ik voelde goed dat er dan wat gebeurde in mijn lijf maar wat moest ik ermee? Wat ik opmerk is dat woede vaak wordt gezien als negatieve emotie. Vooral bij kleine kinderen. “Boos zijn doe je maar op je kamer!” Met deuren gooien of stampvoetend de trap op is ‘not done’. Maar waarom eigenlijk niet? Het moet er op een of andere manier toch uit. Want opkroppen is ook niet de bedoeling.