Op je intuïtie een zandbak opstellen (deel 1)

Omdat het vaak spontaan woedende gedrag van onze dochter, dachten wij (inmiddels bevestigd) een gevolg is van mijn ziekteperiode die wij als gezin ieder op ons eigen manier hebben doorgemaakt. Betrok haar speltherapeut Judith, niet alleen ons als ouders, maar ook mij individueel met mijn eigen beleving en verhaal, in dit proces. Als gezin ben je samen en allemaal in verbinding met elkaar. Als ik niet lekker in mijn vel zit zullen zij dit ook allemaal merken. Dus alles wat mij helpt zal haar en de anderen in ons gezin indirect en vaak zelfs direct ook helpen. Hier stond en sta ik volledig achter en dit heeft mij echt hele mooi inzichten gegeven.

Daarom werd ik uitgenodigd om zelf in de spelkamer te komen. Door eerst zelf de kracht van de symboliek te komen ervaren. Zodat ik ook wist hoe dit voor Vikki is.

Werken met je intuïtie. Het is niet iets waar ik in eerste instantie zelf naar op zoek zou zijn gegaan op dat moment. Ik kende het niet goed genoeg om erover te oordelen. Had het op deze manier nog nooit ervaren dus ik ging er open in. Ik had geen idee wat me precies te wachten stond. Vond het ergens ook best wel spannend want hoe gaat zoiets? Ik was onzeker of ik mijn hoofd wel “uit” zou kunnen schakelen. Uiteindelijk verliep alles gelukkig heel soepel en vanzelf, het voelde heel goed voor mij en heeft het me zo gegrepen. Echt wauw! Vandaar dat ik nu deze blog schrijf om jullie mee te nemen in mijn ervaring en enthousiasme.

In de spelkamer is een hele wand met plankjes en daarop allerlei speelgoedfiguurtjes, groot en klein. Er zijn huisjes, schelpen, steentjes, kristallen, gedroogd mos, bomen, bruggetjes, teveel om op te noemen. Ik ging voor de wand staan en keek rond. Tot ik dacht “oh dat is een leuk poppetje”. Ik pakte iets op intuïtie.

Het eerste waar ik mijn oog op liet vallen was het leuk vrolijke kleurige peperkoek mannetje, daarna zette ik er een meisjes eekhoorn(?) met haar hand in het haar naast. Twee groene boompjes erachter en drie hele mooie bijzondere schelpen voor ons. Totaal zonder na te denken, uitgekozen wat mij op dat moment aantrok en wat er gewoon leuk uit zag voor mijn gevoel.

De ene hoek van de zandbak gevuld te hebben ging ik naar het volgende hoekje. Hier zette ik een klein luipaardje neer. Deze had ik al de hele tijd zien staan maar ik kreeg nu pas echt het gevoel dat ik die moest pakken. Daarnaast vier glimmende schelpen, twee iets grotere en twee iets kleinere. Een prachtig klein fel roze, met steentjes beplakt schatkistje, zette ik naast het luipaardje. Daarachter drie grote bomen en nog een mooi schelpje.

In het midden van de bak groef ik een gat in het zand en kwam er blauw tevoorschijn, een meer. Naast het meer legde ik twee mooie schelpjes. Over het meer en over de gehele zandbak legde ik in de lengte een mooie hobbelige witte houten ladder. Zodat alles wat ik al had gemaakt aan een kant stond en de andere zijde, op de schelpjes na, nog leeg was.

Ik voelde dat het ging stromen, gewoon vanzelf, vanuit dingen die ik had gepakt. Ik ging open en mijn thema’s mochten zichtbaar worden.

Aan de andere kant van de witte ladder, tegenover het peperkoekmannetje en het eekhoorn, zette ik een lief schattig roze vogelhuisje neer. Hiernaast een mooi groen stukje mos en voor het huisje twee schelpen, een gewone en een pikzwarte.

In de laatste hoek zette ik een poppetje met een heel groot hoofd en klein lijfje en een soort zwaard. Het poppetje keek vooral héél boos. Vóór hem legde ik wederom twee schelpjes.

Nadat dit voor mijn gevoel klaar was en alles stond zoals ik wilde, gingen we samen kijken wat ik nu precies had neergezet. “Ping” mijn hoofd mocht weer aan.

We begonnen waar ik ook was begonnen met neerzetten. Het peperkoekmannetje, de eekhoorn en de drie schelpjes daarvoor. Waar stonden ze in hemelsnaam voor? Bedacht ik me. Heel gek overigens omdat je weet dat je het nét zelf nog zo hebt neergezet.

“Voor ons als gezin denk ik” zei ik. Alleen er lagen drie schelpjes. Het duurde niet lang voordat ik begon te huilen. Ik herinnerde me ineens dat er tijdens de eerste echo (zwangerschap van Vikki) een tweede vruchtzakje gezien was. De echoscopiste heeft ons toen naar huis gestuurd met de boodschap dat we over twee weken terug moesten komen voor nog een echo ivm het tweede vruchtzakje. En dat we er rekening mee moesten houden dat het misschien een tweeling zou zijn. Na die twee weken was het “zogenaamde” vruchtzakje weg. Het was een loze holte met bloed werd ons gezegd. Een hele tijd daarna heb ik er nog aan gedacht, getwijfeld en van binnen stiekem gerouwd. Uiteindelijk mezelf getroost met een gelukkig gezonde baby en het maar losgelaten. Alleen dat ik dit dus zo onbewust heb neergezet raakte me diep. Het voelde voor mij als een bevestiging. Er is dus toch een zieltje geweest destijds…

Ondertussen door het noemen van de symbolen mocht ik de kracht hiervan gaan ervaren en viel de puzzel in elkaar. De in eerste instantie random gekozen poppetjes begonnen te leven in mijn hoofd en ik kreeg er allerlei gevoelens en gedachten bij. Zo ook bij het peperkoekmannetje.

Want wat opviel was dat het peperkoekmannetje, Stefan dus. Wat voor mij intussen begon te leven. Niet naar de schelpen, onze kinderen keek. Terwijl ik met mijn hand in mijn haar stond. Dit komt ook volledig overeen met hoe wij de kankerperiode individueel ervaren hebben. Stefan had namelijk een wat vermijdende coping. Begrijp me niet verkeerd hoor want hij deed alles wat ik hem vroeg, ging overal mee naartoe en was mijn rots in de branding. Maar hij kon zijn afleiding echt vinden in zijn werk, weg van thuis en dus de ellende. Dat werkte voor hem en deed hem goed.,Gelukkig ook want die afleiding heeft hem al die tijd overeind gehouden.

Terwijl ik juist overal vol in ging, er constant mee bezig was. Dat kon ook niet anders denk ik. Ik maakte me toen al zorgen om wat dit met de ontwikkeling van de kinderen zou doen.

Helemaal verwonderd was ik toen we alleen één hoekje nog maar hadden besproken. Dat die kleine stilleven zoveel kan zeggen. En zo raak! Echt wauw!

Ik merk dat dit opschrijven heel emotioneel voor me is. Daarbij is het ook al een flinke lap tekst. Dus binnenkort deel 2!

Viva la Vida!

Liefs Nicole

Praktijk: www.spelendgroeien.nl

Speltherapeut: Judith Daems-Aarts