Een puur stukje onzekerheid

Beetje bij beetje kom ik meer tot mezelf, mijn kern, wie ik ben en wil zijn. Ik voel steeds meer balans en rust in mezelf en dit is ook echt merkbaar in mijn dagelijks leven. Ik ben er alleen heilig van overtuigd dat je nooit klaar bent met groeien, “die ui is nooit helemaal afgepeld”. En door verschillende dingen ben ik afgelopen tijd dus weer even geconfronteerd met een (oud) stukje van mezelf. Een bekend stukje voor mij maar waar ik lang niet meer in deze mate mee te maken heb gehad. Mijn onzekerheid omtrent mijn lijf.

Nu merk ik steeds meer en meer dat ik afgelopen jaren volop in de overlevingsmodus zat. Waardoor ik héél makkelijk praktisch kon denken en over dingen zoals mijn litteken (wat na een jaar na de tweede operatie nog een stukje groter en lelijker werd), de tattoeage puntjes van de bestralingen, het lymfoedeem in mijn buik en benen, de daardoor opgezette buik (inclusief winderigheid door het geknutsel aan mijn darmen) en natuurlijk mijn stoma, heen kon stappen. De laatste tijd merk ik op dat deze uiterlijke kenmerken me ineens meer opvallen en zelfs irriteren. Mijn veranderde buik met altijd aanwezige stoma waar ik meerdere malen per dag mee wordt geconfronteerd. Ondanks dat ik mijn stoma destijds relatief makkelijk heb kunnen accepteren ben ik er ook weleens onzeker over. Al lijkt het niet zo hoor ik vaak, dit ben ik vaker dan je denkt. Mijn stoma is niet iets waar ik áltijd maar met trots en dankbaarheid naar kan kijken.

Vroeger als tienermeisje was ik ook onzeker. Als ik nu terugkijk had ik nagenoeg het ideale lijf maar dat zag ik toen niet. De pubertijd vond ik lastig, ik was op zoek naar wie ik was, waar ik bij wilde horen. Ik wilde zo graag ergens echt bij horen, gezien en gehoord worden voor wie ik echt was, me geaccepteerd voelen, ik was op zoek naar bevestiging van buitenaf. Maar hoe je er ook uit ziet, pubers weten altijd wel iets te vinden om je onzeker mee te kunnen maken. De onzekerheid zat voornamelijk in mijn hoofd, en dan nog al die hormonen die door mijn lijf gierden, ik was emotioneel afhankelijk en mijn eigenwaarde hing af van hoe vriendjes en andere mensen in mijn omgeving met me omgingen. Bijzonder om hier zo diep over na en aan terug te denken. Het stukje emotionele afhankelijkheid heb ik inmiddels wel los kunnen laten en mijn eigenwaarde is super veel gegroeid tijdens de afgelopen uitdagende jaren. Ik heb geleerd dat ik die bevestiging juist in mezelf kan vinden in plaats van buitenaf.

“De onzekerheid waar ik nu tegenaanloop is dan eigenlijk veel simpeler en praktischer.” Dit is wat ik in eerste instantie getypt had. Maar eigenlijk klopt dit niet. De onzekerheid waar ik nu tegenaanloop ik voor een deel namelijk helemaal hetzelfde. Ik heb het al vaker gezegd dat het voelt alsof ik weer in een soort pubertijd zit. Ik ben weer op zoek naar wie ik nu ben en wil zijn na het hele kanker gebeuren. Mijn nieuwe/veranderde lijf onderzoeken en leren vertrouwen. Een pubertijd zonder dat “ideale lijf” en zonder de emotionele afhankelijkheid. Maar met een kwetsbaar gehavend lijf wat een verhaal verteld en met mijn basis, de beste partner (en kinderen) die mij volledig zien en accepteren, aan mijn zijde.

Laat ik er niet omheen draaien, zo’n ziekte als kanker of een ander ziektetraject veranderd niet alleen je lijf maar je hele leven, je kijk op het leven en dus jou als mens. Daarna is het dus, net als in de pubertijd, op onderzoek naar jezelf, fysiek en mentaal, alleen nu niet naar de 1.0 maar de 2.0 versie. Met mijn nieuwe inzichten ga ik weer op zoek naar wie ik nu ben geworden, wie ik wil zijn en ook vooral wat kán ik?

Voor mijn gevoel ben ik hier inmiddels al een eind mee op weg en blijkt er nu ruimte te komen voor de verwerking van mijn veranderde lijf, rouw en acceptatie. Want ook al ben ik me heel bewust dat ik er zonder die operaties, en dus littekens, zonder mijn stoma, die er dus áltijd is, niet meer zou zijn. Betekent dit niet dat ik soms ook gewoon een mooie buik zonder accessoires zou willen.

Vooral nu we zo richting de zomer gaan. Het is minder makkelijk te verhullen voor jezelf en de buitenwereld. Ik draag dunnere kleding waardoor een volle zak sneller zichtbaar is en dit vergt dus meer alertheid en bewustzijn van mezelf. Op een zomerse dag aan het zwembad of tijdens een uitstapje, waar ik veel probeer te drinken om eventuele ontstekingen te voorkomen, moet ik dan dus ook vaker naar het toilet. Constant opletten of er een toilet in de buurt is en of je zakje al vol/zichtbaar is. Nu ik mijn stoma langer heb mis ik mijn lijf zonder stoma ook weleens. Ik mis mijn “gewone” platte buik. Ik mis de dagen aan/in het zwembad zonder de hele tijd bewust te zijn of mijn zak vol raakt en het er gek uit ziet als ik met zo’n volle uitpuilende zak in mn badkleding het zwembad uit moet klimmen om naar de toilet te lopen en daarna terug het zwembad in zonder die uitpuiling in je badkleding. Er hebben vaak mensen gekeken maar nog nooit iemand iets gevraagd. Dit vind ik soms weleens jammer want ik zou het veel liever uitleggen dan dat mensen staren en er hun eigen verhaal van maken.

Kortom onzekerheid, ik denk dat iedereen er weleens last van heeft en dat het er ook gewoon bij hoort. Niemand is perfect. En wat is nou eigenlijk perfect? Als ik het voor mezelf vergelijk met vroeger denk ik dat ik me nu minder identificeer met het gevoel. Maar het gevoel en de situaties die zich voordoen aan zo’n zwembad, als een golf over me heen laat komen. Na de nodige levenservaring weet ik mijn eigenwaarde en de kracht van mijn lijf en daar ben ik juist trots op.

Ik heb er bewust voor gekozen om er open over te zijn en mijn verhalen te delen. Dat maakt het voor mij draaglijker en voor anderen om mij heen makkelijker te begrijpen en mee om te gaan. Wat mij betreft gaan onzekerheid en zelfvertrouwen hand in hand, het gaat om het bewustzijn van beide en de juiste balans daarin zien te vinden.

Viva la Vida!

Liefs Nicole