Eenzaamheid tijdens persoonlijke groei

Persoonlijke groei, ik ervaar het super fijn en leerzaam maar de schaduwkant is dat het ook heel eenzaam kan voelen. 

Het is een keuze

Mezelf gaan ontwikkelen is een keuze die ‘ik’ heb gemaakt. Daar is niet mee gezegd dat de mensen om mij heen die keuze ook willen of gaan maken en dus met me meegroeien. Zonder oordeel want iedereen is anders. Mijn leven is gelopen zoals het is gelopen en dat heeft me gebracht op het pad dat ik nu bewandel, dit is natuurlijk voor iedereen compleet anders.

Word ik nou gek?

Nee, maar dit heb ik mezelf met regelmaat afgevraagd. Doordat ik zo met mezelf, mijn gevoel, gedragspatronen en overtuigingen aan de slag ben gegaan word mijn binnenwereld steeds groter. In mijn hoofd krijg ik steeds meer gesprekken/dialogen met mezelf, ik roep mezelf een halt toe als ik over mijn grens ga, vraag mezelf dagelijks af in stilte hoe ik me voel en geef mezelf een oppepper als ik dat nodig heb. Ik neem regie in eigen hand en probeer mijn gedachten te sturen in plaats van dat ik mijn gedachten mij laat sturen. Ik voel mezelf steeds fijner en rustiger maar ondertussen voel ik de contrasten met sommige mensen om me heen steeds groter worden.

Eenzame groei

Een aantal jaar geleden, na alle behandelingen en herstel, begon dit balletje bij mij te rollen. Mijn kijk op het leven, contact en de waarde daarvan hadden voor mij ineens een andere betekenis gekregen. In sommige vriendschappen merkte ik dat ik niet meer vond wat ik nodig had. Gespreksonderwerpen die voor mij in de loop van de tijd geen waarde meer hadden. Ik miste diepgang en verbinding. Toen ik de balans in mijn hoofd opmaakte en bleek dat ik uit sommige vriendschappen geen energie meer haalde, het koste me alleen energie. Het was voor mij een hele stap om dit kenbaar te maken en vervolgens afstand te nemen.

Ligt het aan de ander?

Nee, we hebben allemaal een ander leven geleefd, andere keuzes gemaakt en daardoor groei je soms simpelweg uit elkaar. Soms stel je ook je verwachtingen in een bij, ontmoet je elkaar in het midden en zoek je een andere “nieuwe” balans in het de relatie. Ik heb vooral geleerd heel dicht bij mezelf te blijven en mijn mening, hoe belangrijk is die eigenlijk? Laat staan of ik hem altijd uit moet willen spreken? Het leven is als een trein, mensen stappen in, soms stappen mensen uit, sommige voor even, sommige voor altijd en heel soms stappen ze dan later toch weer in. Het is allemaal prima.

Of het pijn doet?

Ja natuurlijk! Maar als iets voor mij niet meer goed voelt ga ik de voor- en nadelen tegen elkaar afwegen. Ondanks de weerstand en angst die je voelt, niet kiezen voor de makkelijkste weg maar kiezen wat het beste voor JOU is, voor de langere termijn. Ik geloof namelijk dat je krijgt wat je aankan. Teveel ruis maakt niemand zijn leven fijner. Zelfzorg is niet egoïstisch maar noodzakelijk. Ik kan er nu met compassie naar kijken. Het is allemaal liefde.

Kwaliteit boven kwaliteit

Mijn buitenwereld werd kleiner. Mijn prioriteiten werden steeds duidelijker. Ik koos voor liever minder mensen om me heen dan mensen om me heen die me energie kosten en ruis opleveren. Wat resulteerde in meer tijd over mentaal, doordat ik minder piekerde over dingen en/of mensen waar ik toch geen grip op had. Maar ook meer tijd over fysiek, tijd die ik in mezelf, mijn gezin en mijn dierbaren kon steken.

Waar deuren sluiten gaan nieuwe open

Ik denk dat je altijd gelijkgestemde aantrekt. Die “overige” tijd waar ik het over had, wordt zo vanzelf weer ingevuld. Alleen dan nu met een ander soort contact dan voorheen. Voor mij met meer diepgang, verbinding en vooral samen met, en van elkaar, het leven leren.

Het mooiste wat ik hiervan leerde is ‘zonder donker geen licht’, het mag er allemaal zijn, naast elkaar!

Viva la Vida!

Liefs Nicole