Onlangs zat ik in de bus (geen Connexxion meer maar Arriva) en was meteen de “koewlste” mama van de hele klas. Ashton is namelijk GEK op de bus. Terwijl Logan in de wagen lief lag te tukken, Ashton persoonlijke vragen stelde aan wildvreemden, keek ik een beetje om me heen. Terwijl ik dat deed zag ik een bordje waarop iets stond als: “In deze bus hangen camera’s EN word geluid opgenomen.” WHAT THE FIZZLE?! Weg was het wegmijmeren. Weg was het: “oh wat is Ashton toch schattig met zijn gebabbel.” Ik was BOOS. SUPERBOOS zelfs! Dat je camera’s ophangt om op die manier vandalen te detecteren, oke. Of om te zien wie er begon bij een gevecht, oke. Maar afluisteren? En hoe zit het dan met dat ene ding… hoe noemen ze dat toch? In Engeland spreek je het vrijwel hetzelfde uit… OH JA: Privacy!

Soms kan ik mezelf wel een nekschot geven. Argh. Ik ben de schuursleutel kwijt! Ik weet dat ik donderdag binnen kwam, nadat ik hem had gebruikt. Ik weet OOK dat ik hem op het tafeltje heb gelegd. Wat er daarna mee gebeurd is, DAT weet ik dus verdorie niet. Ik heb de prullenbak uitgeplozen en ja...ik heb de vuilniszak ook uitgeplozen! IK. IK heb met mijn vrees voor al dat goor is ondersteboven in de vuilnisbak gehangen. En mijn buren hebben het gezien. En die hele knappe man die daar aan het klussen was ook. Mocht ik de intentie hebben gehad de beste man te verleiden, dan kon ik die nu in de koelkast leggen. En vriendlief was ook niet zo fond of me. En terecht, nu is het de schuursleutel. Maar eerst was het mijn id bewijs, daarvoor mijn sleutelbos en tussen de schuursleutel en de verhuizing ook al eens mijn sleutelbos. Ik ben allang blij dat ik Logan en Ashton nog nergens heb laten slingeren!

Kregen we mooi weer, rolde Logan om, kregen we te horen dat Ashton naar groep 2 ging EN een niveau hoger mocht gaan zwemmen na de zomervakantie. Allemaal mooie en leuke dingen natuurlijk! En het beste nieuws van alles ( hoe egoistisch dit ook gaat klinken ) is dat ik weer een baan heb! De laatste dag van mei was het zover, ik werd gebeld door mijn oud collega en die brulde dat ik als de wiedeweerga ( love the word, wacht al eeuwen tot ik het eens gepast kon gebruiken ) mijn cv en brief moest langsbrengen bij de winkel waar zij werkt.

Naar Frankrijk, heerlijk! Naar een plaatsje waar we nog nooit van hadden gehoord en midden in de bergen. Op ongeveer 6 uur rijden vanaf ons huis en dus opvoedkundig-geen-pluimpje-waard de nintendo DS mee voor Ashton. 6 uur rijden zonder de vraag: “zijn we er al?” Of de opmerking: “Ik verveel me!”

Er werd me laatst gevraagd wat ik jou perse mee wil geven. Ik heb er even over nagedacht en ik ben eruit. Omdat ik de helft zeker ga vergeten ( je kent me intussen wel ) schrijf ik het maar op!

Ik ben een echte spender, ik ben er ook erg goed in. Geen webwinkel is voor mij veilig en als een winkelketen een klantenpas heeft kun je er 1000 euro op inleggen dat ik die pas in mijn bezit heb. Voor mezelf veel kleding, voor vriendlief lekkers, kleding of onnodige lieve dingetjes en voor Ashton en Logan ga ik helemaal los. H en M, webshops, speelgoed, rammelaars, knuffels, schoenen, Bakugan ongein... noem het op en ik heb het gekocht of overweeg het te kopen. En ELKE keer loop ik tegen hetzelfde aan, voor jongens is het aanbod gewoon VEEEEEEL kleiner. Horendol, misselijkmakend frustrerend vind ik het! Voor Logan dacht ik dat ik gewoon kieskeurig was als het op mijn stoere knul aankwam, dat ik gewoon niks leuk genoeg vond. Maar loop maar een willekeurige speelgoedwinkel in en de roze hoek ( prinsessen, Hannah Montana, Hello Kitty, Barbie, Petshop etcetc ) is veel groter dan de roze/blauw/zwarte hoek ( Thomas, Spiderman, Cars, Bob de Bouwer ) En dan kledingwinkels, doen al die merken nu echt meer moeite het in elkaar flansen van meisjeskleding dan voor jongenskleding? K3 bijvoorbeeld, mijn zoontje is een grote fan en ik ga er niet vanuit dat hij de enige is. Is het dan ZOVEEL gevraagd om te zorgen dat na de concerten er ook blauwe of grijze bekers zijn met Karen, Kathleen en Josje? Of een blauwe K3 pen? Hij wil geen roze, maar vindt Josje toch wel errug leuk!

IK wel in ieder geval. Ik vind dat dat best eens gezegd mag worden namelijk. Als er ergens een zwangere is en het woord bevalling valt, verdringen horden moeders zich om haar heen om te vertellen hoe verschrikkelijk bevallen is en om te zeggen: “het voelt letterlijk alsof je van boven tot onder wordt opengescheurd, maar je moet er nu eenmaal doorheen meid!” Blije en verwachtingsvolle ogen kijken haar dan aan, in de hoop op een reactie zodat we massaal kunnen zeggen: “maar het cliche is waar hoor, dat ben je ZO vergeten.”

“Kop mag je niet zeggen, dat is geen net woord Verwarrend dat een kop dan op elk dier hoort Hetzelfde geldt natuurlijk voor muil en voor bek Nee MENSEN hebben een mond, is dat nou niet gek? Liegen dat mag niet, je moet altijd de waarheid zeggen Denk je eraan een wortel voor Americo neer te leggen? Nu is het tijd om je iets te vertellen lieve kind, papa en mama hebben jaren gejokt over de Sint En die man met die krullen en dat mooie gekleurde pak? Dat is dus de buurvrouw met een door ons gevulde zak En de kerstman die altijd de melk met koekjes opeet, lieverd er is een reden voor papa’s dieet! Nee dat klopt, ook die kadoos kopen wij, en die rendieren op het dak verzinnen we er ook zelf bij. De paashaas die altijd die eieren versierd Komt eigenlijk ook al jaren niet hier! WIJ verstoppen die dingen op een prachtige plek, Tussen de plantjes, of achter het hek. Warm warm, koud koud, lauw Maar we doen dat allemaal uit liefde voor jou.”

“VLIEGENDEGLOEIENDEKLETSENDEDIJEN! IK BEN GROOT!” Zo werd ik afgelopen nacht wakker. Ik zat totaal verstijfd rechtop in bed toen het langzaam tot me doordrong. Ik ben “later als ik groot ben.” Dat later is dus nu, ik ben dus een groot mens. Niet heel groot, 169 centimeter met platte sneakers aan, maar hoor dus wel bij de grote mensen. Hoe kan dat? Wanneer is deze madness begonnen en WAAROM heeft niemand me hier rustig op voorbereid? Het desnoods per sms verteld of een subtiele hint gegeven? En ja, natuurlijk weet ik wel dat ik samenwoon, we een koophuis hebben, 2 kinderen en de katten. Dat besef ik me terdege. Maar de link met een groot mens zijn had ik nu niet direct gelegd! Hoe kan ik ook? Als ik met Ashton in de woonkamer ga picknicken op regenachtige dagen, als we disneyfilms kijken en allerlei snoepjes door elkaar eten of achter elkaar aanjagen is dat tenslotte meestal mijn idee geweest. Vriendlief en ik pesten en plagen elkaar, ik giechel met mn vriendinnen, gooi Ashton over mn schouder en roep dan “vodden te koop” en in ons huishouden moet iedereen het schrik-wise weleens ontgelden ( zelfs die arme burgerlijke katten ). Ik kreeg laatst zelfs een terechte: “sjonge mam, doe normaal je doet rotstom.”