Vanmorgen kamde ik z’n haar en hij was ineens groot. 🥹❤️

Het is moeilijk uit te leggen, ik denk zelfs niet te begrijpen, voor iemand die niet in eenzelfde situatie verkeert.Hoe het is om altijd aan te staan.Hoeveel energie het kost, hoe intensief het blijft, ook na een tijdje.

Ik zie mijn eigen reflectie in het raam vlakbij en trek wat aan m’n rok. Man kijkt me aan en ik zeg “ik zie mezelf”… “Ja” zegt hij “ik zag mezelf net ook” … “Beter kijken we die kant niet meer op” Nee inderdaad…..

Doen we Hárris er een plezier mee? Dat is de vraag die we ons stellen als we voor een uitje staan.

Het is al weer even geleden dat we ons hebben voorgesteld, dus de hoogste tijd om het verhaal van Hárris nog eens op te schrijven.

Een jaar geleden deelde ik deze foto. Hij zat net op de “speciale” groep. En elke dag dat ik hem daar achterliet die eerste week huilde ik in de auto dikke tranen. Ik voelde me alleen en verdrietig.

Niks “tante Corry”, ik vind haar een heks. En heks Corry heeft eindelijk ook officieel de intrede in ons huis gedaan.

Lieve mensen!!! Er kwam een droom uit. Eentje die ik stilletjes aan probeerde los te laten. Waarvan ik probeerde te accepteren dat het een droom zou blijven, ook al voelde ik nog altijd hoop.

Voor Kerst kreeg hij een glijbaan. Niet om zelf van te glijden, nee hij kreeg een glijbaan om speelgoed van af te laten rollen. Autootjes om precies te zijn. Want dat zag ik hem bij fysio met veel plezier doen.