Over een heks

Niks “tante Corry”, ik vind haar een heks. En heks Corry heeft eindelijk ook officieel de intrede in ons huis gedaan.

Ik had me stellig voorgenomen er niet over te klagen, want daar is de rest van Nederland al bijzonder goed in, maar als ik niet schrijf over de heks dan heb ik weinig te vertellen. Want ze beheerst namelijk al geruime tijd ons leven. En dan met name dat van Hárris. Die snapt het niet, is bij elke zelftest negatief maar is sinds afgelopen December nauwelijks naar school geweest. En voor een kind dat het best functioneert op structuur is dit een lastige situatie. Voor elk kind natuurlijk, maar voor hem net een beetje extra. En daar kan niemand wat aan doen.

Dus ja, ook wij hebben hier verveling en frustratie. Te weinig uitdaging, dus teveel energie en dus worden de nachten weer steeds ingewikkelder.

En ik word ondertussen heen en weer geslingerd tussen schuldgevoel omdat ik niet genoeg werk als ik bij de kinderen ben en schuldgevoel omdat ik niet genoeg bij de kinderen ben als ik werk.

Maar we maken er wat van! We spelen, zingen en lachen. We trekken elke dag ieder stuk speelgoed wat we hebben uit de kast. We staan net een beetje teveel schermtijd toe en proberen af en toe de energie wat te laten uitrazen. En dat werk halen we ‘s avonds weer in. Of in het weekend.

Het einde is in zicht; dat kan niet anders. En als we dan straks terugkijken dan zijn we blij dat het voorbij is maar herinneren we het ons ook als een bijzondere tijd! Weet je nog toen heks Corry ons in een bubbel stopte?