Weten jullie nog dat ik voor de keuze stond om Josefine op de therapeutische peutergroep in te schrijven en daar een blog over schreef?

“Dette is toch niet mijn stiefmoeder?”

Omdat we alle kinderen thuis hadden die dag, zouden we oud- en nieuw gewoon lekker thuis vieren. Dan konden alle kindjes fijn in hun eigen bedjes slapen en op middernacht met ons naar het vuurwerk kijken wat vanaf onze flat op 6 hoog mooi te zien is!

Mijn pubertijd beschrijf ik als een donkere periode waarin ik verkeerde keuzes maakte: opleidingen waar ik geen motivatie voor vond en dus ook niet af maakte en later sollicitaties waar het niet verder kwam dan een afwijzing. Totdat ik vrijwilligerswerk vond waar ik op mijn plek was, maar het leven gebeurde en ik raakte zwanger. Na de zwangerschapsverlof besloot ik om thuisblijfmoeder te worden. Ik vond dat ik dag en nacht voor mijn kinderen moest zorgen en er voor ze moest zijn. Het huishouden en de kinderen hadden ineens al mijn prioriteit.

Vandaag is het Wereld Prematurendag! 💜

Al vanaf zijn geboorte doe ik alles op gevoel. Mijn moederinstinct heeft eigenlijk nooit naast gezeten. Daarom weet ik, dat alle keuzes die ik maak, altijd in zijn belang zijn.

Als ik nerveus ben of verdrietig of ook maar iets voel wat te dichtbij komt, ga ik lachen. Deze foto, geeft perfect weer hoe het was: een rollercoaster aan emoties.

Eerst was het jij en ik. Ik en jij. Wij, samen. Alleen met mij.

Van een fijne zwangerschap naar een plotselinge bevalling in kritieke levenstoestand. De hele tijd ging het door mijn hoofd: ‘kom er alsjeblieft niet al uit’, maar de natuur besloot, de baby moest eruit omdat het moest blijven leven. Het persen zelf was in 10 minuten klaar. Ik heb geen 1 keer het bekende baby huiltje gehoord als teken van leven.