Past mijn kind wel in het onderwijs?

Dat een mytylschool de best passende onderwijsvorm kan bieden aan Josefine, daar zijn we het allemaal over eens.

“Waarom is de knoop dan nog steeds niet doorgehakt?” Hoor ik je denken. Nou, dat is simpel, maar vergt wel wat uitleg. Daarom heb ik weer een nieuwe blog geschreven en neem ik jullie weer mee in mijn gevoelens.

Inmiddels zijn er alweer wat maanden voorbij. Er is een cognitief onderzoek afgenomen bij Josefine en we hebben een rondleiding gekregen op de mytylschool.
Omdat ik nog even wilde wachten met deze blog heb ik onze volgers via Instagram die dag meegenomen in onze gevoelens over deze school.
Voordat de rondleiding begon had ik al heel wat ervaringen van andere ouders gelezen. Toch ben ik met een open gevoel naar binnen gestapt. Het kan bij de een totaal niet passend zijn, het kan voor de ander de beste keuze zijn, maar Josefine is uniek en we zijn hier tenslotte voor Josefine…

Samen met Odette en de vader van Josefine liepen we rond in de gangen van de school. De intern begeleider die de rondleiding gaf was eerlijk, maar gaf ons daardoor geen fijn gevoel.

Alles wat ik van tevoren op de website aan informatie had verkregen sprak zij tegen. We hadden bijvoorbeeld iets gelezen over een zwembad (en mogelijkheid tot intern zwemles), maar de intern begeleider gaf aan dat dit nog helemaal niet van toepassing is in de eerste jaren. Uiteraard ook wel logisch… Paardrij therapie, ook dit is iets wat maar zelden van toepassing is. Ze hadden een mooi muzieklokaal en een aangepast speelplein waardoor ik zeker ook voordelen zag, maar de school was ENORM en we voelden ons niet op ons gemak. Ik voelde niet de ruimte om mijn vragen te stellen. Gelukkig hadden we ook de maatschappelijk werker meegenomen naar deze rondleiding en stelde zij alle vragen die we eerder besproken hadden. Geen één vraag gaf het antwoord waar ik op hoopte. Daarna volgde de voor mij allerbelangrijkste vraag: of de school rekening houdt met kinderen die gevoelig zijn voor prikkels. Het antwoord daarop luidde: 

Dit is natuurlijk absoluut niet het antwoord wat je wilt horen op een mytylschool, maar eerlijk is eerlijk, het was wel de waarheid. Daarna hoorden we dat de schooldagen van 8.45 uur tot 15.30 uur zijn. We liepen terug naar de auto en zeiden alle drie tegelijk: dit gaan we Josefine niet aan doen. Die twee nadelen: rooster tot 15.30 uur samen met de afstand betekent dat ze met leerlingenvervoer pas rond 17.00 uur thuis is. Dit is een enorm nadeel en dat weegt voor mij te zwaar op tegen de -kleine- voordelen. Dit gaf ons alle drie de doorslag waarom deze mytylschool gewoon geen optie is. Nu niet, nooit niet.

Maarja, en nu? Ik had inmiddels ook integrale vroeghulp ingeschakeld om ons als onafhankelijke partij bij te staan in de schoolkeuze voor Josefine. Ik krijg namelijk sterk het gevoel dat Revalidatie Friesland maar 1 optie ziet en dat is deze mytylschool.

Integrale vroeghulp en Steunpunt Onderwijs Noord zijn Josefine een ochtendje gaan observeren op de therapeutische peutergroep, om vervolgens een advies uit te brengen. Daarna volgde een gesprek bij ons thuis om hun advies te bespreken. Uiteraard was ik mij ervan bewust dat zij Josefine moeten beoordelen op basis van een observatie van één ochtendje en er dus wellicht een advies uitkwam waar ik het niet mee eens zou zijn. Het ging mij inmiddels meer om de hulpvraag: wat heeft Josefine nodig om zich te kunnen redden in het reguliere onderwijs? Maar dit was helaas niet helemaal goed overgekomen en dus ook niet echt behandeld in hun verslag.

In hun verslag stonden kleine onwaarheden, maar ook verontrustende dingen waar ik, als moeder van Josefine eigenlijk al een beetje bang voor was.
Zo hadden ze bijvoorbeeld geobserveerd dat Josefine op de therapeutische peutergroep met een hulpmiddel (loopkarretje) door de gang loopt. Of bij de ergotherapeut met een speciale veerschaar knipt. Ze hadden het over aangepast meubilair wat Josefine wellicht nodig zal hebben en Josefine drinkt op de groep met een rietje. Op basis van deze bevindingen was hun advies de mytylschool. Lekker makkelijk en kortzichtig dus. Een overgenomen advies. Ik moest af en toe mijn lach even inhouden, maar ergens doet het me ook gewoon pijn. Aan de ene kant natuurlijk heel mooi dat Josefine op een peutergroep zit waar de hele wereld om haar heen is aangepast naar de beste behoeften, maar kom op. Thuis zit ze ook gewoon op een normale stoel, drinkt ze uit een normale beker, knipt ze ook gewoon met een normale (kinder)schaar en loopt ze ook zonder karretje. Wordt ze niet extreem tekort gedaan op deze manier? Wordt ze klein gehouden? Soms had ik al het gevoel dat ze daar enkel CP zien en niet het meisje van bijna 4, genaamd Josefine en nu kwam daar voor mij een bevestiging.

Ik gun haar de beste leerkansen, een normale omgeving zonder aangepaste hulpmiddelen. De grote mensenwereld is hard en als ze altijd maar in een veilige, naar behoefte aangepaste omgeving verkeert, hoe moeten we haar dan klaarstomen voor die grote boze mensenwereld? Ze zal in een groot gat gaan vallen en ze zal niet weerbaar zijn…

Maar aan de andere kant gun ik haar gelijke kindjes als haar, hier en daar een aanpassing om zoveel mogelijk energie te besparen en therapeuten in plaats van juffen die precies weten wanneer Josefine iets meer toezicht nodig heeft met een speelmoment. Ik gun haar natuurlijk dat ze nooit gepest zal worden om hoe ze loopt. Dat ze zich nooit een buitenbeentje zal voelen en ik stop haar het liefst zo veilig mogelijk in een doosje want het is mijn kleine meisje en ik als moeder wil haar beschermen.
Ik word er verdrietig van bij het idee dat ik straks mijn kind van 8.00 tot 17.00 kwijt ben iedere dag. Dan kan ik haar net zo goed gaan inleveren. Dat is toch onmenselijk? Ga eens bij jezelf na, als je de hele dag van 8.00 tot 17.00 uur werkt, dat is voor een volwassen al intensief. Laat staan voor een kind! We moeten dus de mytylschool gewoon helemaal uit ons hoofd gaan zetten en denken in mogelijkheden. Ik zie haar CP, maar tegelijkertijd zie ik haar ook als Josefine. Een meisje van bijna 4.

Onze enige optie op dit moment is regulier onderwijs. Omdat revalidatie, integrale vroeghulp én Steunpunt Onderwijs Noord het er allen over eens zijn dat speciaal onderwijs niet passend is. Ze zal daar niet eens toegelaten worden volgens hen. Ze is cognitief ‘te goed’. Ze is geen ‘moeilijk lerend kind’. Dan rest mij slechts de vraag; wat heeft zij écht nodig?
Ik denk dat het doseren van de dagen op een (kleine) school om de hoek de beste optie zal zijn. In samenspraak het eerste jaar waarin zij niet leerplichtig is de dagen tot 12.00 uur aanhouden, wellicht opbouwend naar 14.15 uur als we zien dat Josefine dit wel aan zou kunnen. Met uitjes gaat er een begeleider mee (1 van ons drieën) omdat we met een uitje niet kunnen en zullen verwachten van een juf dat ze de hele tijd toezicht kan houden op Josefine.
De fysio zal ze nog een aantal jaar blijven houden, dit kan dan eventueel na school. Nadat ze eerst even thuis heeft kunnen bijkomen van haar schooldagje bijvoorbeeld. Het steunpunt noemde hierbij ook dat Josefine in het eerste jaar waarin ze niet leerplichtig is, zelfs zou kunnen thuis blijven op een ‘therapie dag’. Dat soort mogelijkheden wil ik horen!
Denk ik te makkelijk? Ik denk oprecht dat het reguliere onderwijs haalbaar kan zijn, als we allemaal samenwerken en goede afspraken maken.

Wordt het dan een succesverhaal? Volgens integrale vroeghulp en Revalidatie Friesland niet. Vraag me niet waarom. Wie mij langer kent, weet dat wanneer iemand mij in een bepaalde weg dwingt, ik de ander zal bewandelen en daarom maak ik me hard voor mijn kind. Als regulier niet gaat lukken, past mijn kind dan wel in het onderwijs? 

Trending op Mamaplaats: Onze wereld op z'n kop: "We hebben de diagnose"