Zes maanden lang. Zo lang was ik ongesteld geweest toen ik stopte met de pil. Door mijn PCOS bleef ik overmatig bloeden. Én was ik zo goed als onvruchtbaar. Ik wou kinderen. Zou ik het mezelf ooit vergeven als het zonder maagverkleining niet zou lukken en ik kinderloos zou blijven? En los van dat, de pil slikken tot de overgang om maar niet te hoeven bloeden. Dat wou ik ook niet. Hoe eng ik het ook vond. Ik wist dat ik die maagverkleining moest proberen.

Ik stap het ziekenhuis in. Ik zou vandaag gelijkgestemde ontmoeten. Allemaal verschillende mensen die net als ik na dachten over een maagverkleining. Het voelde net of je deel werd van een club waar niemand bij wilt horen. Je hebt de club van mensen die geen last hebben van hun gewicht. En dan de club die het op eigen kracht lukt om hun gewicht weer onder controle te krijgen. En dan had je mijn club. De club die het niet zelf lukten. De club die de belastingbetaler zoveel geld kosten aan zorg. De club waardoor de lockdown regels zo streng waren. En de ic-bedden bezet. Tenminste als ik alles om me heen moest geloven wat ik hoorden in de corona tijd.  

Maar waar ik al heel snel achter kwam. Is dat ondanks dat we deel waren van deze club. Iedereen met andere redenen toegelaten waren. We waren bij de informatie dag met een groep van 15 man. We zaten aan de tafels aan elkaar geschoven in een U vorm, terwijl een verpleegkundige een PowerPointpresentatie gaf. Een gevoel van medelijden bekroop me. Toen de mevrouw op leeftijd begon te vertellen dat zij hoopten voorrang te krijgen op de wachtlijst. Ze stond namelijk ook op de wachtlijst voor een andere operatie. Iets met een slechte knie. Maar dat had geen zin tot dat ze met een maagverkleining gewicht verloren had. Irritatie bekroop me toen de man naast me een cynische opmerking maakten. Toen de verpleegkundige vertelden dat gefrituurd eten er na de ingreep niet meer in zat. Keek hij voor het eerst op van zijn telefoon en morde ''Dan heeft het leven toch geen zin meer''  

’Ik raad je aan om een maag verkleinende operatie te ondergaan’’

Dag lieve mama's, Tenicia hier!  Ik ben 25 jaar en woon met mijn man Bart en dochtertje Alaya in Leerdam. Ik zeg wel eens dat ik mijn bestemming heb bereikt. Toen ik voor de eerste keer moeder werd door mijn dochtertje Alaya. De weg naar mijn zwangerschap zat vol met uitdagingen. Zolang als ik me kan herinneren word ik geteisterd door hormonale problemen. Overbeharing, vergroeiingen in mijn baarmoeder met verschillende operaties tot gevolg. Excessief bloedverlies, waardoor ik eens 6 maanden ongesteld ben geweest. Het drie keer verliezen van mijn spiraaltje. Én op het hoogtepunt een gewicht van 150 Kilo. Brengt mij de diagnose PCOS.