Deel 1: Van maagverkleining naar baby

’Ik raad je aan om een maag verkleinende operatie te ondergaan’’

Dat was het antwoord dat ik kreeg van de huisarts toen mijn man en ik onze kinderwens uitspraken. Het voelde net of de grond weg zakte onder mijn voeten. Het was een heel naar gevoel. En dat nare gevoel kwam diep vanbinnen, echt uit me tenen. Alleen kon ik er toen nog geen woorden aan geven. 

Vanaf dat ik een kind ben, heb ik overgewicht. Het was zelfs zo extreem dat ik van de GGD verplicht op zwemles moest. Om op die manier af te vallen. Ik was toen 6 jaar maar ik had al grotere borsten dan de zwemjuf. Mijn ouders merkten wel dat ik in tegenstelling tot mijn broers en zussen extreem aankwam. Maar ze wisten niet wat ze ermee moesten. Toen ik als puber maar niet ongesteld werd nam mijn moeder mij mee naar de huisarts. Ik zal het nooit vergeten, dat hij vroeg of ik niet zwanger was. Ik weet nog dat ik bij mezelf dacht, zwanger?! Ik ben nog maar een kind? 

Mijn moeder bleef aanhouden dat ik niet zwanger was, maar dat er iets hormonaal niet klopten. En ik werd door de huisarts doorgestuurd voor een echo van mijn baarmoeder. Ik weet nog dat ik het als kind super spannend vond om met mijn vader naar het ziekenhuis te gaan. Ik moest heel veel water drinken en er werd een echo gemaakt. Mijn baarmoeder en eierstokken waren intact en ze konden niets afwijkends zien. Niks aan de hand dus en met die boodschap moest ik het doen. 

Totdat ik op 18-jarige leeftijd voor het eerst ongesteld werd. En het bloeden stopte niet meer. Zolang ik de pil niet slikten bleef ik bloeden. Het advies van de artsen was de pil blijven slikken, ooit mijn kinderwens verwezenlijken en daarna mijn baarmoeder eruit laten halen. Elke andere oplossing, zoals het wegbranden van baarmoederslijmvlies, zou het bloeden kunnen stoppen. Maar mij onvruchtbaar maken. Heftig advies om te krijgen op je 18e, vooral als je dan nog niet actief bezig bent met je kinderwens. De dokter vertelde mij toen ook al dat als ik in de toekomst kinderen zou willen, het waarschijnlijk moeilijk zou gaan. En ik niet te lang moest wachten. 

Met die beangstigende woorden in mijn achterhoofd probeerden ik destijds mijn leven weer op te pakken. Ik slikte trouw de pil door om maar niet constant te blijven bloeden. Maar het was achteraf gezien maar symptoombestrijding. Ik bleef last houden van overbeharing. En ik bleef aankomen. Maakt niet uit hoeveel personal trainers ik inschakelde of diëten die ik volgde. Ook was ik inmiddels al een keer geopereerd en hebben ze toen een vergroeiing verwijderd uit mijn baarmoeder. De angst was toen nog even of de vergroeiing kwaadaardig zou zijn. De vergroeiing werd onderzocht maar was gelukkig niet kwaadaardig.

Alles veranderde toen mijn man en ik op 23-jarige leeftijd uitspraken voor ons eerste kindje te willen gaan. Een maagverkleining dus, dat werd mij voorgesteld. Ik woog inmiddels 150 kilo. En kon nog steeds niet stoppen met de pil omdat ik anders excessief zou blijven vloeien. Ik was dus zo goed als onvruchtbaar. De maagverkleining zou volgens mijn huisarts de oplossing zijn. Ze vertelden dat buik vet specifieke hormonen bevat die je cyclus kunnen verstoren. En ik na het afvallen weer een regelmatige cyclus zou krijgen. Ik geloofde haar medische uitleg meteen. Maar gevoelsmatig hoorde ik ‘’Je kan op dit gewicht geen moeder zijn’’. 

Na jaren van leven met overgewicht en mezelf niet anders kennen. Uiteindelijk accepterend, dat dit is wie ik ben. Kreeg ik ineens te horen dat ik moest veranderen. Dat nare gevoel waar ik geen woorden aan kon geven? De onzekerheid van vroeger, dat kleine stemmetje dat ik jaren geleden de baas was geworden. Hij was terug, in alle hevigheid. En ik kon niets anders dan me eraan toegeven. Achteraf gezien, het begin van mijn identiteitscrisis.