Kinderwagen shoppen: een serieuze zaak

Naast me hoor ik de verkoopster gniffelen. Ik moet zeggen dat het er inderdaad best grappig uitziet. Een man van bijna twee meter die met een babywagen over een aangelegd padje loopt. Het is een serieuze zaak, een kinderwagen kopen. Het is duidelijk af te lezen aan het gezicht van mijn man. We twijfelen nog tussen twee wagens en hij loopt inmiddels het derde rondje om er zeker van te zijn dat we het juiste model kiezen. Ik merk dat het mijzelf weinig uitmaakt. De wagens zijn van zodanige kwaliteit dat het om minuscule verschillen gaat die vooral inspelen op persoonlijke voorkeuren. In de megawinkel staan er wel honderd uitgestald. De verkoopster doet haar werk goed want ze heeft ons alleen de dure merken laten zien. We trappen er volledig in want als we langs de goedkopere merken lopen, zien we ineens allerlei nadelen.

We besluiten een rondje door de rest van de winkel te lopen om het plan van aanpak te bespreken. ‘Het is gewoon wel handig als je maar één hand nodig hebt om hem in te klappen’. Mijn man trekt er een serieus gezicht bij. ‘In plaats van twee’. Ik beeld me in dat ik als voorbijganger ons gesprek opvang en schiet in de lach. ‘Inderdaad erg vervelend als je twee handen moet gebruiken, ik moet er niet aan denken’. Het sarcasme in mijn stem zorgt ervoor dat hij in de lach schiet. Langzaamaan komt ons realiteitsbesef terug en komen we tot de conclusie dat twaalfhonderd euro voor een kinderwagen behoorlijk onnodig is. Even zacht uitgedrukt. Er staat nog meer op ons lijstje en de prijzen in de winkel zijn geen lachertje.

‘Wat is er boven?’ vraag ik aan de vrouw achter de balie. ‘Onze lunchroom’, ze grijpt naast zich en overhandigt me twee roze muntjes. ‘Voor gratis koffie of thee’. Ik knik. Zodra de roltrap ons naar boven heeft gebracht, wordt duidelijk dat de bovenverdieping uit meer dan alleen een lunchroom bestaat. Tientallen kinderwagens, babybedjes en boxen staan uitgestald naast elkaar. Niet zo mooi tentoongesteld als beneden waardoor me duidelijk wordt dat dit de outlet is. ‘Kijk eens aan’. Mijn man wrijft in zijn handen. De koopjesjager in ons ontwaakt en we versnellen beiden onze pas.

Na wat speurwerk zien we een blauw model kinderwagen staan die precies lijkt op onze voorkeurswagen die we beneden hebben gezien. Maar nu voor de helft van de prijs. We wenken de verkoper en vragen hem waar we het addertje kunnen vinden. ‘Die is er niet’, zegt hij met een lach. ‘Eerlijk gezegd vind je deze pareltjes weinig. En als ze er staan, dan duurt dat hooguit een uur.’ We glunderen van blijdschap. De wagen komt regelrecht van de 9 maanden beurs waardoor hij niet meer als nieuw verkocht kan worden, maar dat eigenlijk wel is. Na vijf rondjes om de wagen en meerdere inklap-oefensessies rijden we hem trots naar de kassa. De kapers op de kust die zich in de tussentijd op de achtergrond hadden verzameld druipen teleurgesteld af.
‘Alles lijkt voor de wind te gaan’, zegt mijn man tevreden. Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht. ‘Dat mocht ook weleens’.