Deel 2: Van maagverkleining naar baby

Ik stap het ziekenhuis in. Ik zou vandaag gelijkgestemde ontmoeten. Allemaal verschillende mensen die net als ik na dachten over een maagverkleining. Het voelde net of je deel werd van een club waar niemand bij wilt horen. Je hebt de club van mensen die geen last hebben van hun gewicht. En dan de club die het op eigen kracht lukt om hun gewicht weer onder controle te krijgen. En dan had je mijn club. De club die het niet zelf lukten. De club die de belastingbetaler zoveel geld kosten aan zorg. De club waardoor de lockdown regels zo streng waren. En de ic-bedden bezet. Tenminste als ik alles om me heen moest geloven wat ik hoorden in de corona tijd.  

Maar waar ik al heel snel achter kwam. Is dat ondanks dat we deel waren van deze club. Iedereen met andere redenen toegelaten waren. We waren bij de informatie dag met een groep van 15 man. We zaten aan de tafels aan elkaar geschoven in een U vorm, terwijl een verpleegkundige een PowerPointpresentatie gaf. Een gevoel van medelijden bekroop me. Toen de mevrouw op leeftijd begon te vertellen dat zij hoopten voorrang te krijgen op de wachtlijst. Ze stond namelijk ook op de wachtlijst voor een andere operatie. Iets met een slechte knie. Maar dat had geen zin tot dat ze met een maagverkleining gewicht verloren had. Irritatie bekroop me toen de man naast me een cynische opmerking maakten. Toen de verpleegkundige vertelden dat gefrituurd eten er na de ingreep niet meer in zat. Keek hij voor het eerst op van zijn telefoon en morde ''Dan heeft het leven toch geen zin meer''  

De Arabische dame in de hoek was mij vanaf het begin al opgevallen. Ze zakte in een, toen er verteld werd dat er na een maagverkleining afgeraden werd nog te vasten om religieuze redenen. Iedereen in deze kamer ging er iets voor opgeven. Wat geef ik ervoor op dacht ik bij mezelf? Het antwoord was letterlijk mezelf. De Tenicia zoals ik me al jaren kenden. Wie was ik zonder de lichaamsbouw die ik al mijn hele leven had. Dat lichaam had ik al heel lang geleden geaccepteerd. Van dat lichaam was ik gaan houden. Van dat lichaam was mijn man gaan houden. En in dat lichaam ben ik getrouwd. Waarom zou dit lichaam mij niet de volgende stap kunnen brengen? Waarom zou dit lichaam mij geen kind kunnen schenken. Sterker nog een gevaar zijn voor mijn zwangerschap. Zou bevallen met 150 kilo echt mijn einde worden? De verpleegkundige vertelden dat je vroeger met een gastric bypass in de problemen kwam met een zwangerschap. Als je daarna een darm verdraaiing zou krijgen. Moest je geopereerd worden. Hartstikke gevaarlijk als je ook nog zwanger bent natuurlijk. Zie je nou wel dacht ik, ook aan de maagverkleining zitten risico's voor een zwangerschap. Ik vertrok na de informatie dag met lood in mijn schoenen. Ik hield me zelf nog voor dat er een keuze was. Risico's met maagverkleining. Of risico's zonder maagverkleining. Dat ik überhaupt onvruchtbaar was op dat moment liet ik voor het gemak maar achterwege in mijn gedachten. Misschien was het toch niet een goed idee, om het lichaam te veranderen waar ik al die jaren zo gehecht aan ben geraakt. In plaats van weg te gaan met een opgelucht gevoel en duidelijke voor en tegen voor de maagverkleining. Vertrok ik in dubio. Een duivels dilemma. Zwangerschap met risico's door me overgewicht? Of een zwangerschap met risico's door de maagverkleining. Ik wist niet wat ik moest doen.