Deel 3: Van maagverkleining naar baby

Zes maanden lang. Zo lang was ik ongesteld geweest toen ik stopte met de pil. Door mijn PCOS bleef ik overmatig bloeden. Én was ik zo goed als onvruchtbaar. Ik wou kinderen. Zou ik het mezelf ooit vergeven als het zonder maagverkleining niet zou lukken en ik kinderloos zou blijven? En los van dat, de pil slikken tot de overgang om maar niet te hoeven bloeden. Dat wou ik ook niet. Hoe eng ik het ook vond. Ik wist dat ik die maagverkleining moest proberen.

"Dan zijn we eruit" zegt mijn man. We gaan het doen. Ik besprak dit natuurlijk vurig met mijn man en een goede vriendin. Verder wist niemand van mijn plannen. Na dat ik het ziekenhuis had laten weten door te willen gaan met het traject. Vond ik dat het tijd was om het mijn omgeving te vertellen. Nu was het echt.

Ik had er nooit bij stil gestaan om maar te zeggen dat ik "op vakantie" zou gaan. En dan 50 kilo lichter terug zou komen. Maar volgens sommige was dat een optie. Toen ik aan een familie lid vertelden dat ik de operatie ging doen. Vroeg ze aan mij "Ga je het aan mensen vertellen?" Het geheim houden was niet eens in mij opgekomen. Want waarom zou ik? Deze maagverkleining is een medische oplossing. Voor een medisch probleem. Daar hoef ik me toch niet voor te schamen?

Ik kon de reacties van de mensen om me heen in drie categorieën verdelen: 

De doemdenkers. De nicht van die en die heeft het ook gedaan en is alles weer aangekomen! Die kan nu amper wat eten en er is zelfs iemand overleden! 

De mensen die dachten dat het toch iets beschamend was. En me vooral verzekerde dat het niet doorverteld zou worden. 

En dan de laatste groep. Die het fantastisch vonden. Dan ben je zo afgevallen en dan gaan we shoppen.Denk aan alle leuke kleren die je nu wel gaat passen. 

 Lief bedoelt natuurlijk. Maar ik deed die maagverkleining niet omdat ik een maatje S wou hebben. Ik ben goed zoals ik ben. Ik deed die maagverkleining om mijn cyclus onder controle te krijgen. En dan hopelijk mijn kinderwens op de natuurlijke manier te kunnen vervullen. En alhoewel ik de reacties van mensen begreep. Die natuurlijk heel benieuwd waren. Om iets wat ze alleen af en toe op het nieuws horen. In levenden lijve te gaan meemaken met iemand die ze echt kennen. Hielpen de reacties niet voor mijn zelfbeeld. Dus besloot ik er juist kracht uit te halen. En ben ik vanaf dat moment juist heel open geweest over mijn ingreep.Dit zal altijd deel zijn van de weg naar mijn kinderwens. Gelukkig is de medische wereld ver gekomen. En sommige vrouwen hebben wat hulp nodig met hun kinderwens. In plaats van dat we oordelen of daar een taboe op plakken, moeten we blij zijn dat er zoveel kan. Iedere zwangerschap is prachtig, met medische hulp of zonder. 

Lees ook: Deel 1: Van maagverkleining naar baby