Na mijn zwangerschapsverlof van Kiki had ik ook gelijk ouderschapsverlof opgenomen en ik genoot zo ontzettend van het thuis zijn en voor de kindjes zorgen. Naar mate de datum dat ik weer terug aan het werk zou moeten dichterbij kwam begon ik er telkens meer tegen op te zien. Op mijn werk zelf had ik het telkens minder naar mijn zin en er was ook veel veranderd in de maanden dat ik er niet was. Maar vooral weer het rennen en vliegen naar school en opvang begon me telkens meer tegen te staan en dan 3 dagen in de week alleen maar thuis zijn tijdens de ochtend en avond spits uurtjes. En toen ik uitrekende hoeveel we voor opvang voor 3 kinderen zouden moeten gaan betalen dacht ik helemaal, moet ik hiervoor mijn kinderen zoveel gaan missen. Dus uiteindelijk besloten om per 1 december mijn baan en de bso van de kinderen op te zeggen. Dit viel gelijk samen met het einde van mijn ouderschapsverlof dus hoefde ik ook helemaal niet meer terug aan het werk. Ondertussen zijn we 2 maanden verder en wat ben ik blij dat ik deze keuze heb gemaakt. Nu is het soms al rennen en vliegen met 3 kinderen en een huishouden, vraag me af hoe ik het anders allemaal had moeten doen. Maar ja aan de andere kant, dan doe je het ook gewoon. De jongens genieten er ook onwijs van nu ik elke dag op dat schoolplein sta, ze lekker kunnen afspreken met vriendjes en eindelijk eens kunnen kijken voor een leuke sport die ze willen doen want heel veel dingen vielen altijd samen met bso dagen. En elke dag kunnen genieten van lieve Kiki, geen minuut hoeven missen van haar ontwikkeling, zo ontzettend fijn!!!

Tijdens de ctg is de kleine meid zo druk, dat had ik echt in weken niet gevoeld. Dus ik dacht, oh hoe fijn niks aan de hand dus. Daarna door naar de klinisch verloskundige voor een echo en ze kan gewoon echt nergens vruchtwater vinden. Gynaecoloog erbij gehaald maar ook zij ziet nauwelijks iets en ook vind zij de baby erg klein. Als na onderzoek blijkt dat ik al 3cm ontsluiting heb besluiten ze gelijk dat ik de volgende ochtend ingeleid wordt. Gelukkig ben ik op dat moment 38+4 en is het dus ook helemaal prima om te bevallen.

Giiiiiirrrrrrlllll!!!!!!!

in juni verwachten wij ons 3e kindje, wat een cadeautje!!!

Maar hoe rustig hij was, hoe zenuwachtiger ik was. 'S ochtends alle pijnstillers gegeven en de verdoving pleisters op zijn handen geplakt. Om half 9 moesten we er zijn en gelukkig ook gelijk aan de beurt. Kenji lekker bij mij op schoot en de assistent las samen met ons een boekje waarbij hij de gele ballon moest zoeken. Ondertussen was de anesthesist bezig om in zijn hand te prikken voor het infuus, dit merkte hij gelukkig totaal niet. Toen zij de tandarts binnen nu en 5 minuten is hij weg, maar terwijl we samen de ballon aan het zoeken waren zag ik hem binnen 30 seconden in slaap vallen. Hij werdt overgetild naar de behandel stoel en ik moest gelijk gaan en maar goed ook want dat hoef ik allemaal niet te zien hoor. De bedoeling was 2 kiezen trekken en 4 zilveren kronen, maar het bleek echt te slecht vertelde ze me en dat er waarschijnlijk 4 kiezen getrokken moesten worden. Ja wat moet dat moet, want anders wordt het alsnog elke maand naar de tandarts omdat het 1 na het andere gaatje ontstaat. Kaas kiezen gaan niet ineens over omdat je heel goed poets ofzo. Na ongeveer 1,5 uur wachten werdt ik gebeld dat hij naar de uitslaapkamer was gebracht en alles goed was gegaan en dat ik snel naar hem toe mocht. Dat duurde nog ongeveer een kwartier en mocht ik weer lekker bij hem. Ik weet dat hij van knuffelen houdt maar zo'n dikke knuffel als daar heb ik echt nog nooit gehad. Hij hield me zo lang vast, was heel erg in de war en snapte niet waarom ze mond pijn deed want hij was toch nog niet bij de tandarts geweest. Nog even samen gewacht daar en daarna hem opgetild naar de auto waar mijn moeder wachte. Zei met hem achterin en ik moest rijden (mijn moeder heeft geen rijbewijs), nou dat is echt niet te doen hoor met een overstuur jongentje achterin. Wilde alleen maar mij, dus af en toe even stoppen voor een dikke knuffel. Gelukkig was hij eenmaal thuis eigenlijk heel snel weer rustig en na een pijnstiller heb ik hem eigenlijk ook helemaal niet meer over pijn gehoord, waardoor we dit snel konden afbouwen. In de middag nog veel yoghurt en ijs gegeten, maar in de avond toch al weer wat kleine hapjes eten. En de volgende dag at hij bijna alles al weer, geen pijn alleen die vervelende hechting draadjes in zijn mond. Zo trots was en ben ik op hem!!!! En nu mist hij dus 4 kiezen en allemaal onder, daar zit dus helemaal niks meer. Ik dacht al hoe moet dat met eten, maar de tandarts zei al kinderen zijn flexibel en dat blijkt maar weer. En in totaal 3 zilveren kronen boven, die je dus echt niet ziet zitten of je moet helemaal in zijn mond gaan kijken. En hopelijk is zijn volwassenen gebit wel goed, daar valt dus echt niks over te zeggen. We gaan het zien over een paar jaar!!

Eeigenlijk weten we al vanaf het eerste tandarts bezoek dat Kenji kaas kiezen heeft, dat zei me toen niet zo heel veel en ook zag zijn gebit op dat moment er nog goed uit. Maar elk tandarts bezoek werdt het slechter en kwam er regelmatig een gaatje bij. Dit was dus iets waar wij totaal geen invloed op hadden want kaas kiezen betekend dus dat hij niet genoeg glazuur aanmaakt. Elke 3 maanden moesten er wel weer gaatjes gedicht worden en elke afspraak huilde en gilde hij een beetje meer. Echt mensen, mijn moeder hart huilde heel hard mee. Voor kenji maar ook voor de tandarts was dit niet te doen, dus over gestapt naar een echte kinder (angst) tandarts. En wauw wat een wereld van verschil, hij voelde zich zo op zijn gemak daar dat alles gewoon heel makkelijk ging. Alleen jammer genoeg brokkelen zijn kiezen alleen maar verder af en ook al poetsen we 10 keer op een dag, dit gaat niet over. En deze tandarts vertelde mij dus ook dat een verdoving niet goed werkt bij kaas kiezen, dus nu snap ik wel dat hij zo'n pijn had elke keer en die tandarts maar zeggen nee dat kan niet want je bent verdoofd. Maar nu moet hij dus volgende maand onder narcose en worden er 2 kiezen getrokken en krijgt hij 4 zilveren kroontjes om zijn andere kiezen te beschermen. En zo'n dubbel gevoel nu, want ben heel blij dat er eindelijk wat gebeurt en ook nog eens in 1 behandeling. Maar ja die zilveren kroontjes, want ik weet dat mensen, net als ik dat toen dacht, dit ook over kenji gaan denken. Terwijl dit dus al voor de geboorte is aangemaakt en we er dus niks aan kunnen doen. Gelukkig vind hijzelf het alleen maar onwijs cool en dan ik natuurlijk ook.

zo, dit is wel een beetje het leven nu in de lockdown. wandelen, wandelen en nog meer wandelen. en als het regent natuurlijk knutselen en samen bakken. wat doen jullie allemaal, behalve wandelen?

Vanaf dat hij net 1 jaar was kreeg hij al de eerste klachten aan zijn luchtwegen. Toen zeiden ze een longontsteking, maar misschien was dat ook al een voorbode van astma. Elke verkoudheid die hij vanaf toen had, kreeg hij meer last met ademhalen. Waardoor we al een paar keer van de huisarts(enpost) een puffer mee kregen voor een paar dagen. Toen hij net 3 was moest hij voor de eerste keer aan de vernevelaar bij de huisartsenpost. Wat op dat moment wel aansloeg, maar daarna alsnog een hele zware nacht gehad want hij kreeg gewoon niet genoeg lucht als hij lag. Bij de eigen huisarts werdt er daarna gesproken over peuter astma en mochten we om de 4 uur 1 pufje ventolin geven als hij weer benauwd was. Maar bij de aanval daarna deed 1 zo'n pufje helemaal niks, dus ik bellen naar de huisarts. Nog een pufje erbij en weer 2 uur aankijken en anders weer bellen. Het werdt alleen maar slechter en slechter dus de huisartsenpost gebeld en gelijk heen. Zijn zuurstof was veel te laag en ook de vernevelaar hielp niks, dus door naar het ziekenhuis. En wat moet je dan lang wachten zeg, nou dat is echt klote als je kind het zo benauwd heeft. Uiteindelijk de 1 na de ander bij hem geweest en zuurstof was gewoon veel te laag en ventolin en vernevelen hielp helemaal niks. Dus dat werdt een opname in het ziekenhuis, zodat hij aan het zuurstof kon. En ondertussen wordt er dan bij je half in slaap gevallen kind een stok in ze neus gestopt voor de corona test, nou dat was echt de meest zielige gil die ik ooit gehoord heb. Uiteindelijk heeft hij 3 nachten in het ziekenhuis moeten slapen, waarvan 2 dagen en nachten helemaal aan het zuurstof en om de 4 uur vernevelen. Ondertussen zijn we alweer een paar aanvallen verder, maar mogen we nu wel zelf 6x4 pufjes op een dag geven bij een aanval waardoor we het sneller onder controle hebben. En heeft hij nu ook een puffer met prednison erin voor 2x per dag. En is er nu dan toch gezegd dat hij echt astma heeft, dat mag dan officieel pas weer bij 6 jaar ofzo omdat ze er vaak nog overheen groeien. En zullen we waarschijnlijk ook vanaf die leeftijd nog wat meer onderzoeken moeten doen voor allergieën. Want ja eczeem, koemelkallergie, hooikoorts klachten en astma, dan is de kans best groot dat hij ook tegen meer dingen niet kan. Zo heeft hij vaak rode en soms dikke ogen en zie ik buiten zijn gewone eczeem ook regelmatig nog andere uitslag op zijn huidje. Maar verder is het gewoon een heerlijk vrolijk kind die zelf nergens last van lijkt te hebben, behalve tijdens een aanval natuurlijk. Vind zijn puffers alleen maar leuk en vraagt er vaak zelf ook om. En ook het nu al bijna 4 jaar lang hormoonzalf smeren is nog nooit een probleem geweest. Nu hopen dat we het met al die puffers onder controle kunnen blijven houden en geen ziekenhuis opnames of nachtelijke ritjes naar de huisartsenpost meer krijgen 

De 1e 4 maanden waren zwaar, je huilde heel veel en sliep nauwelijks. Na elke voeding was je onrustig en had je pijn, je huid droogde elke dag een beetje meer uit. Wat begon met wat berg op je hoofdje, breide zich telkens meer uit. De droge huid werden rode vlekken, het meeste in je nekje. Waardoor de huisarts eerst dacht aan schimmels. De creme die ik mee kreeg heb ik nooit gebruikt, want ik voelde dat het dat niet kon zijn. Bij het consultatiebureau kreeg ik gelukkig na ongeveer 3,5 maand een recept mee voor pepti en heb ik me door laten sturen naar de kinderarts. De koemelkallergie was nog lastig vast te stellen omdat hij wel goed groeide, maar de borstvoeding ging veel dagen nog best aardig, alleen toen we begonnen met overstappen naar de fles groeide hij een maand niet. Maar toen we starte met de pepti en jij je hele fles leeg dronk wisten we genoeg. En vanaf de dag dat we hormoonzalf kregen voor jou eczeem, volgens de kinderarts had je 24 uur last van jeuk, sliep je gelijk de nacht door. En vanaf dat moment kwam de omslag en was je de meest lieve en vrolijke baby.  En nog steeds ben je altijd vrolijk en een heerlijke grappenmaker. En nu ben je eindelijk 4 jaar, je praat er al maanden over en kan nu echt het basisschool avontuur gaan beginnen. Wat kijk je er naar uit, de wen dagen waren al een groot succes maar vanaf morgen zit je echt op school. Gelukkig zit je grote broer in de klas naast je, dat geeft me dan toch weer een geruster gevoel. Want je blijft voor altijd mijn kleine Kyan, mijn mannetje die de eerste maanden alleen op mij kon slapen, die mij zo hard nodig had. Die daardoor het 1e jaar niks van zijn vader moest hebben (het zijn nu de grootste vrienden). Die over zijn kma heen is gegroeid, maar nog steeds wel veel eczeem heeft en daar ook nog astma bij heeft gekregen inclusief ziekenhuis opname. En daardoor ben ik altijd een beetje voorzichtiger met jou. Mijn kleine vriendje, wat ben ik trots op jou!!!!