1 jaar geleden
Bevallings verhaal Kiki
Al een aantal dagen voel ik de baby weinig, maar dit is eigenlijk de hele zwangerschap al zo. Vaak net hoe ze ligt, zeker met die placenta ervoor. Dinsdag 21 juni heb ik een afspraak bij de verloskundige, dus ik kaart het toch even aan. Zij besluit ons toch gelijk door te sturen voor een ctg ivm weinig leven.
Tijdens de ctg is de kleine meid zo druk, dat had ik echt in weken niet gevoeld. Dus ik dacht, oh hoe fijn niks aan de hand dus. Daarna door naar de klinisch verloskundige voor een echo en ze kan gewoon echt nergens vruchtwater vinden. Gynaecoloog erbij gehaald maar ook zij ziet nauwelijks iets en ook vind zij de baby erg klein. Als na onderzoek blijkt dat ik al 3cm ontsluiting heb besluiten ze gelijk dat ik de volgende ochtend ingeleid wordt. Gelukkig ben ik op dat moment 38+4 en is het dus ook helemaal prima om te bevallen.
Om 6 uur de volgende ochtend melden we ons in het ziekenhuis, waarom altijd zo vroeg haha. Na geïnstalleerd te zijn worden mijn vliezen gebroken, nou vliezen breken als je nauwelijks vruchtwater hebt dat lukt blijkbaar dus niet zomaar. Na 10 minuten proberen stoppen ze met de normale manier en zetten ze een schedelelectrode, daardoor breken de vliezen ook. Blij dat dit voorbij was, want dit was echt geen pretje doordat het zo lang duurde.
Gelukkig nog heel even tijd om bij te komen, voordat om 8.30 het infuus met de weeën opwekkers aan ging. Vanaf 9 uur begin ik wat van de weeën te merken, goed te doen maar ze volgen elkaar al wel redelijk snel op. Duik lekker in mijn eigen bubbel en probeer tussendoor gelijk te ontspannen. Na ongeveer een uur besluiten ze om de weeën opwekkers te verhogen, met een halve ipv 1. Nou jeetje dit heb ik geweten, bij kenji ben ik ook ingeleid maar is hij nooit verhoogd. Ik kwam in een flinke weeën storm terecht, ze stopte eigenlijk gewoon niet meer. Waar je normaal even op adem kan komen lukte dit dus totaal niet meer. Ik smeekte om pijnbestrijding, hoewel ik van te voren stellig zei dat niet te willen. Op dat moment had ik 5cm ontsluiting en omdat ik redelijk snel beval voor een morfine pompje gekozen. Dit haalde even de scherpe kantjes er af, waardoor het weer even vol te houden was. Maar na een half uur werdt de pijn weer net zo erg, nou niet zo gek ik zat op 10cm. Dat moment dat je hoort dat je mag beginnen met persen is echt zo fijn, de finish is in zicht.
Altijd even schakelen wanneer je mag persen, want hoe gaat dat ook alweer. En dan valt het toch weer even tegen, want jeetje dat is toch best zwaar. Na een minuut of 5 persen merkte ik even de stress bij de verloskundige en hoorde ik ook zelf hoe Kiki haar hartslag helemaal weg zakte doordat ze bleef hangen, ze moest nu geboren gaan worden. Het werdt of de vacuüm pomp of nog even een tandje bij. Nou wat een oerkracht krijg je dan, heb geperst voor mijn leven, nog 1 keer zuchten en 1 pers wee daarna werdt ze geboren. Mijn lieve Kiki, klein maar fijn, wat deed ze het ondanks de schrik gelijk goed.
De eerste van de 3 die gelijk de borst zocht, wauw hoe bijzonder. De navelstreng heb ik zelf doorgeknipt, wat een mooi moment.
Uiteindelijk heeft de bevalling 2,5 uur geduurd, dus toch lekker snel. Maar door de weeën storm vond ik dit wel de heftigste van de 3.
Ondanks dat ze klein was hoefde we gelukkig maar 1 nachtje in het ziekenhuis blijven. Ze dronk goed, haar bloedsuikerspiegel bleef goed, dus geen reden meer om te blijven gelukkig. Op naar ons nieuwe leven met zijn 5en.