Pijn pijn en nog meer pijn. In alle hevigheid komt het weer terug. Beetje paniekerig, niet wetend dat je zoveel pijn kunt hebben na een miskraam. Na een hoop gepuf, gevloek en beginnend hyperventilerend besluit vriendlief dat het tijd wordt dat de huisarts langs komt. Ik kan niet meer op of van de bank dus een bezoekje aan de praktijk brengen is niet meer een optie. Al vrij snel is ze er (het leek een eeuwigheid) en onderneemt meteen actie. Ze geeft me een morfine tabletje en overlegt ondertussen met mijn gynaecoloog. De medicatie begint te werken, ik voel de pijn wegzakken en daarmee ook mezelf. Al stoned lig ik onderuit gezakt met een warme kruik op mijn buik. Er is afgesproken dat wanneer ik weer een beetje op de been ben we langs kunnen bij de gynaecoloog. Al daar blijkt het niet ernstig. De endometriose zorgt er alleen voor dat het vloeien van de miskraam heel erg pijnlijk is. Endometriose haarden die lekker gestimuleerd worden daar binnen in mijn lijf... mijn baarmoeder lijkt zo goed als “schoon” en de gynaecoloog drukt me op het hart dat het vanaf nu snel beter gaat en het vloeien snel zal stoppen. met wat pijnstilling weer naar huis en wachten tot het beter gaat dus.