Verdriet van een miskraam

Daar gaan we dan, mijn eerste post. Na lang aarzelen toch besloten om wat dingen een verhaal te gaan geven. Voor mijzelf, maar hopelijk ook voor anderen.

Daar zit ik dan, alleen bij de gynaecoloog. Ik vermoed zelf klachten van endometriose en laat het nakijken. Ergens dacht ik waarschijnlijk dat het mee zal vallen, anders was ik nooit alleen gegaan. Maar na inwendig onderzoek blijkt toch echt dat ik endometriose heb. We kunnen starten met hormonen, of als we er aan toe zouden zijn, proberen zwanger te worden. Door een zwangerschap wil de endometriose nog wel eens tot stilstand komen. Na een maand hormonen te hebben geprobeerd, (waardoor ik kapot ging van de hoofdpijn en alleen maar kon huilen) Besluiten we samen toch dat we eigenlijk best willen proberen om voor een kindje te gaan.

Zwanger proberen te worden met endometriose is geen pretje, althans dat was het voor mij. Menstrueren was namelijk erg pijnlijk. En elke maand dat zwanger worden niet gelukt was, was er de teleurstelling maar ook de vrees dat je weer een pijnlijke periode tegemoet ging tijdens het vloeien. En het feit dat zwanger worden met endometriose wel eens langer kon duren dan gemiddeld maakte het er ook niet leuker op. Maar na 3 maanden was ik ineens intens moe, kon alleen maar slapen en voelde me zo leeg. Ik durfde niks te hopen maar dacht ergens wel dat het misschien wel gelukt was. En ja hoor! Na twee weken in spanning was daar een overduidelijke test, joepie!!! 

De week na de test had mijn vriend als verrassing een citytrip naar Parijs geregeld. Hoe romantisch, samen in Parijs en ook nog een klein wondertje dat in mijn buik groeit! Helaas was de werkelijkheid anders...

Een dag voor vertrek verlies ik wat bloed. Ik ben zelf werkzaam in het ziekenhuis en laat stiekem bij verloskunde een echo maken omdat het me onzeker maakt. Vooral met het idee dat we straks in Parijs zouden zitten mocht het fout gaan. Op de echo was een klein vruchtzakje te zien, geen kloppend hartje. Maar daar was het volgens de verloskundige ook nog te vroeg voor. Ze kon niet garanderen dat er niks mis was, maar ook niet alles goed ging met onze mini spruit. Uiteindelijk besloten We  om onze citytrip door te laten gaan. Achteraf een hele foute beslissing...

We waren met de bus nog niet over de grens wanneer ik enorme buikkrampen krijg en het gevoel heb een vloedstrort aan vocht te verliezen. Bij De eerste stop zo snel mogelijk naar de wc en ja hoor daar was het mis. Ik vloeide enorm. In tranen liep ik terug naar mijn vriend, hij zag meteen dat het mis was. We voelde ons ineens heel alleen met ons tweetjes in een bus vol vreemde. De rit was lang, pijnlijk en vermoeiend, maar uiteindelijk kwamen we aan in Parijs. En waar iedereen werd afgezet op mooie plekjes om later op de avond weer opgehaald te worden, vroegen wij de buschauffeur of hij ons direct naar het hotel wilde brengen. Eenmaal in het hotel direct in bed gekropen. Jeetje was had ik een pijn en verloor veel bloed. De pijn werd steeds erger en ondraaglijker. Mijn vriend ging bij de receptie vragen of er een dokter kon komen om mij na te kijken. Zij belde direct een ambulance. Daar lag ik dan te vergaan van de pijn, verdriet dat ik mijn kindje aan het verliezen was; en dan komen er 2 ambulance groentjes die geen woord Engels spreken aan je bed te staan in een hotel.

Hoe dit verliep zal ik in mijn volgende post vertellen...