Op vakantie na een miskraam

Pijn pijn en nog meer pijn. In alle hevigheid komt het weer terug. Beetje paniekerig, niet wetend dat je zoveel pijn kunt hebben na een miskraam. Na een hoop gepuf, gevloek en beginnend hyperventilerend besluit vriendlief dat het tijd wordt dat de huisarts langs komt. Ik kan niet meer op of van de bank dus een bezoekje aan de praktijk brengen is niet meer een optie. Al vrij snel is ze er (het leek een eeuwigheid) en onderneemt meteen actie. Ze geeft me een morfine tabletje en overlegt ondertussen met mijn gynaecoloog. De medicatie begint te werken, ik voel de pijn wegzakken en daarmee ook mezelf. Al stoned lig ik onderuit gezakt met een warme kruik op mijn buik. Er is afgesproken dat wanneer ik weer een beetje op de been ben we langs kunnen bij de gynaecoloog. Al daar blijkt het niet ernstig. De endometriose zorgt er alleen voor dat het vloeien van de miskraam heel erg pijnlijk is. Endometriose haarden die lekker gestimuleerd worden daar binnen in mijn lijf... mijn baarmoeder lijkt zo goed als “schoon” en de gynaecoloog drukt me op het hart dat het vanaf nu snel beter gaat en het vloeien snel zal stoppen. met wat pijnstilling weer naar huis en wachten tot het beter gaat dus.

De pijnstilling doet zijn werk en wij proberen alles een beetje op een rijtje te zetten samen. We besluiten dat we de miskraam voorlopig voor onszelf houden. We willen even geen bemoeienis van anderen en aangezien we ons babyproject sowieso geheim wilde houden leek dit ons op dat moment de beste beslissing (iets waar ik nu nog steeds spijt van heb).

Een paar dagen later staat onze vakantie gepland naar Macedonië. Een land waar we eerder geweest zijn. Een land waar we genieten van de prachtige natuur en de pure bevolking. Een land van rust en reinheid zou ik bijna zeggen (toen, nu waarschijnlijk niet meer). Het medicijn wat we beide nodig hebben om hier door te komen, weg van de realiteit achteraf. Dus pakken we onze spullen en gaan. 

Een dag of twee genieten we van elkaar en onze omgeving. We praten wel wat over de miskraam maar zijn vooral bezig met het hier en nu. We nemen alles in ons op wat we om ons heen zien. Maar als of we niet genoeg voor onze kiezen hebben gehad begint na dag twee het vloeien weer in alle hevigheid. Ik zal niet te ver in details treden, maar wat kan er een hoop viezigheid uit het lichaam van een vrouw komen nadat er een wondertje heeft geprobeerd leven te maken daar binnen. Elke keer als ik maar het toilet ging kwam het verdriet, stukje bij beetje verlies ik dat wat we zo graag samen wilde. Ik denk zelfs een keer het vruchtzakje vast te hebben gehad, met pijn in mijn hart vouw ik het papiertje dicht en spoel het door. 

Deze vakantie heeft twee rare kanten. Aan de ene kant zijn we “gewoon” op vakantie, lijken te genieten, mooie dingen zien, soort van ontspannen en weg van het drukke leven. Maar ik denk vooral weg van de realiteit. Want als ik er nu op terug kijk, hebben we niet echt echt de diepgang in onze gesprekken opgezocht over de miskraam. Het was er wel, maar we zijn niet tot ons diepste gevoel gegaan. We stopten het weg, probeerde door te gaan en wilde het misschien niet onder ogen zien. Maar ergens ook een duiveltje dat zei; je was pas een paar weken zwanger, zoveel was het nog niet. Iets waarvan ik nu weet dat dat er zeker niet toe doet hoe ver je was in je zwangerschap. Het verdriet mag er zijn, dit kleine wondertje had er net zo goed mogen zijn. Maar de natuur besloot helaas anders. En heel soms vraag ik me nog wel eens af, wie zou je nu zijn?