Bevalling##1babyboy💙

Twee weken heb ik gevloeid na de miskraam. De dag nadat het vloeien stopte, voelde ik dat ik mijn eisprong alweer had. De wens om zwanger te worden was groot en ik zag er ook tegenop om weer een menstruatie in te moeten gaan. Dus nam ik polshoogte bij vriendlief of hij er alweer klaar voor was om het te proberen...

Na een dag of 6 had ik ineens een stekende pijn in mijn onderbuik en een aantal uur daarna wat licht bloedverlies. Bij het zien van het bloed kreeg ik het meteen weer warm, de miskraam had er aardig ingehakt. Maar vanaf dat moment voelde ik me ook anders. Ik was zo intens moe, niet te omschrijven hoe moe ik was. Ik ging naar mij  werk, maar voelde me een zombie. En zodra ik thuis kwam dook ik meteen mijn bed in, slapen slapen slapen. Eigenlijk wist ik het toen al wel, maar durfde geen hoop te hebben.

Na twee weken in spanning doen mijn vriend en ik samen een test, leggen de test op mijn nachtkastje en kruipen tegen elkaar aan in bed. Toch best wel spannend! En ja hoor!! Super positief! Wauw wat snel weer en dit hadden we niet durven dromen na alles. 

Even een sprong in de tijd, anders kan ik wel blijven vertellen. 38 weken zwanger, ik ben er wel een beetje klaar mee. De zwangerschap was emotioneel best zwaar, last van bekkenpijn en onverklaarbare pijnaanvallen in mijn buik, waarschijnlijk door de endometriose. Ik heb al een tijdje het gevoel dat onze baby eerder gaat komen. Loop al een week of twee met voorweeën, maar het zet niks door. Ik besluit me erbij neer te leggen dat ons frummeltje eerder komt, want misschien ga ik wel gewoon 2 weken overtijd, dan maak ik mezelf gek!

Zondag nacht 22 op 23 mei, 38,6 weken zwanger, ik slaap wat onrustig. Heb last van harde buiken, maar dit is niet nieuw. Meestal helpt het even om op het toilet te gaan zitten, andere houding en dan hup mijn bed weer in. Maar de harde buik zakt niet af, dus ik blijf wat wiebelen op de wc. Het is 2.45. Op het moment dat ik besluit toch weer mijn bed in te kruipen omdat er niks veranderd, ga staan en mijn onderbroek net over mijn billen schuif, voel ik het knappen. Als een waterval loopt het langs mijn benen en al snel ligt er een flinke plas op de grond. Ohoh is mijn eerste reactie, waardoor mijn vriend wakker wordt. Mijn vliezen zijn gebroken roep ik enthousiast naar mijn vriend!! We vliegen elkaar om de armen. Als een gek pak ik door de adrenaline alle spullen die ik nog mee wil nemen naar het ziekenhuis. Mijn vriend gaat met een sponsje in de weer om het vruchtwater op te zuigen en het vervolgens in een bakje te doen. Hij had goed op gelet bij de verloskundige, maar het iets te letterlijk genomen dat we het vruchtwater moesten opvangen😅 alles weer schoon en ligt klaar. Wij in bed met onze ogen wagenwijd open, nou dan gaan we nog maar even slapen hè. Haha wie bedenkt het, nee de adrenaline en enthousiasme is te groot, we gaan bevallen!! Ik zag er helemaal niet tegenop en had er zelfs zin in!

Na een uurtje beginnen dan ook al de weeën. Ik kan ze goed opvangen door wisselend op de bal te zitten, in bed te liggen of onder de douche te staan. Rond 7.30 bellen we de verloskundige dat de vliezen zijn gebroken en de weeën zo rond de 3 minuten komen. Ze komt me controleren en ik heb 2 cm ontsluiting. Dat valt toch even tegen na die uren hard werken. Rond 12.00 zou ze terugkomen. Ze gaf nog aan dat ik de weeën heel beheerst opving en dat het goed zou komen zo. Nog geen half uur later worden de weeën anders en krijg ik meer moeite om ze onder controle weg te puffen. Zo nu en dan lig en wat in paniek op bed te zoeken naar een houding, maar het lukt niet. Ondanks dat wacht ik lekker onnozel tot de verloskundige weer zou komen, je wil toch ook niet om iedere pijnlijke scheet gaan bellen. Maar zodra ze om 12.00 binnen komt en ziet hoe ik aan het worstelen ben met mezelf zegt ze meteen; jeetje waarom heb je niet eerder gebeld. Ze controleert me weer en we zitten pas op 3! Oh dat valt vies tegen zeg! Mijn oerkracht zakt even tot het dieptepunt. Ze geeft aan dat als de vliezen eerst breken en je kindje als sterrenkijkertje ligt het erg pijnlijk kan worden. Ze adviseert me om een ruggenprik te nemen in het ziekenhuis. Hup, snel in die auto dus, op naar de ruggenprik.

Tijdens de autorit beland ik midden in een weeënstorm, jeetje wat een heftigheid ineens. Ik raak de controle een beetje kwijt en daar kan ik niet zo goed tegen. Eenmaal in het ziekenhuis in de lift naar boven, komt de lift vast te zitten!! HELP!! Wie bedenkt er nog zoiets met een bevallende vrouw erin! Het lijkt een eeuwigheid te duren maar na 3 minuten gaan we weer omhoog, thank god! De weeënstorm is nog steeds niet over gewaaid en ze volgen zich steeds sneller op elkaar. Het duurt een uur voordat de anesthesist er is, maar wat duurt dit ineens lang als je weet dat je pijnstillers gaat krijgen. Ik ben niet zo aardig tegen de anesthesist. Hij lijkt een beetje zenuwachtig te worden van mij weeënstorm en weet niet zo goed wanneer hij hem moet zetten. Dus schreeuw ik op een goed moment; JE MOET NU PRIKKEN ANDERS ZIT IK NIET MEER STIL! Ik denk dat hij me begreep want ik voelde de naald rustig naar binnen glijden. En daarmee zakte ook langzaam de pijn weg naar beneden richting mijn tenen. Rust, tijd om bij te komen. 

De weeën nemen wat af, dus starten ze weeënopwekkers. Maar ondanks dat duurt het allemaal nog lang. Ze zetten een bed bij voor vriendlief en na het avondeten doen we beide even een lekker slaapje. Met een beetje kletsen, met hulp draaien in bed en af en toe gecontroleerd worden door de verloskundige, ijsjes eten, komen we de avond wel door.

Rond 22.00 blijk ik genoeg ontsluiting te hebben en mag ik gaan persen. Ik voel de weeën niet, maar zie op het scherm wanneer er een komt en dan pers ik. Ogen open houden, ik wil geen gezwollen ogen denk ik nog. Rond 22.30 staat het hoofdje en daarmee vallen ook ineens de weeën weg. Gelukkig voelde ik dat niet maar aiii zal je maar gebeuren als je geen ruggenprik hebt. Iedereen zit wat te kletsen en te lachen. Maar ik wil nu toch wel mijn kind eruit hebben. Dus ik roep zonder dat ik wat voel; ik heb een perswee. En hup ik zet er wat druk achter. Vriendlief wil heel graag onze zoon aanpakken dus hij neemt de plek van de verloskundige in en begeleid onze kleine jongen het laatste stukje tot hij eruit is en legt hem op mijn borst. Het mooiste moment van mijn leven, we worden beide overspoelt door liefde. En ik herinner me zo goed dat mijn vriend alleen maar kon zeggen; wat is dit mooi wat is dit mooi! En dat was het ook❤️