Verdriet van een miskraam #2

Met handen en voeten proberen mijn vriend en ik duidelijk te maken dat ik een miskraam heb, met daarbij ontzettend veel pijn. Volgens mij snappen ze er geen drol van. Ze regelen een soort van rolstoel en nemen me mee naar de ambulance, op naar het ziekenhuis. Ik denk dat ze echt niet wisten wat ze met me moesten en hoopten dat er in het ziekenhuis wel iemand Engels sprak die me kon helpen.

Eenmaal in het ziekenhuis word ik op de gang geplant en moet ik op een kei harde stoel wachten tot ik aan de beurt ben. Dit hield ik natuurlijk niet vol en ben op de eerst volgende brancard gaan liggen verderop in de gang die ik tegen kwam. Op dat moment had ik even overal lak aan. Na lang wachten kwam er gelukkig een hele vriendelijke vrouwelijke gynaecoloog. Ze maakte een echo en bevestigde inderdaad dat ik een miskraam had. Ze schreef me sterke pijnstillers voor en regelde een taxi die ons weer terug bracht naar het hotel. Gelukkig de pijn zakte iets af en we konden even een beetje rusten.

Helaas bleef de pijn steeds in heftige pieken terugkomen en besloten we contact op te nemen met onze reisverzekering. We hadden namelijk ook geen zin en niet de puf om het hele weekend in dit hotel te blijven om vervolgens met iedereen weer gezellig in de bus te gaan. De reisverzekering had hier alle begrip voor en zou het vervoer naar huis voor ons regelen. Maar aangezien ik zoveel pijn had vonden ze het onverantwoord dat ik 6 uur in een taxi zou gaan zitten. Dus stuurde ze vanuit Nederland een ambulance!! Oh jeetje dit voelde wel een beetje overdreven en zo erg was het dan toch ook allemaal weer niet? Maar de reisverzekering stond erop. Nog 1 nachtje slapen in het hotel en dan zou de volgende ochtend vroeg de ambulance bij het hotel zijn.

Nou daar werd ik dan ingeladen, voor het eerst in mijn leven als verpleegkundige in een ambulance...een hele lieve man(verpleegkundige) en vrouw (chauffeuse) kwamen ons ophalen. Het eerste wat ik vroeg was of ik wat sterkere pijnstillers mocht en dat kreeg ik gelukkig.

Daar begon onze rit naar huis. Blij om weg te gaan uit Parijs, maar ook verdrietig om wat er allemaal gebeurde. En terwijl ik lekker op de brancard lag te suffen en suffen van de pijnstillers , maakte ik me geen zorgen meer om mezelf maar was ik druk met vriendlief! Hij heeft nogal last van wagenziekte haha en werd een potje beroerd daar achter in de ambulance. Gelukkig was er een verpleegkundige in huis en kreeg ook vriendlief wat medicatie tegen de misselijkheid. Jut en Jul samen in de ambu, nu kan ik er wel om lachen gelukkig:)

Na een lange rit komen we aan op de parkeerplaats waar onze auto staat. Vanuit daar rijd mijn vriend achter de ambu aan en komt de verpleegkundige achter bij mij in de ambulance zitten. We praten de hele weg over van alles en nog wat en hij probeert me een beetje te laten ontspannen na al deze heisa. Maar er is ook ruimte om even verdriet te hebben en hij luisterde, daar ben ik hem dankbaar voor.

Eenmaal thuis (gelukkig laat op de avond) komen we thuis en brengen ze ons netjes naar binnen. Met nog een portie extra medicijnen om lekker te kunnen slapen nemen we afscheid en bedanken we ze voor de goede zorgen. Mijn vriend en ik duiken meteen in bed en slapen als een blok. 

Om na een fijne nacht de volgende ochtend weer wakker te worden in een nachtmerrie. Die helse pijnen zijn weer terug, help!!

Pff dit verhaal heeft volgens mijn nog lang geen einde, volgende keer meer.