Een tijdje heb ik het niet kunnen voelen bewegen in mijn buik, waardoor ik me zorgen maakte. Maar vanaf vorige week was er weer volop leven te bemerken en keek ik erg naar de echo uit. Want dan zouden we de trekken van het gezichtje kunnen zien. Hoe zou het eruit zien? Op wie zou het lijken?

Zaterdag was het nog mooi weer. We huurden een witte fiets met kinderzitje op de Hoge Veluwe. "Het is nu nog iets te vroeg voor het kinderzitje," merkte een mevrouw lachend op, toen ik op de fiets stapte. Ondanks het heuvel op, heuvel af fietsen, had ik weinig last van harde buiken. De natuur was schitterend, de heide stond in volle paarse bloei en het weer werkte ook prima mee. Al met al heel ontspannend. Kevin had een leuk foto-idee: onze voeten en mijn zwangere buik erboven. Papa, mama en baby.

Een professionele fotoshoot zie ik eigenlijk niet zo zitten. Maar gelukkig maakt mijn man graag foto's. Hij stelde gisteravond voor om tijdens golden hour, net voor zonsondergang, naar buiten te gaan. Golden hour is mijn favoriete tijdstip van de dag. De naam zegt het al: alles, van mensen tot natuur, kleurt dan zo mooi goud. 

Ik zwom toen 's morgens voor zonsopgang in het warme water van Zakynthos, met een kraakheldere bodem onder mijn voeten (zie foto). Wat een mooie belevenis was dat. De zon die opkwam boven het water, de serene rust om me heen. 

Ik vraag elke week aan Kevin of hij een foto van mijn buik wil maken. Eigenlijk valt het me bij het zien van deze foto op, dat de omvang van mijn buik al een paar weken hetzelfde is gebleven. Misschien maar goed ook, want ik moet nu al moeite doen om mijn sokken aan te trekken en moet dan echt even gaan zitten, omdat ik er anders niet bij kan.

Er was een ambient nummer dat ik vaak draaide omdat ik het zo prachtig en rustgevend vond klinken. Een heel mooi nummer, maar Kevin vond het slaapverwekkend en toen ik het weer eens in de auto opzette, verzuchtte hij dat hij, als er een baby zou komen, dit als slaapliedje zou gebruiken. 

Niet te geloven dat ik in het begin van mijn zwangerschap al vond dat ik een dikke buik had. Natuurlijk was het toen een logische gedachte; ik wist immers sinds kort dat ik zwanger was en dan zie je je buik uiteraard een beetje groeien. Maar als ik nu terugkijk naar de foto's van toen, moet ik er wel om lachen. 

Onlangs deed mijn man een zeldzame uitspraak: 'De volgende keer mag de leverancier zelf de babykamer in elkaar zetten.' Met veel moeite had hij uit talloze planken en schroeven een commode laten verrijzen. Dat dit hem moeite kostte was een bijzonderheid, want normaliter draait hij er zijn hand niet voor om om zelf een nieuwe cv-ketel te installeren, de vroegere buurman te helpen met zijn dompelpomp, een open haard te bouwen of een huis uit 1904 compleet te renoveren. Hij brengt veulens ter wereld, blaast oude tractoren nieuw leven in en biedt gestrande automobilisten de helpende hand. 

Het was niet zo dat we er obsessief mee bezig waren. Het was ook niet zo dat we al van alles hadden geprobeerd. Nee, eigenlijk was daar vooral al jaren die wens, die stille gedachte aan een kind. En de angst dat onze wens nooit zou uitkomen.