(On)vervuld. Een wens die werkelijkheid wordt.

Het was niet zo dat we er obsessief mee bezig waren. Het was ook niet zo dat we al van alles hadden geprobeerd. Nee, eigenlijk was daar vooral al jaren die wens, die stille gedachte aan een kind. En de angst dat onze wens nooit zou uitkomen.

We besloten dat we na onze rondreis door Marokko een dokter zouden raadplegen. Maar het was in dat verre land dat ik tot mijn vreugde ontdekte dat ik over tijd was. Nergens was een zwangerschapstest te krijgen. De enige die we tegenkwamen, was 8 jaar over de datum. ‘Neem toch maar mee,’ zei ik tegen Kevin, maar hij peinsde er niet over.

Traag kropen de 3 weken voorbij. 3 weken waarin ik anders volop genoten zou hebben van de reis die ons door heel Marokko leidde, maar waarin zich nu een kwaaltje voordeed waardoor ik bijna zeker wist dat ik me niet vergist had: misselijkheid. Van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat. Vermoeidheid, die eveneens een hele dag duurde. Aan ons 22-koppige reisgezelschap was niet uit te leggen waarom ik niet kon deelnemen aan een meer intensieve activiteit. Waarom ik niet meedronk als er een wijnavondje was, maar braaf van mijn jus d’ orange nipte. Maar het was mooi om samen een geheim te hebben. Ik was voorzichtig en bij alle pijntjes die ik voelde was ik bang dat het mis zou gaan. Een gedachte die vaak door me heen schoot was: Wat als het uiteindelijk toch niet waar blijkt te zijn?

Op de op één na laatste dag van onze reis stuitte Kevin op een betrouwbare test. Fonkelnieuw en niet al 8 jaar over de datum. Het tweede streepje verscheen. ‘Gefeliciteerd, lieverd,’ zei Kevin. De tranen sprongen in mijn ogen. Ik zou het wel van de daken willen schreeuwen. Maar het moest nog even ons geheim blijven.

Morgen ben ik alweer 23 weken zwanger. Met een glimlach denk ik terug aan onze eerste afspraak bij de verloskundige. ‘Misschien heb ik me wel vergist en zit ik hier voor niets,’ zei ik tegen de verloskundige. Maar zodra zij de koude vloeistof op mijn buik had gesmeerd, was het al zichtbaar: ‘een kleine friemel met een kloppend hartje.’ Ons kindje. Het was er echt. Stralend nam ik het tasje met de informatiefolders mee naar huis, wat ik anderen al zo vaak had zien dragen. En de echo-foto, de allereerste echo-foto – op diezelfde dag gemaakt – heb ik zorgvuldig in een lijstje geplaatst.