• Brief voor zijn eerste schooldag •

De afgelopen jaren worstel ik enorm met mijn uiterlijk en mijn gewicht. Ik eet heel graag en ben helaas niet met een fantastisch metabolisme gezegend. Ik heb in de loop der jaren allerlei manieren geprobeerd om gewicht te verliezen en dat lukte meestal, alleen kon ik de manier waarop ik mijn kilo's verloor niet op lange termijn volhouden omdat het dieet te strikt/drastisch was.

• 💜 HELP en RED vzw Kleine Held 💜 •

Je ziet een 𝐫𝐚𝐝𝐞𝐥𝐨𝐳𝐞, 𝐠𝐞𝐛𝐫𝐨𝐤𝐞𝐧 𝐞𝐧 𝐰𝐚𝐧𝐡𝐨𝐩𝐢𝐠𝐞 mama. 𝘌𝘦𝘯 𝘮𝘢𝘮𝘢 𝘥𝘪𝘦 𝘯𝘰𝘨 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘸𝘪𝘴𝘵 𝘥𝘢𝘵 𝘩𝘢𝘢𝘳 𝘯𝘦𝘶𝘴 𝘪𝘯 𝘥𝘢𝘵 𝘮𝘢𝘴𝘬𝘦𝘳 𝘮𝘰𝘦𝘴𝘵.We hielden ons recht door 𝐥𝐢𝐜𝐡𝐭𝐩𝐮𝐧𝐭𝐣𝐞𝐬. Arthur tegen ons aan gelegd krijgen, huid op huid contact met ons vlees en bloed 𝐡𝐢𝐞𝐥𝐝 𝐨𝐧𝐬 𝐚𝐥 𝟖 𝐛𝐚𝐧𝐠𝐞 𝐰𝐞𝐤𝐞𝐧 𝐫𝐞𝐜𝐡𝐭.13/03/'20 verspreidde AZ St-Jan de nieuwe coronamaatregelen: per 24u mocht er nog 𝟏 𝐨𝐮𝐝𝐞𝐫 𝐨𝐩 𝐛𝐞𝐳𝐨𝐞𝐤. We werden verplicht elk om beurt één dag van ons kind gescheiden. Alsof dat nog niet schrijnend genoeg was mocht Arthur 𝐯𝐚𝐧𝐚𝐟 𝐝𝐚𝐧 𝐧𝐢𝐞𝐭 𝐦𝐞𝐞𝐫 𝐮𝐢𝐭 𝐝𝐞 𝐜𝐨𝐮𝐯𝐞𝐮𝐬𝐞. 𝗕𝗔𝗠. 𝗪𝗲𝗴 𝗹𝗶𝗰𝗵𝘁𝗽𝘂𝗻𝘁𝗷𝗲𝘀. 𝗢𝗻𝘀 𝗵𝗮𝗿𝘁 𝘀𝗰𝗵𝗲𝘂𝗿𝗱𝗲 𝘂𝗶𝘁 𝗲𝗹𝗸𝗮𝗮𝗿.Aan mijn borst leren drinken werd plots onmogelijk, opgesloten in die couveuse. Voeding was naast ademhaling de 2e peiler om naar huis te mogen, 𝐨𝐧𝐬 𝐮𝐥𝐭𝐢𝐞𝐦𝐞 𝐝𝐨𝐞𝐥 𝐥𝐞𝐞𝐤 𝐩𝐥𝐨𝐭𝐬 𝐧𝐨𝐠 𝐯𝐞𝐫𝐝𝐞𝐫 𝐰𝐞𝐠.Dat klotevirus stond out of the blue 𝐛𝐨𝐯𝐞𝐧 𝐡𝐞𝐭 𝐛𝐞𝐥𝐚𝐧𝐠 𝐯𝐚𝐧 𝐠𝐨𝐞𝐝𝐞 𝐡𝐞𝐜𝐡𝐭𝐢𝐧𝐠. De voordelen van skin to skin werden er nochtans de voorafgaande 8 weken voortdurend ingedramd. 𝐁𝐮𝐢𝐝𝐞𝐥𝐞𝐧 𝐦𝐚𝐚𝐤𝐭 𝐡𝐞𝐭 𝐯𝐞𝐫𝐬𝐜𝐡𝐢𝐥 𝐯𝐨𝐨𝐫 𝐤𝐢𝐧𝐝 𝐞𝐧 𝐨𝐮𝐝𝐞𝐫𝐬.Het weinige contact dat we hadden werd verboden: meer 𝐚𝐧𝐠𝐬𝐭 𝐞𝐧 𝐨𝐧𝐳𝐞𝐤𝐞𝐫𝐡𝐞𝐢𝐝. Heeft hij voldoende liefde en affectie gevoeld? 𝐊𝐮𝐧𝐧𝐞𝐧 𝐰𝐞 𝐝𝐢𝐭 𝐨𝐨𝐢𝐭 𝐢𝐧𝐡𝐚𝐥𝐞𝐧 𝐨𝐟 𝐠𝐨𝐞𝐝 𝐦𝐚𝐤𝐞𝐧?𝕆𝕙 𝕝𝕚𝕖𝕧𝕖𝕝𝕚𝕟𝕘, 𝕨𝕒𝕥 𝕙𝕒𝕕 𝕚𝕜 𝕛𝕖 𝕘𝕣𝕒𝕒𝕘 𝕟𝕠𝕘 𝕧𝕖𝕚𝕝𝕚𝕘 𝕚𝕟 𝕞𝕚𝕛𝕟 𝕘𝕖𝕓𝕠𝕣𝕘𝕖𝕟 𝕓𝕦𝕚𝕜 𝕘𝕖𝕕𝕣𝕒𝕘𝕖𝕟 𝕫𝕠𝕒𝕝𝕤 𝕙𝕖𝕥 𝕙𝕠𝕠𝕣𝕕𝕖 𝕠𝕡 𝕕𝕚𝕖 𝕥𝕖𝕣𝕞𝕚𝕛𝕟... 𝕎𝕒𝕥 𝕕𝕖𝕖𝕕 𝕚𝕜 (𝕞𝕚𝕛𝕟 𝕧𝕖𝕣𝕕𝕠𝕞𝕕, 𝕗𝕒𝕝𝕖𝕟𝕕 𝕝𝕚𝕔𝕙𝕒𝕒𝕞) 𝕛𝕠𝕦 𝕥𝕠𝕔𝕙 𝕒𝕝𝕝𝕖𝕞𝕒𝕒𝕝 𝕒𝕒𝕟? Nog minder houvast (letterlijk en figuurlijk). Ik kon niet stoppen met huilen en tegelijkertijd waren (zijn) we razend. AZ Sint-Jan: jullie 𝐍𝐈𝐂𝐔 𝐭𝐞𝐚𝐦 is 𝐭𝐨𝐩, we zijn 𝐞𝐞𝐮𝐰𝐢𝐠 𝐝𝐚𝐧𝐤𝐛𝐚𝐚𝐫. Maar de foute 𝐛𝐞𝐬𝐥𝐢𝐬𝐬𝐢𝐧𝐠 𝐯𝐚𝐧 𝐣𝐮𝐥𝐥𝐢𝐞 𝐝𝐢𝐫𝐞𝐜𝐭𝐢𝐞 𝐢𝐬 𝐨𝐧𝐯𝐞𝐫𝐠𝐞𝐞𝐟𝐥𝐢𝐣𝐤 en onuitwisbaar.

𝗩𝗮𝗻 “𝗱𝘂𝗲 𝗱𝗮𝘁𝗲” (𝟮𝟯 𝗮𝗽𝗿𝗶𝗹 𝟮𝟬𝟮𝟬) 𝘁𝗼𝘁 “𝗠𝗼𝗺𝗺𝘆 𝗳𝗿𝗶𝗲𝗻𝗱𝘀”

Nadat het vruchtje ‘geboren’ werd en we het eerste verdriet op onze eigen manier verwerkten (boompje en armband, zie vorige blog) begon ons rouwproces. We kozen er bewust voor om ons verlies niet alleen te dragen en dat deden we door het niet stil te zwijgen. Geleidelijk aan vertelden we het tegen al onze vrienden, collega’s en familie die voor ons belangrijk zijn. We wilden voorkomen dat we bij conversaties over kinderen vanbinnen zouden sterven, zonder er iets over kwijt te kunnen. Tegelijkertijd wilden we niet dat het onderwerp vermeden werd door anderen, daar waren we heel duidelijk over.

Tijdens de verschillende consultaties bij de gynaecoloog werd er nooit vermeld dat ons kindje eigenlijk al vanaf het begin slecht groeide. Voor ons was alles nieuw, wij waren enthousiast en hadden geen kennis van zwangerschappen. Met mijn huidige ervaring en kennis zie ik al aan de eerste echo dat er iets niet goed was. Op 6 weken en 6 dagen zou er een hartslag moeten zijn en als die er twee weken later plots wel is, zou het hartje al regelmatig moeten kloppen. Daarnaast was de grootte van het vruchtje ondermaats, waardoor je als ervaren gynaecoloog beseft dat dit 99,9% zeker niet goed zal aflopen. Tot op vandaag neem ik het de arts kwalijk dat ze ons niets verteld heeft over het bestaande risico. Ze liet ons wekenlang in de waan dat alles normaal was waardoor we onbezorgd begonnen te dromen over onze toekomst als ouders. Wij vinden dat het haar morele plicht was om het ons te vertellen zodra zij twijfelde aan de slaagkans van onze zwangerschap. In dat geval hadden we minder hard van stapel gelopen en meer rekening kunnen houden met dat risico. Het zou ons verlies niet minder groot gemaakt hebben, maar het had wel de val van onze roze wolk minder diep en onverwacht kunnen maken. Onze wereld stortte die dag compleet in. Het ene moment was ik nog trots zwanger van ons kindje, enkele seconden later voelde ik me leeg en verloren. Ze stelde drie opties voor: we konden wachten tot het vruchtje zelfstandig naar buiten vloeide, ik kon het ‘miskraam’ opwekken met medicatie of ik kon kiezen voor een curettage onder volledige verdoving.  We kozen voor de medicatie en kregen de pillen onmiddellijk mee naar huis. Onze gynaecoloog was bij elke consultatie heel zakelijk en gehaast, uitgebreide uitleg kregen we nooit. Zo moest ik zelf ontdekken dat ik die pillen vaginaal moest opsteken (ik had ze bijna oraal ingenomen uit onwetendheid). Via het internet leerde ik dat er tijdens de eerste 6 weken na een vroeg zwangerschapsverlies meer risico is op infecties. Om dat risico te beperken wordt er aangeraden om geen seksuele betrekkingen te hebben, niet te zwemmen en geen bad te nemen gedurende zes weken. Ik belde zelf naar mijn huisarts om alles na te vragen, aangezien ik van mijn gynaecoloog amper informatie kreeg. Ook hierin heeft ze naar onze mening gefaald. Elke consultatie bij haar voelde als ‘bandwerk’. Wij waren voor haar het zoveelste koppel dat zwanger wilde worden of zwanger was. Haar consultaties duurden amper vijf minuten. Ik werd onmiddellijk verzocht om me uit te kleden, de echo werd snel uitgevoerd en nadien vragen stellen was geen optie. Ze blokte het gesprek af en ratelde haar bevindingen af terwijl ze al een volgende afspraak aan het inplannen was. "Je mag betalen bij het secretariaat, tot de volgende keer!" 

In het verleden schreef ik over de vroeggeboorte van Arthur, vandaag zal ik schrijven over wat er vooraf ging. De zwangerschap van Arthur beleefden we niet als een ‘roze wolk’ omdat die periode gepaard ging met angsten. Het verleden had ons al mama en papa gemaakt van een kindje dat we nooit in ons armen mochten houden. Vandaag wil ik jullie vertellen over ons vroeg zwangerschapsverlies, beter gekend als ‘miskraam’. Op dat moment kende ik de term “vroeg zwangerschapsverlies” nog niet. Nu ik die term wel ken vind ik het minder aangenaam om over een ‘miskraam’ te spreken.

𝗦𝗸𝗶𝗻 𝘁𝗼 𝘀𝗸𝗶𝗻 Op deze foto was Arthur vier dagen oud (22/01/2020), nog ruim 13 weken voor zijn uitgerekende geboortedatum. Die dag mocht Thijs voor het eerst buidelen. Arthur was met zijn 980 gram zo klein dat hij onder papa's hand paste. Zodra Arthur stabiel genoeg was buidelden we zo vaak mogelijk (tot Coronamaatregelen ons contact noodgedwongen beperkten). Huid op huidcontact draagt bij tot een veilige ouder-kindhechting, biedt geborgenheid, stimuleert borstvoeding, zorgt voor een stabiel(er)e hartslag/ademhaling en voorkomt overprikkeling. Deze voordelen gelden ook voor baby's die à terme geboren worden! Wist je trouwens dat je de temperatuur van jouw baby kan helpen reguleren door skin to skin toe te passen? In geval van koorts is het een natuurlijk hulpmiddel! 🍀