"Je weet nu tenminste dat je zwanger kunt worden!"

Nadat het vruchtje ‘geboren’ werd en we het eerste verdriet op onze eigen manier verwerkten (boompje en armband, zie vorige blog) begon ons rouwproces. We kozen er bewust voor om ons verlies niet alleen te dragen en dat deden we door het niet stil te zwijgen. Geleidelijk aan vertelden we het tegen al onze vrienden, collega’s en familie die voor ons belangrijk zijn. We wilden voorkomen dat we bij conversaties over kinderen vanbinnen zouden sterven, zonder er iets over kwijt te kunnen. Tegelijkertijd wilden we niet dat het onderwerp vermeden werd door anderen, daar waren we heel duidelijk over.

𝗡𝗶𝗲𝘁 𝗮𝗹𝗹𝗲 𝗿𝗲𝗮𝗰𝘁𝗶𝗲𝘀 𝘄𝗮𝗿𝗲𝗻 𝗲𝘃𝗲𝗻 𝗹𝗲𝘂𝗸 𝗼𝗺 𝘁𝗲 𝗵𝗼𝗿𝗲𝗻

We kozen voor open communicatie en deelden onze emoties hier rond zonder taboe. Het grote voordeel is dat we hierdoor een groot sociaal vangnet hadden om met ons verlies om te gaan. We konden erover konden praten als we dat nodig achtten. Het nadeel was dat niet iedereen altijd even begripvol reageerde. Nu er wat tijd over gegaan is leerde ik alles relativeren en in perspectief plaatsen. Als je zelf geen ervaring hebt met een vroeg zwangerschapsverlies, is het normaal dat je niet altijd beseft wat je woorden kunnen aanrichten. Ondanks dat de reacties meestal goedbedoeld waren, zullen sommige ons voor altijd bijblijven. Op het moment zelf kwam het heel erg binnen en hielp het ons niet echt vooruit...

“𝘏𝘦𝘵 𝘪𝘴 𝘣𝘦𝘵𝘦𝘳 𝘻𝘰, 𝘦𝘳 𝘸𝘢𝘴 𝘸𝘢𝘢𝘳𝘴𝘤𝘩𝘪𝘫𝘯𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘪𝘦𝘵𝘴 𝘮𝘪𝘴 𝘮𝘦𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘬𝘪𝘯𝘥𝘫𝘦” 𝘰𝘧 “𝘏𝘦𝘵 𝘪𝘴 𝘣𝘦𝘵𝘦𝘳 𝘻𝘰, 𝘩𝘦𝘵 𝘨𝘦𝘣𝘦𝘶𝘳𝘵 𝘮𝘦𝘵 𝘦𝘦𝘯 𝘳𝘦𝘥𝘦𝘯”.

Het hielp me niet vooruit om te beseffen dat mijn kindje dat in mijn dromen perfect was misschien niet ‘normaal’ zou geweest zijn. Daarnaast vroeg ik me door deze opmerking ook vaak af of er iets mis was met het kindje of met mijn lichaam. Het maakte me nog onzekerder en banger voor de toekomst, deze uitspraken zadelden me met een (onterecht) schuldgevoel op.

“𝘑𝘦 𝘸𝘢𝘴 𝘯𝘰𝘨 𝘮𝘢𝘢𝘳 10 𝘸𝘦𝘬𝘦𝘯 𝘻𝘸𝘢𝘯𝘨𝘦𝘳 𝘥𝘶𝘴 𝘩𝘦𝘵 𝘸𝘢𝘴 𝘯𝘰𝘨 𝘨𝘦𝘦𝘯 𝘬𝘪𝘯𝘥𝘫𝘦, 𝘩𝘦𝘵 𝘸𝘢𝘴 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯𝘭𝘪𝘫𝘬 𝘨𝘦𝘸𝘰𝘰𝘯 𝘯𝘰𝘨 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘦𝘦𝘯 𝘬𝘭𝘰𝘮𝘱𝘫𝘦 𝘤𝘦𝘭𝘭𝘦𝘯”.

Wat? Geen kindje? Vanaf het moment dat er twee streepjes op die zwangerschapstest kwamen, was ik zwanger van niets minder dan een kindje! Het was ons allereerste kindje dat heel welkom was. Ongeacht de termijn van de zwangerschap waren wij erop voorbereid dat er een kindje kwam, dat wij ouders zouden worden met een belangrijke verantwoordelijkheid. Dat ging gepaard met allerlei dromen en ook hiervan moesten wij afscheid nemen.

“𝘑𝘦 𝘣𝘦𝘯𝘵 𝘯𝘰𝘨 𝘫𝘰𝘯𝘨” 𝘰𝘧 “𝘫𝘶𝘭𝘭𝘪𝘦 𝘵𝘪𝘫𝘥 𝘬𝘰𝘮𝘵 𝘯𝘰𝘨 𝘸𝘦𝘭”.

Alsof dat de pijn verlicht, dat we hierna nog veel tijd hebben om opnieuw te proberen? Wat als die 'tijd' nooit aanbreekt? Wat als we oud worden zonder kind in onze armen? Heel heftig maar realiteit, voor bepaalde mensen lukte het nooit om een kindje te voldragen. Hebben die mensen dan ook nog tijd zat?

“𝘏𝘦𝘵 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘥𝘦𝘦𝘭 𝘪𝘴 𝘥𝘢𝘵 𝘫𝘦 𝘯𝘶 𝘸𝘦𝘭 𝘻𝘦𝘬𝘦𝘳 𝘸𝘦𝘦𝘵 𝘥𝘢𝘵 𝘫𝘦 𝘻𝘸𝘢𝘯𝘨𝘦𝘳 𝘬𝘶𝘯𝘵 𝘸𝘰𝘳𝘥𝘦𝘯”.

Ja, we kunnen zwanger worden. Joepie! Maar waar komen we ermee als het na 10 weken misgaat? Wie zegt dat het in de toekomst niet opnieuw misgaat? We kunnen zwanger worden, maar dat betekent niet dat we zwanger kunnen blijven. Een levend wezentje (jouw eigen kindje) horen en zien tijdens een echo schept een band, ik was liever niet zwanger geweest dan afscheid te moeten nemen van een kindje dat al echt bestond.

“𝘏𝘦𝘵 𝘬𝘰𝘮𝘵 𝘸𝘦𝘭 𝘨𝘰𝘦𝘥” 𝘦𝘯 “𝘫𝘦 𝘷𝘰𝘦𝘭𝘵 𝘫𝘦 𝘷𝘢𝘴𝘵 𝘴𝘯𝘦𝘭 𝘣𝘦𝘵𝘦𝘳”.

Hoezo? Ik heb door de medicatie twee nachten nonstop weeën gehad om mijn overleden kindje uit mijn lichaam te drijven. Hoe kan dit ooit weer goed komen? Het kindje is weg, het is eruit, dood. Dit komt niet meer goed. Het is beter om iemands verdriet te bevestigen, dan het te verstommen. En asjeblieft, zet iemand die zoiets heftig (al dan niet recent) moest ondergaan niet onder druk om zich 'snel' terug 'beter' te voelen. Rouw mag (moet!) er zijn, gun iemand de nodige tijd daarvoor.

“𝘑𝘦 𝘬𝘢𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘷𝘢𝘯𝘢𝘧 𝘯𝘶 𝘵𝘰𝘤𝘩 𝘨𝘦𝘸𝘰𝘰𝘯 𝘥𝘪𝘳𝘦𝘤𝘵 𝘷𝘦𝘳𝘥𝘦𝘳 𝘱𝘳𝘰𝘣𝘦𝘳𝘦𝘯? 𝘏𝘦𝘵 𝘨𝘢𝘢𝘵 𝘷𝘢𝘴𝘵 𝘴𝘯𝘦𝘭 𝘯𝘰𝘨 𝘦𝘦𝘯𝘴 𝘭𝘶𝘬𝘬𝘦𝘯.” 𝘰𝘧 “𝘫𝘦 𝘣𝘦𝘯𝘵 𝘪𝘯 𝘪𝘦𝘥𝘦𝘳 𝘨𝘦𝘷𝘢𝘭 𝘸𝘦𝘭 𝘷𝘢𝘯 𝘢𝘭 𝘥𝘦 𝘷𝘦𝘳𝘷𝘦𝘭𝘦𝘯𝘥𝘦 𝘬𝘸𝘢𝘢𝘭𝘵𝘫𝘦𝘴 𝘢𝘧”.

Hier hoef ik zelfs niet verder op in te gaan toch? Die kwaaltjes neem je er als zwangere vrouw maar al te graag bij, je krijgt er namelijk het allermooiste geschenk voor terug. Of we onmiddellijk opnieuw wilden proberen beslissen we overigens liever zelf... Wij hebben er nu toevallig geen tijd tussen gelaten, maar heel veel ouders ik gelijkaardige situaties doen dit bewust wel.

“𝘑𝘦 𝘮𝘢𝘨 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘪𝘯 𝘩𝘦𝘵 𝘷𝘦𝘳𝘭𝘦𝘥𝘦𝘯 𝘭𝘦𝘷𝘦𝘯” 𝘦𝘯 “𝘑𝘦 𝘮𝘰𝘦𝘵 𝘷𝘰𝘰𝘳𝘶𝘪𝘵 𝘬𝘪𝘫𝘬𝘦𝘯 𝘦𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘨𝘦𝘵𝘦𝘯 𝘸𝘢𝘵 𝘦𝘳 𝘨𝘦𝘣𝘦𝘶𝘳𝘥 𝘪𝘴”.

Die personen vonden dus eigenlijk dat ik maar even moest vergeten dat wij een kindje verloren zijn. ‘Gewoon’ even doen alsof het niet gebeurd is en vooruit kijken. Vooruit, waar enkel angst en onzekerheid is, in plaats van stil te staan en het trauma te verwerken voor ik de toekomst terug durfde aankijken. Anderen moeten niet beslissen hoe ik met mijn verlies of rouw om ga, en al zeker niet wanneer ik me terug beter moet gaan voelen. Dat is iets dat je als persoon volledig zelf moet aanvoelen.

𝗪𝗮𝘁 𝗸𝗮𝗻 𝗷𝗲 𝘄𝗲𝗹 𝗱𝗼𝗲𝗻?

Op de één of andere manier denken mensen dat ze jou steunen door de situatie te minimaliseren of de situatie kapot te relativeren. Helaas voel je je hierdoor meestal niet begrepen en komt zo’n goedbedoelde opmerking vaak verkeerd over. Als er ooit iemand in je nabije omgeving een kindje verliest tijdens de zwangerschap (ongeacht de termijn), raad ik aan om die persoon te condoleren met het verlies. Voor jou als buitenstaander mag het dan wel een 'klompje cellen' geweest zijn, voor die ouders is het hun kind. Ouders die een kind verliezen verdienen het om gecondoleerd te worden. Je hoeft niet altijd je mening of een opbeurend advies te geven, je kan juist beter bevestigen dat het een nare situatie is. Hulp aanbieden betekent heel veel voor mensen in rouw, net zoals duidelijk maken dat je er voor hen bent indien nodig. Als het voor jou moeilijk is om verbaal te reageren op dergelijke situaties, weet dan dat je hierover ook gewoon open en eerlijk kan zijn. Het is beter om aan te geven dat je even niet weet wat zeggen omdat je aangedaan bent door het nieuws, dan dat je iets zegt om de stilte te doden dat je eigenlijk beter niet gezegd had. Laat die persoon vertellen en ventileren, wees aanwezig en luister... Dat is het meest waardevolle dat je een persoon in rouw kunt bieden. 🍀