Ik ben ik en dat is (steeds meer) oké

De afgelopen jaren worstel ik enorm met mijn uiterlijk en mijn gewicht. Ik eet heel graag en ben helaas niet met een fantastisch metabolisme gezegend. Ik heb in de loop der jaren allerlei manieren geprobeerd om gewicht te verliezen en dat lukte meestal, alleen kon ik de manier waarop ik mijn kilo's verloor niet op lange termijn volhouden omdat het dieet te strikt/drastisch was.

Ik raakte nooit veel meer dan 5 kg kwijt per poging en nadien kwam ik er in sneltempo minstens evenveel terug bij (hello jojo!). Ik botste zo dus (jojo zijnde en mede door twee zwangerschappen en bijkomende emoties/stress) vorig jaar op een cijfer dat ik liever nooit op de weegschaal had zien staan.

Ik was ongelukkig met elke vezel van mijn lijf en om daarmee om te gaan greep ik als kers op de taart naar nog meer rommel, om me nadien nog schuldiger en slechter te voelen. Het is onlogisch maar ik vermoed dat dit verhaal door veel mensen in gelijkaardige situaties herkend zal worden. Ik maakte in november ('21) uiteindelijk de klik na een zoveelste huilbui bij mijn man. Ik wil niet meer elke seconde van de dag walgen van mezelf, ik wil niet meer bij elke blik van een wildvreemde voorbijganger denken 'ja, ik weet het, ik ben dik en lelijk hé, ik snap dat je zo gedegouteerd naar mij kijkt '. Ik ben er nochtans zeker van dat lang niet iedereen gedegouteerd keek en dat de meeste mensen gewoon geen oordeel over mij velden, maar in mijn hoofd was het anders en dat werd -als ik het achteraf bekijk- stilaan ondragelijk. Het vergde onwijs veel energie van mij om de mentale strijd te kunnen blijven voeren tussen mijn voortdurend aanwezige onzekerheden dragen en de drang om desondanks naar eten te blijven grijpen wanhopig proberen te onderdrukken (iets wat zelden lukte)..

Ik heb in november de klik gemaakt en begon van de ene dag op de andere geleidelijk aan mijn levensstijl aan te passen, zonder een vooropgesteld dieet te volgen. Ik eet vaker en kleinere porties, zonder alle geneugten van het leven te vermijden. Ik eet nog steeds alles, maar met mate. Bij het ijssalon eet ik met smaak 1 bolletje ipv een grote coupe. Zodra ik een vol gevoel heb stop ik, ook als dat betekent dat ik met schaamrood op mijn wangen een half bord moet laten afruimen op restaurant. Het gevoel van teveel gegeten te hebben heb ik tegenwoordig zelden, omdat ik mezelf verbied om tot dat punt te komen. Dat heeft het ervoor gezorgd dat mijn maaginhoud verkleind is en dat ik ook minder snel honger/trek krijg om te eten.

Ik drink 2 à 3 liter water en beperk frisdrank (zero) tot 1 à 2 consumpties per dag. 's Avonds let ik erop dat ik geen zware maaltijden meer eet. Ik ga vaak met honger slapen, puur op karakter, omdat mijn gevoel zegt dat ik 's nachts geen extra voeding nodig heb. Door enkele keren met honger te gaan slapen ondervond ik al snel dat ik 's morgens daarom niet noodzakelijk met honger wakker werd. Honger gaat (in beperkte mate natuurlijk) gewoon voorbij, vaak had ik gewoon trek/goesting ipv honger. Eens ik me daarvan bewust was ging het makkelijker.

Ik kocht voor mezelf 2 nieuwe bikini's en één badpak voor onze reis naar Portugal. Voor het eerst in jaren lag ik aan het zwembad en op het strand in bikini/badpak en maakte ik me heeeeel wat minder zorgen om wat de omgeving zou denken. Ik ben super trots op het feit dat ik ondertussen al bijna 18 kilogram vermagerd ben.

De striemen die ik door de zwangerschap van Arthur op mijn buik kreeg maken mij helemaal niet onzeker. Die zijn voor mij voor altijd het bewijs dat mijn lichaam Arthur gedragen heeft. Veel te kort, maar ik heb het gedaan. Mijn lichaam heeft plaats gemaakt om een klein mirakel te laten groeien en ontwikkelen, en daar heb ik voor altijd een 'mooie' herinnering van in de vorm van tijgerstrepen. Ook het litteken van de keizersnede waarmee Arthur ter wereld kwam draag ik met trots (al is dat niet zichtbaar, dat zit onder mijn bikinibroek verstopt).

Ja, tijdens de reis in Portugal heb ik veel van mijn fysieke onzekerheden omarmd en voelde ik mij sinds lang een mama die trots is op haar lijf en wat dat lijf allemaal heeft moeten doorstaan. Het is een verademing om me eindelijk nog eens goed te voelen bij wie ik fysiek ben.

Pas op, ik heb nog steeds heel veel onzekerheden. Ik ben nog steeds razend enthousiast over borstvoeding en zou het zonder enige twijfel allemaal opnieuw. Helaas heb ik wel nog geen manier gevonden om mijn 'nieuwe borsten' (na 21 maanden kolven/borstvoeding) te omarmen. Ik weet dat het op deze foto goed meevalt, maar ik koop mijn bikini's en beha's dan ook heel bewust. ;-) Beelden die ik niet mooi vind komen op dat vlak wel heel bewust niet online, die onzekerheid is momenteel nog te groot om ze aan de wereld bloot te stellen.

Sindskort focus ik me naast gewicht verliezen ook op fitter zijn. Ik probeer 10000 stappen per dag te behalen, ga wekelijks tennissen en wil binnenkort beginnen met start to run. 

Met trots en een minuscuul klein hartje deel ik vandaag deze bikini foto van op het strand vorige week. Gewoon puur hoe ik ben, terwijl ik aan het spelen was met Arthur. Niet mijn mooiste foto, wel één van de puurste en echtste. Ik hoop met deze post andere vrouwen te inspireren en te laten inzien dat je ook op een lichaam dat allesbehalve perfect is trots mag zijn (wat is de definitie van 'perfect' trouwens?). Het vertelt ons veel over wat we hebben meegemaakt en doorstaan. Imperfecties omarmen geeft mentale verlichting en ruimte voor andere positieve dingen in het leven, geloof mij! ☺️

Wil je meer blogs lezen van Sarah? Klik hier!