Tijdens de zwangerschap zijn er genoeg mensen geweest die het tegen me hebben gezegd; train je bekkenbodemspieren. Zo wordt alles weer strak in model en heb je minder kans op urineverlies.

Ik, als kersverse moeder, kwam er na het aanmelden op diverse forums en Facebookpagina's al snel achter dat sommige onderwerpen heftige discussies kunnen opleveren.

'Even wennen....maar straks vinden jullie het heerlijk' schreef Isabelle op de Whatsapp toen ik een foto liet zien van Sara die voor het eerst op haar eigen kamer ging slapen.

Begin 2015 kreeg ik een brief op de mat, het was een uitnodiging van het bevolkingsonderzoek voor baarmoederhalskanker. Nu had ik wel al een paar klachten zoals vermoeide benen, tussentijdse bloedingen en elke keer als ik bovenop lag tijdens de seks moest ik bloeden.

Daar lig je dan in je schatttige poezen boxpakje naast me in bed. Met je armpjes omhoog, voldaan van de flesvoeding. Lekker op papa zijn plekje want hij is toch aan het werk. In een diepe slaap, maar af en toe een lief geluidje kreunend omdat je zo vol zit.

Ik zet een stap buiten de voordeur, steek mijn hoofd in de lucht en snuif de heerlijke frisse buitenlucht op. Ik geniet gewoon nu al!

Je kunt wel met een gerust hart zeggen dat ik een horror zwangerschap achter de rug heb. Bijna elke controle in het ziekenhuis was er wel iets. Wat begon met een verhoogd risico op het syndroom van Down, vervolgd door het plaatsen van een pessarium in verband met een te korte baarmoederhals, tot een cyste in de hersenen, gekleurde darmpjes en zelfs de ingewanden in de buik van madame die gespiegeld bleken te zijn. Nadat ik een suikertest had gedaan en een hartfilmpje moest laten maken omdat mijn eigen hartslag onregelmatig klopte heb ik mezelf getrakteerd op 6 weken zwangerschapsverlof in plaats van de 4 weken die ik altijd heb geroepen. Lekker 2 weken extra luieren op de bank, afspraken maken, zwangerschapsshoot, zwangerschapsmassage, gipsbuik, alles kon ik in deze twee extra weken doen omdat ik daar nu nog de kracht voor had.