De horror van PUPPP tijdens de zwangerschap

Je kunt wel met een gerust hart zeggen dat ik een horror zwangerschap achter de rug heb. Bijna elke controle in het ziekenhuis was er wel iets. Wat begon met een verhoogd risico op het syndroom van Down, vervolgd door het plaatsen van een pessarium in verband met een te korte baarmoederhals, tot een cyste in de hersenen, gekleurde darmpjes en zelfs de ingewanden in de buik van madame die gespiegeld bleken te zijn. Nadat ik een suikertest had gedaan en een hartfilmpje moest laten maken omdat mijn eigen hartslag onregelmatig klopte heb ik mezelf getrakteerd op 6 weken zwangerschapsverlof in plaats van de 4 weken die ik altijd heb geroepen. Lekker 2 weken extra luieren op de bank, afspraken maken, zwangerschapsshoot, zwangerschapsmassage, gipsbuik, alles kon ik in deze twee extra weken doen omdat ik daar nu nog de kracht voor had.

Wat keek ik uit naar die ene donderdag in september. Mijn laatste werkdag! Ik heb voor mijn gevoel alles goed afgewerkt, op dinsdag heb ik nog een allerlaatste cursus gedaan en ik was klaar om de deur achter me dicht te trekken om hem vervolgens in januari weer open te maken.

Tijdens de cursus van dinsdag heb ik dingen gegeten waarvan ik het bestaan niet afwist, dus toen ik er woensdag achter kwam dat er een klein rood jeukend plekje op mijn arm ontstond heb ik verder ook niet nagedacht over iets anders dan een allergie voor een bepaald ingredient. Niet te veel over nadenken, bepanthen erop smeren en met een paar dagen zal het vast weer verdwijnen.

Maar het plekje verdween maar niet, sterker, het werd een steeds grotere plek vol met allemaal kleine rode bultjes, waarvan sommigen zich al samenvoegden tot een rood plakkaat. Op vrijdag had ik een zwangerschapsshoot gepland. Gelukkig wilde de fotograaf de plekjes wel weg photoshoppen als ze erg zichtbaar werden. Ik heb de jeuk genegeerd en het is uiteindelijk een prachtige fotoshoot geworden.
Eenmaal thuis heb ik een heerlijke warme douche genomen en ben voor de spiegel gaan zitten om de uitslag eens goed te bestuderen. De plekken waren groter geworden, mijn andere arm had nu ook al rode bultjes en de onderkant van mijn buik jeukte ontzettend. Het was die dag rond de 30 graden en ik zweette me een ongeluk dus ben ik naar de dichtstbijzijnde drogist gelopen en heb mentholpoeder aangeschaft. Het hielp geweldig tegen de jeuk… voor een uurtje.

Intussen was het al bijna zes uur geworden en de huisarts was natuurlijk al weg. Ik zou het weekend even moeten uitzingen en dan kon ik maandag even langsgaan voor een wondermiddel.
Maar het weekend zou ik niet overleven. Op zaterdag zaten mijn armen inmiddels helemaal onder en ook mijn benen begonnen rood te kleuren. het werd met het uur erger en ik zag de roodheid bijna als een olievlek mijn lichaam overnemen. Uit wanhoop heb ik uiteindelijk het ziekenhuis gebeld. Ik moest direct langskomen, er werd bloed afgenomen en voor de zekerheid een CTG gemaakt van de hartslag van de baby.
Na twee uur ziekenhuis mochten we eindelijk naar huis, de bloedwaarden die die dag gemeten konden worden waren goed, de uitslag die zou uitwijzen of ik last had van zwangerschapscholestase kreeg ik aanstaande maandag en verder kreeg ik een pilletje mee om makkelijker in slaap te komen en die de histamine in mijn huid zou kunnen verminderen en het advies om af en toe een koude douche te nemen omdat dit de jeuk ook stilt.

Maandag werd ik gebeld door de verloskundige, de uitslag van mijn bloed was goed en het zou betekenen dat ik de ziekte van PUPPP had. Hoewel bijna de hele wereld blij zou zijn met een goede uitslag was ik diep teleurgesteld. Ik hoopte op zwangerschapscholestase. De jeuk was bijna ondragelijk geworden en ik heb elke internetsite waar de woorden ‘zwanger’ en ‘jeuk’ in voorkwamen helemaal doorgelezen. Bij zwangerschapscholestase zou de baby eerder gehaald kunnen worden en zou ik dus sneller van de jeuk af kunnen zijn. Maar helaas, ondanks de uitslag van het bloedonderzoek wist ik eigenlijk ook wel beter. De bultjes zaten niet aan de binnenkant van mijn handen en voeten en ook mijn urine had een normale heldere kleur.

Na twee weken leek de uitslag eindelijk een beetje weg te trekken. De jeuk werd minder, de roodheid verdween en alleen mijn huid voelde ruw en droog aan en eindelijk kon ik weer een nacht goed doorslapen. Ik was het inmiddels gewend om twee keer per nacht op te staan om mijn huid te koelen met een koude douche. En ik was ontzettend blij dat het nog niet zo koud was geworden, zodat ik nog lekker in mijn nakie in huis kon zitten, want kleding jeukte.

Ik wilde het weekend erop net een nieuwe afspraak maken voor mijn zwangerschapsmassage toen mijn man me erop wees dat ik weer de hele tijd op mijn arm zat te krabben. Potverdorie, ik krabte mezelf gewoon weer onbewust! Het zou toch niet? Maar helaas, toen ik mijn mouwen opstroopte zag ik dat de roodheid en de bultjes weer waren ontstaan. De horror gaat maar door.

Aanstaande donderdag ben ik 37 weken zwanger en vrijdag heb ik een afspraak bij de verloskundige. Ik ga haar dit keer toch echt smeken of ik misschien ingeleid kan worden, mocht de baby in de tussentijd niet zelf komen. De jeuk is inmiddels weer bijna ondraaglijk geworden en ik sta wederom bijna op het punt een vinger af te hakken om maar liever pijn te hebben dan jeuk.