Hola lieve mede mama's!

Hi all! 

Zo, die ruggenprik zat er dus in. De pijn van de weeën werden minder en ik kon weer ontspannen. Er werd me gevraagd of ik wat wilde eten en ik had mega honger. Ik wist dat die baby er nog uit moest dus kon ik maar beter even een goeie maaltijd nuttigen. Bietjes met een ei en aardappelen it was. Love it. Not. Maar oke. Je mag nooit een gegeven paard in de bek kijken toch?

Zo, nu moest ik voor ik begon wel weer even terug lezen waar ik precies was gebleven maar ook ik ben weer helemaal bij. Ik mocht dus naar huis en kreeg al gelijk regelmatige weeën. 

Hi, ik weer! Je lievelingszeur! 

Mijn verhaal begint op 29 december 2019. Eigenlijk bij een heel gezellige familiebijeenkomst. Een deel van mijn familie woont in Brabant en we zien elkaar steevast zo'n 3 keer per jaar. Dat is mij veel te weinig want mijn familie is echt awesome. Maar helaas als je met 20 mensen samen moet komen is het lastig te plannen. 

Helaas weten velen van ons hoe het is om te moeten wachten op je grootste droom. Het ultieme doel in je leven. Je grootste wens. 

De uitslag van de vruchtwaterpunctie. 5 volle dagen zaten we in spanning. Op dag 5 duurde het me allemaal te lang en belde ik zelf. De uitslag was net binnen en de assistente kon me vertellen dat er geen afwijkingen waren gevonden op trisomie 13, 18 en 21. Desondanks dit fijne nieuws werd ik nog onzekerder. 

Ik besloot onlangs om mijn verhaal op papier te zetten. Het is een verhaal met een happy end. Maar ondanks dat heb ik het nodig om van me af te schrijven. Deze eerste blog schreef ik toen ik net 17 weken in verwachting was.