Ode aan mijn jopen

Hola lieve mede mama's!

Ik dacht, ik deel weer eens een mooi verhaal met jullie! Dit keer een ode aan de jopen. Want jeetje, wat die moeten doorstaan. ik neem jullie even mee naar de geboorte van V, als je me niet volgt of het nog niet hebt gelezen dan raad ik het zeker aan om het even te doen!

Nou, V was er dus uit gesleurd middels een kunstverlossing en ik was vastberaden haar direct aan te leggen. Het 'golden hour' ging van start en ik liet V zelf de weg naar de tepel zoeken. Beetje hulp hier en daar want het duurde en het duurde. Wist je dat je tepel naar vruchtwater ruikt en je kindje zo op zoek gaat naar de tepel? 

Ze hapte aan, ik verging van de pijn en kan me nog goed herinneren dat ik me groot wilde houden, alle moeders kunnen dit en ik dus ook. Het lummelen begon, vooraf een cursus over borstvoeding gevolgd en het leek zo makkelijk. Niks van waar, na die bijna 23 uur op de verloskamer moest ik nog allejezus hard werken om dit even te doen. Dus je snapt dat de eerste kloven er binnen een paar uur al in zaten. 

Zo lummelde ik verder. de kloven werden dieper en dieper en er zaten bloedblaren aan mijn tepels. Holy shit wat een pijn, elke aanhap moest ik me mentaal op voorbereiden, mijn nek en schouders helemaal verstijfd en als ze begon te huilen voor een voeding deed ik mee. 

Op dag 7 belde ik de lactatiekundige die gelukkig direct langskwam. Flinke centen betaal je voor die afspraak maar dat is echt elke euro waard. Mijn advies daarbij is ook dat je het beste je zorgverzekering kan aanpassen OF even wat geld apart houden want als je problemen ondervind zijn ze er wel voor je! Toen ze vertrok hadden we de techniek gefinetuned houdingen doorgenomen en de schade geprobeerd te beperken. Met frisse moed (misschien ook wat tegenzin) kon ik er weer tegenaan. 

Elke dag vocht ik voor de voedingen, opgeven was geen optie, ik wilde niet luisteren als iemand over kunstvoeding begon. Ik deed het mezelf aan en ik stond er helemaal achter. Tot ik na vijf weken nog steeds kloven had en ik de verloskundige belde. Anja verwees me naar de KNO arts en een paar dagen later mochten mijn vriend en ik langskomen. De arts concludeerde dat V haar tongriem minimaal kort was en wist niet of het was ging doen. Na een poosje twijfelen hebben we ervoor gekozen om toch te laten klieven. 

Een maand later mochten we naar het consultatiebureau en ze vroegen hoe het met de borstvoeding ging. V was van het groene lijntje naar het bovenste lijntje gesprongen. Ik heb geen kloof meer gehad en mag nu sinds 3 maanden mezelf 'donormoeder' noemen. Ik zet mijn overproductie in om andere moeders te helpen aan moedermelk maar daarover schrijf ik later meer!

Elke dag ben ik dankbaar dat ik heb doorgezet, ik heb geen moment gedacht dat ik misschien wel zou stoppen en wij gaan lekker door totdat V niet meer wil of dat het niet meer lukt!

Liefs Robin