De grote test

Ik besloot onlangs om mijn verhaal op papier te zetten. Het is een verhaal met een happy end. Maar ondanks dat heb ik het nodig om van me af te schrijven. Deze eerste blog schreef ik toen ik net 17 weken in verwachting was. 

Ondanks dat het een gevoelig onderwerp is merk ik door eigen ervaring maar weinig over gesproken word. Toen dit aan mij werd voorgelegd ben ik als een idioot op zoek gegaan naar gelijkgestemden of informatie maar ik kon ze niet vinden en de informatie was schaars. Heel stom, want er is niks om je voor te schamen. En ik hoop dat ik door deze blog misschien een iemand ermee kan helpen zoals ik dat zelf had gewenst..

Mijn naam is Robin, 27  jaar en mijn nipt testen mislukte beide! Ik ben voor het eerst in verwachting (17 weken) van het mooiste (ja echt waar) meisje op de wereld! Maar wat komt er een shit op je af als die nipt mislukt. De onzekerheid na de eerste test en de pijn na de tweede. Gelukkig voor mij kreeg ik snel te horen dat de tweede ook geen succes werd en ben ik een paar dagen later op de afdeling prenatale diagnostiek beland in het AMC Amsterdam. En dan is de vraag, willen jullie een vruchtwaterpunctie?

Als allereerst wil ik zeggen dat niemand in heel dat ziekenhuis die keuze voor je gaat maken. Je gaat naar huis zonder advies. De baby lijkt gezond maar dat is alleen de buitenkant zeggen ze dan. En dan, lieve mama, dan komt het zware werk. De keuze maken over of jij het kan laten rusten tot over 5 maanden of dat je toch voor het onderzoek gaat. De kans op een miskraam is 1 op 1000. Maar als je al tot de 2 % hebt behoord, en daarna nog tot 33%. Wie zegt dan dat die 0.5% jij niet bent... Maar elke keuze die je maakt, maak je omdat jij vind dat het het beste is voor jou kindje! Er is geen goed of fout hierin.

Wij kozen voor de vruchtwaterpunctie, ondanks dat er geen ziektes of andere dingen in de familie voorkomen, ik kan mezelf helemaal gek maken on mijn hoofd. Zelf-sabotage noem ik dat. Een hersenspinsel dat nauwkeurig uitgewerkt word tot een nationale ramp en dan zo dichtbij komt dat ik er de rest van de tijd mee bezig ben. En hier was ik bang voor. Stel, ik zou dit laten rusten. Het proberen te vergeten. Wie zegt dat ik na de 20 weken nog steeds die rust kan bewaren.. Ik, mijn partner, mijn verloskundige en mijn familie gaven allemaal aan dat ik dit beter goed kon laten uitzoeken ivm de langdurige stress die het mij zou opleveren. En daarnaast wil ik zo goed mogelijk voor mijn kind zorgen, beperking of niet. Ik wilde weten wat iets dan inhield, maar dat is geheel persoonlijk.

Daar ging ik dan. Dinsdag 24 maart om 9 uur in de ochtend naar het AMC. Daar eenmaal anagekomen bleek dat mijn afspraak verkeerd was ingepland en er werd direct plasts gemaakt. Ik heb zo hard staan huilen bij de bali. Ze stuurde me weg om even een kopje thee te drinken en tot rust te komen en zou me optoepen als ik aan de beurt was. Eenmaal gekalmeerd en 2 kopjes thee verder kreeg ik de ooroep. Hoe rustig en koel ik het ziekenhuis in stapte, hoe hysterisch ik werd in de kamer van de gynaecoloog. Paniek vloog me aan en ik kon niks anders dan hysterisch huilen. Mijn lieve partner wist me rustig te krijgen en ik mocht mijn lieve kleine meisje bekijken tot ik volledig was gekalmeerd. Lieve Robin, sprak de gynaecoloog, het is oké. Niemand ligt hier ontspannen. Wat er gaan doen is voor jou heel eng, maar ik beloof je dat je zo de deur uitloopt en zegt dat het allemaal wel meeviel.. We doen alles op jou tempo!

En lieve mama's! Ze had gelijk, de ingreep zelf viel alles mee. Het duurde nog geen minuut en ik heb er bijna niks van gevoeld. Ik vroeg haar of ze de vruchtwaterpunctie vaker uit voerde of dat het wel bijzonder was. Ze lachtte naar me en vertelde dat ze er minimaal 1 op een dag doet.. En dit spinde door mijn hoofd.. Ik ben niet alleen. Maar waar zijn die vrouwen toch en waarom zijn ze zo moeilijk te vinden?

Ik wacht zelf nog op de uitslag van het snelle onderzoek (hoop vandaag te worden gebeld) en omdat wij de neven bevindingen erbij kozen moeten we nog ruim een week wachten op de uitslagen van het array onderzoek. Ik wacht nu al vanaf week elf op een uitslag en ik blijf van het positieve uitgaan.

Lieve mama's, ik hoop dat ik tenminste 1 iemand heb kunnen helpen met dit bericht. Hou je sterk en jij kunt dit! ❤

En nu ik dit weer lees komen de tranen weer. Dit zit zo onwijs diep. De onzekerheid, angst en het verdriet. Maar ook de blijdschap en het opgeluchte gevoel toen we het ziekenhuis uit wandelde. Mijn grootste angst is altijd een vruchtwaterpunctie geweest. Die angst is nu overwonnen.