De uitslag van de vruchtwaterpunctie..

De uitslag van de vruchtwaterpunctie. 5 volle dagen zaten we in spanning. Op dag 5 duurde het me allemaal te lang en belde ik zelf. De uitslag was net binnen en de assistente kon me vertellen dat er geen afwijkingen waren gevonden op trisomie 13, 18 en 21. Desondanks dit fijne nieuws werd ik nog onzekerder. 

De nipt test was toch niet voor niks gefaald. Er moest wat worden gevonden. Dat maakte de uitslag van het array onderzoek eigenlijk nog veel spannender. Ik kon er niet op vertrouwen dat er misschien niks was. Mijn destructieve zelf zat me onwijs in de weg en de week erop heb ik alleen maar zitten tobben. 

Na een week werd ik gebeld door het ziekenhuis en toen ik op wilde nemen gebeurde er iets waardoor ik de oproep weigerde. Ik belde direct terug maar kreeg niemand direct te pakken. Door dit gelummel kreeg ik na een half uur de assistente te pakken. Zij vertelde me, geen afwijkingen maar de dokter wil je graag even spreken maar ze is al naar huis. Probeer het morgen nog eens.

Dat laatste bleef rondspoken in mn hoofd. Geen afwijkingen maar de dokter wil je spreken. Het was vrijdag en op zaterdag ochtend belde ik naar het AMC. Ik kreeg haar maar niet te pakken en na 7x proberen zou de assistent een notitie achter laten. Die dag belde niemand.. met goede hoop belde ik op zondag maar toen nam niemand op. 

Woest waren we. Hoe kunnen ze je zo lang in onzekerheid houden? Dus toen ik maandag boos belde vertelde de assistente dat de behandelend arts een vrije dag had. De moed zakte me in mn schoenen. Ik was helemaal klaar met het ziekenhuis en was zo bang voor wat er komen ging. 

Op disnsdag kwam het verlossende telefoontje. De dokter vroeg zich af waar alle heissa nou voor was, alles was oke en er was toch niks gevonden? Toen vertelde ik wat de assistent had gezegd bij het bellen. Oh zei ze kalm. Ik wilde weten of je nog vragen had..