Het is al even geleden, mijn laatste post. Ik merkte dat het mij niet meer lukte, al dat baby geluk. In November 2018, al vrij vroeg na onze dochter gingen we ervoor, we hadden de knoop doorgehakt nadat ook de mini-pil geen succes bleek (A la doorbraakbloedingen) en de borstvoeding helaas kelderde. Dit was een teken, vonden wij. Overigens hielden we in ons achterhoofd dat het vast nog even ging duren voordat ik zwanger zou zijn. En dan, was ik dat nog wel 9 maanden voordat de baby er echt daadwerkelijk zou zijn. Prima, vonden wij. Een mooi leeftijdsverschil. In Maart 2019, zo’n 5 maand later had ik een positieve test. Wat wel een beetje gek was, want mijn test was positief, en weer negatief.. Om een paar dagen later weer positief te zijn. Ik voelde mij zwanger, we waren in de wolken. Het was gelukt, en binnen het half jaar. Voor de lol wilde ik nog een Clear Blue test doen met zo’n 4,5 week zwangerschap volgens mijn berekening. Daaruit kwam de uitslag zwanger. 1-2. Ik dacht er niet zo bij na, er stond zwanger, ik melde mij aan bij de verloskundige, schreef mij in bij moeders voor moeders, maar toch.. zat het mij savonds niet lekker. De dagen daarna deed ik nogmaals een clearblue, weer 1-2. Ik zou bijna 5 weken moeten zijn. Dit klopte niet. En op de avond van Donderdag barstte de bom los. Ik verloor bloed, ik wist dat het niet goed was, en toch hield ik de moed erin. Daar ging ons, zo gewenste kindje. 

Van zwaar overspannen, tot op het randje van een burn-out

Ik moet eerlijk toegeven: Ik ben nou eenmaal iemand die zich graag verdedigd. Wanneer iemand anders denkt mij beter te kennen dan ik zelf, ben ik altijd geneigd om weerwoord te geven. Het is ook niet zo gek dat ik dat nu ook niet laten kan.

Als je aan mij vraagt of het de bedoeling was dat ik thuis blijf moeder werd na de bevalling, dan had ik volmondig nee geantwoord. Ik werkte namelijk met plezier als BOA (Buiten Gewoon Opsporings Ambtenaar) voor een Gemeente. Helaas werd tijdens mijn zwangerschapsverlof duidelijk dat ik na de zwangerschap niet terug hoefde te komen. Dagen, weken heb ik flink gebaald. Die baan was wat ik graag wilde, waarin ik wilde opbouwen, om uiteindelijk hoger op te komen. Ja, de ambitie had ik wel, alleen de baan inmiddels niet meer.

Tijdens mijn zwangerschap werd ik uiteindelijk door cursussen overtuigd om mijn dochter na haar geboorte te gaan dragen. Op dat moment kozen wij voor een draagdoek van het merk Tricot Slen. Na haar geboorte heeft de kraamverzorgende mij geholpen met het knopen, zo. De eerste stap naar het dragen is gemaakt.

Daar was hij dan, toen die tijd 6 dagen voor mijn menstruatie dag. De positieve test. Hij was er, wel nog licht, maar voor het blote oog zichtbaar. Ik was blij, maar toch erg onzeker. Ik was zwanger, van mijn tweede kindje. Of toch niet..

Ik moet eerlijk zeggen. Ik maak mij er schuldig aan. Zeg nou eerlijk. Die twee wacht weken zijn nou eenmaal lang, voor ons als vrouw. Het begint na de vermoedelijke ovulatie datum. Elk krampje word daarna neergezet als “een van de beginnende symptomen van een beginnende zwangerschap”. Terwijl dat natuurlijk niet logisch is, aangezien net na de ovulatie de innesteling nog niet eens is geweest. Dan begint het excuses zoeken. Het is mogelijk dat mijn ovulatie eerder is geweest, en mijn innesteling dus eerder zou zijn. Elke maand is het hetzelfde geintje. En het grappige is ook: Google is my best friend. Alle symptomen even naar Googlen, even de innestelingsdatum berekenen, gevolgd door het uitrekenen van de uitgerekende datum. Vervolgens toch ook maar de online “Ben ik zwanger?” test doen, want zeg nou eerlijk. Dat is goedkoper dan de berg zwangerschapstesten die gaan volgen.