Ik werd op de natuurlijke wijze zwanger na 20 maanden

Het is al even geleden, mijn laatste post. Ik merkte dat het mij niet meer lukte, al dat baby geluk. In November 2018, al vrij vroeg na onze dochter gingen we ervoor, we hadden de knoop doorgehakt nadat ook de mini-pil geen succes bleek (A la doorbraakbloedingen) en de borstvoeding helaas kelderde. Dit was een teken, vonden wij. Overigens hielden we in ons achterhoofd dat het vast nog even ging duren voordat ik zwanger zou zijn. En dan, was ik dat nog wel 9 maanden voordat de baby er echt daadwerkelijk zou zijn. Prima, vonden wij. Een mooi leeftijdsverschil. In Maart 2019, zo’n 5 maand later had ik een positieve test. Wat wel een beetje gek was, want mijn test was positief, en weer negatief.. Om een paar dagen later weer positief te zijn. Ik voelde mij zwanger, we waren in de wolken. Het was gelukt, en binnen het half jaar. Voor de lol wilde ik nog een Clear Blue test doen met zo’n 4,5 week zwangerschap volgens mijn berekening. Daaruit kwam de uitslag zwanger. 1-2. Ik dacht er niet zo bij na, er stond zwanger, ik melde mij aan bij de verloskundige, schreef mij in bij moeders voor moeders, maar toch.. zat het mij savonds niet lekker. De dagen daarna deed ik nogmaals een clearblue, weer 1-2. Ik zou bijna 5 weken moeten zijn. Dit klopte niet. En op de avond van Donderdag barstte de bom los. Ik verloor bloed, ik wist dat het niet goed was, en toch hield ik de moed erin. Daar ging ons, zo gewenste kindje. 

Maanden gingen voorbij. Ik las overal dat je heel vruchtbaar was na een miskraam, maar helaas, ik werd gewoon elke maand ongesteld. Die positieve test bleef maar weg, zodat wij in eind Oktober 2019 ook besloten om de huisarts raad te plegen, ondanks de miskraam besloten we het toch te proberen, zonder de miskraam waren we namelijk bijna een jaar bezig met het krijgen van een tweede kindje. De huisarts was een luisterend oor voor ons, we vonden het prettig. Wel werden we met huiswerk naar huis gestuurd. We moesten het tot Maart 2020 toch zelf proberen, mocht het dan nog niet gelukt zijn, zouden we alleen maar hoeven te bellen en werd de doorverwijzing in orde gemaakt. Zo gezegd zo gedaan, de maanden kropen voorbij. Ik telde elke maand af tot we een doorverwijzing naar het ziekenhuis kregen. De ovulatie testen stapelde zich op, en elke maand werd ik weer teleurgesteld. Het verdriet werd nog groter. We waren ruim een jaar bezig, zonder de miskraam meegerekend, en ook al moet je die er bij tellen, voor je gevoel zit je nog steeds met een leeg hart, je wilt zo graag, die wens is zo vurig voor een tweede, en telkens werd onze droom ruw verstoord. Het mocht niet zo zijn dacht ik. En zo dan ook, brak de maand Maart aan en werd ik volgens het boekje ongesteld. Ik belde de huisarts op en deze maakte de doorverwijzing aan. De doorverwijzing was na een dag binnen, zodat ik op 4 Maart kon bellen naar Het ziekenhuis. We werden op wachtlijst geplaatst en zouden Eind April onze afspraak vanzelf in de bus krijgen. Het gaf mij hoop, eindelijk een hou vast. Ik besloot diezelfde dag nog te beginnen met een KETO dieet en te gaan sporten, ik besloot het roer helemaal om te gooien, dat als ik aan het traject zou beginnen ik al een aantal kilootjes kwijt zou zijn. Eind Maart werd ik gewoon weer zoals gewend ongesteld. Ik hechte mij er niet zoveel waarde mee aan, het zou ons natuurlijk gewijs niet lukken. Punt. Ik begon weer met het genieten van het leven, met een heerlijke levenswijze, ik viel af, concentreerde mij daarop en ging sporten. Tuurlijk dat het zwanger worden nog in mijn hoofd, zeg mij niet dat je het compleet naast je neer kan leggen, tenminste nee, ik kon dat niet. Dus stiekem deed ik op dag 14 altijd een ovulatie test, om te weten dat mijn ovulatie op tijd was en mijn menstruatie dus ook over 13 a 14 dagen zou komen. Ook in April werd ik ongesteld. De pakken maandverband werden weer uit de kast gehaald en ik was immers al aan het gevoel gewend. Ik ging op het zelfde houtje verder, ik at gezond en was inmiddels begonnen met hardlopen. Om de dag liep ik hard en dat ging goed. Mijn doel was niet meer zwanger worden, maar 5 KM hardlopen. Ondanks dat besloot ik weer op dag 14 een ovulatie test te doen. Deze bleek positief, waarna ik vervolgens tegen mijn man zei. Zullen we toch..? Je weet nooit. Toch op gevoel hebben we het toen gezellig gemaakt en ongeveer een paar dagen voor mijn vermoedelijke ongesteldheid was ik moe. Enorm moe, ik kom amper sochtends mijn bed uit komen en savonds was ik zo ontzettend gaar. Maar goed, ik liep ook hard. Sporte veel. En het vergde gewoon veel energie van mij, ik zocht er niet zoveel achter. Tot 3 dagen voor nod, ik toch de stoute schoenen aan trok en extra vroege testen bestelde. Die kwamen de volgende dag, twee dagen voor mijn nod binnen. Ik had een urine container met ochtend urine bewaard en zodra de testen door de brievenbus kwamen, deed ik er een. Ik verwachte er niet veel van, dus liep ik op mijn gemak naar de toilet om het bakje schoon te spoelen, ik liep weer terug, in mijn achterhoofd om naar een negatieve test te kijken maar in mijn ooghoek zag ik twee duidelijke strepen. Ik was zwanger. Ik was gewoon zwanger. Na twintig rondes, zonder hulp, nog wachtend op de afspraak die geannuleerd was vanwegen Corona. Ik was sprakeloos. Was dit echt? Diezelfde avond deed ik nog een test, weer een keurige tweede lijn. De dagen erna deed ik weer wat testjes, en ja. Ze liepen op, mijn hcg steeg. Op mijn nod dag had ik een keurige CB 1-2 en met 5,1 week een keurige CB 3+. Mijn HCG bleef stijgen. Ik meldde mijn aan voor moeders voor moeders en afgelopen donderdag ben ik daarmee begonnen. Tevens hebben wij afgelopen Zaterdag avond voor onze eigen geruststelling een vroege echo geboekt. Waar we een prachtig kloppend hartje hebben gezien. De meeste zorgen zijn weg, maar toch ben ik bang. Volgende week dinsdag middag hebben we weer een echo, maar dan bij onze eigen verloskundige. Het word steeds echter en echter. We zijn zwanger eindelijk.

Ik hoop dat ik hiermee iemand nog de hoop kan geven, dat ondanks dat het tegen lijkt te zitten, niets onmogelijk is. Het keto dieet heeft mij zeer zeker geholpen met zwanger te worden, dat geloof ik met heel mijn hart. Ik ben nog steeds dankbaar dat ik toen die stap heb gemaakt. Helaas mag ik nu dat dieet niet meer doen. Maar probeer ik wel zo gezond mogelijk te leven. Probeer te blijven dromen, en hou hoop. Op een dag komt het goed.