Het begon allemaal zo leuk en goed bedoeld. Immers had ik deze lieve hond al een aantal jaren en dacht te weten waar ik aan toe was. Ja het was altijd een angstig hondje dat het liefst in je weg kruipt. Maar toch, dit had ik niet zien aankomen.

Het begon allemaal toen ze naar de Peuterspeelzaal ging. Ze mocht 4 ochtenden en dat had ze ook wel nodig. Al viel 1 ding altijd op, ze was altijd erg moe als ze terug thuis kwam. Maargoed dit waren ochtenden, heel normaal dacht ik.

Ken je dat dat je vroeger hoorde over scheiding en dat het vaak horrorverhalen waren. Dat je dacht, wat ben ik blij dat ik dat niet heb. Ik ga het zo anders aanpakken, zoiets gaat me niet gebeuren.

Ken je dat gevoel dat je zo graag kinderen wilt. En dat het verlangen naar moeder zijn ook meteen de gedachte gang was dat je automatisch een goede moeder bent?

Leuk hoor, daar gaan we weer. Dat je als moeder niet begrijpt waarom je kind opeens niet meer wilt luisteren en denkt, doe ik iets anders? Ben ik niet streng genoeg? Waarom heeft ze geen respect meer voor me? En dan komt het binnen, het is haar leeftijd..

Het klinkt misschien wat gek voor mensen. Want ik heb een hele lieve dochter en weer geluk in de liefde gevonden. Alles lijkt dan helemaal goed en geen vuiltje aan de lucht. Maar ook ik betrap mezelf weleens op de vraag: wat als Rosalie er nooit was geweest.

Dat je als exen niet door een deur kunt, weetje dat is okey. Maar dat er een kind bij betrokken is vind ik niet okey. Daar is een grens .

Als het aan mij zou liggen zou Rosalie op alle hobbies gaan de er zijn. Zodat ze zich helemaal kan ontwikkelen en kan ontdekken wat ze leuk vind. Zelf weet ik namelijk nog op bijna 30 jarige leeftijd wat nu echt mijn hobbies zijn of waar ik goed in ben. Honderden dingen zijn leuk en er is te weinig tijd om alles uit te proberen.

Dan word je eindelijk gebeld door het ziekenhuis met de uitslagen van de scan en de allergie test. Je krijgt de uitslag, je hoort hem en ik word er stil van. Het is precies namelijk niks, de uitslag is niks.