En toen werd mijn leven bepaald

Het begon allemaal zo leuk en goed bedoeld. Immers had ik deze lieve hond al een aantal jaren en dacht te weten waar ik aan toe was. Ja het was altijd een angstig hondje dat het liefst in je weg kruipt. Maar toch, dit had ik niet zien aankomen.

Het begon toen we net 2 nachten in ons nieuwe huis hadden geslapen. Eindelijk samen wonen, iets waar we zolang naar uit keken. Mijn hond is een mix van Chiauchau, Jack Russel en een King Charles Spaniel. Een 'ongelukje' waaruit een nestje kwam met puppies die een baasje zochten. Nee niet de beste combinatie en zeker niet de hond die innerlijke rust heeft. Maar toch baande we een weg door het leven. Met veel stress en commotie soms, maar goed we redden het net aan. 

Die dag dat we weg gingen om wat meubels te halen kwamen we er achter dat ze niet echt alleen thuis kan zijn. Dat kan uiteraard, het was een nieuw huis en normaal was ze met andere honden. Het werd alleen niet beter naarmate de tijd vorderde.. Beter nog werd het erger en erger. Hope is een hond die dan alles bij elkaar jankt. Echt huilen, met zo'n wolven huilen. Heel zielig en ook erg lastig.

We hebben van alles geprobeerd, echt ieder ding wat mogelijk was maar niks helpt. En nu ben ik op het punt in mijn leven dat mijn hond geen seconde alleen wilt zijn. Dus hop mee kind van school halen, naar de supermarkt, zelfs naar zwemles en nu Monkey Town. Het is niet meer leuk.

Daarom toch maar de grote stap genomen en een gedragsdeskundige in te schakelen. Hopelijk verteld deze persoon me wat ik wel moet doen om haar minder angstig te maken. Wat ik verkeerd doen en juist goed doe. Iemand die me helpt mijn leven terug te krijgen. Wie weet helpt het. Alles is beter dan dit.