Sinds een aantal jaar heb ik last van paniek aanvallen. De eerste paniek aanval die ik ervaarde overviel mij enorm! Ik lag met mijn man (toen nog vriend) thuis op bed. Ik kan het gevoel niet anders omschrijven dan angst om dood te gaan. Paniek aanvallen komen en gaan. Soms heb ik er maanden geen last van en soms weken achter elkaar elke dag. Ik zocht een manier om ermee om te kunnen gaan. Zo kwam ik terecht bij yoga. Nooit gedacht dat het iets voor mij zou zijn omdat het toch wel een beetje zweverig kan zijn. Maar niets is minder waar, het was zo ontzettend fijn! De sfeer, de mensen en het gevoel. Nu heb ik ook wel echt de perfecte yoga studio gevonden. Het is een ontzettend lieve vrouw met een yurt tent op eigen terrein. Daarbinnen branden allemaal kaarsen en een haard. Ontzettend warm en het ruikt zo lekker! Je voelt je direct thuis! Zij heeft mij ademhalingsoefeningen geleerd die ik kan gebruiken om rustig te worden tijdens een paniek aanval. Daarbij wordt ik lenig en blijf ik fit want er is yoga in alle vormen mogelijk, zowel meditatie (yin yoga) als bijvoorbeeld een actieve vorm (power yoga). De aanvallen zijn niet weg gegaan maar ik kan er nu wel zelf mee omgaan en mezelf rustig krijgen.

Happy monday! Afgelopen weekend bedacht ik me dat het ontzettend leuk zou zijn om wat meer van mijn persoonlijke hobby’s te delen. Zo kwam ik op koken, iets wat ik in mijn vrije tijd heel graag doe. Recepten uitproberen en mijn favorieten verzamelen. Mijn man houdt ook van koken en eten dus we staan regelmatig samen in de keuken. Extravagant uitpakken met kerst is dan heel normaal hier thuis! Ik heb een tal aan heerlijke recepten voor jullie klaarstaan en ben van plan om er elke maand eentje te delen met jullie. Zo hebben alle mommy’s of mommy’s to be de lekkerste gerechten klaarstaan met de feestdagen en kun je jouw favorieten doorgeven aan je kindje.

Inmiddels is onze lieve Lío 3 weken bij ons. Wat gaat de tijd toch snel! Even knipperen met je ogen en je bent zo weer een week verder. Vanaf het moment dat ik zwanger werd wist ik direct dat ik borstvoeding wilde geven. Ik wilde heel graag ervaren hoe dat voelde en wat het met me zou doen. Ik had al vrij vroeg in de zwangerschap melk in mijn borsten. Ik dacht direct, mooi! Want waarschijnlijk maak ik dan zeker wel genoeg! Direct na de bevalling werd Lío aan de borst gelegd. Hij hapte mooi aan. Omdat onze start lastig was moesten wij een aantal dagen in het ziekenhuis verblijven. Ik werd daar geholpen met de voedingen. Om de 3 uur werd Lío aangelegd en mocht ik daarna kolven om te stimuleren. De eerste keer kolven kwam er krap aan 10cc uit. Ik vond het zelf enorm tegenvallen! Het deed ook ontzettend veel pijn allemaal, iets wat ik totaal niet had verwacht. Lío viel wat af en er werd besloten hem bijvoeding te geven. Ik zetten standvast door en bleef kolven en voeden. Na 5 dagen waren wij thuis en kon ik de bijvoeding stoppen. Lío groeide volledig op alleen borstvoeding. De pijn ging niet weg. Eigenlijk werd alles alleen maar zwaarder. Lío had behoefte aan heel veel borstvoeding. Soms kwam hij elk uur. Hij sliep heel licht en ik kon hem dus ook niet wegleggen. We sliepen bijna niet meer, mijn man en ik werden geïrriteerd en reageerde dit af op elkaar en ik zit binnen 3 weken op mijn gewicht van voor de zwangerschap. En niet te vergeten de stress en continue angst; krijgt hij wel genoeg binnen?! We kochten afgelopen week een eigen weegschaal om te kunnen monitoren of hij aankwam. Dat deed hij netjes. Ik hield een notitie bij van alle voedingen om toch te proberen enig gevoel van controle te ervaren. Ik ben namelijk een ontzettend grote controlefreak! Ik hou van lijstjes, taken afstrepen (waarschijnlijk de reden dat ik goed ben in mijn werk als personal assistant) en dus ook zien wat ons kindje binnenkrijgt. Afgelopen 2 dagen bereikten wij een dieptepunt. Ik trok het echt niet meer, mijn man wist ook niet meer wat we moesten en Lío was uitgeput. Hij kwam inmiddels dik 12 keer per dag en was dan nog aan het zoeken. Een speen pakte hij ook niet, heb wel 5 verschillende geprobeerd! We besloten kunstvoeding te geven. Hij dronk na de borstvoeding nog 100cc kunstvoeding. Dit was voor mij een teken dat hij onverzadigd was. Na de fles sliep meneer voor het eerst dik 4 uur! Eerst voelde het alsof ik tekort schoot als moeder, maar na een ontzettend goede nacht en een verzadigd kindje kon ik dit los laten. Mama en papa ervaren geen stress meer en kunnen nu genieten. Dit heeft een heel goed effect op Lío, hij slaapt en drinkt goed en is veel rustiger! Een moeilijke keuze maar wat een opluchting. Na 3 weken strijden is het tijd om te genieten. Ik bouw het kolven rustig af en geef de melk per flesje aan Lío. Zo krijgt hij dit fijn nog een paar weekjes binnen en dat geeft mij een ontzettend goed gevoel. 

Na een pittige bevalling was hij daar, onze grote liefde Lío! We kunnen ons geluk niet op. Het is zo een ontzettend prachtig mannetje! In mijn vorige blog vertelde ik al kort dat Lío een infectie had opgelopen tijdens de bevalling. Hierdoor mochten wij helaas niet naar huis en begonnen we als kersverse gezinnetje aan een loodzware week in het ziekenhuis. Lío kreeg direct na zijn geboorte antibiotica via het infuus. Zo een klein handje met zo een groot infuus… het was heel naar om te zien. Om de infectie te onderdrukken en voor te zijn kreeg hij twee soorten antibiotica. De hoogte van de antibiotica moest steeds gecheckt worden via zijn bloedwaarden. Hierbij kwamen velen hielprikjes kijken. Keer op keer brak mijn hart, onze kleine Lío zo zien huilen… hij is nog zo klein en heeft geen idee wat hem overkomt. Dagen van weinig slaap en veel huilen verstreken traag. Lío is op vrijdag 8 oktober 2021 geboren en wij mochten op dinsdag 12 oktober 2021 naar huis met thuiszorg. De thuiszorg was namelijk nodig om zijn antibiotica door zijn infuusje te spuiten. Want ja… tot donderdag 14 oktober 2021 heeft Lío antibiotica nodig en dat moet via het infuus, dat betekent dus met infuus naar huis. Dat was enorm spannend voor ons. Gelukkig hadden we nog een paar dagen kraamhulp. Ook zij gaf wel aan dit spannend te vinden met aankleden natuurlijk. Het is zo fragiel. Op woensdag 13 oktober 2021 sneuvelde Lío’s infuus, het was verschrikkelijk. We moesten terug naar het ziekenhuis na één dagje thuis te zijn geweest. Hij had direct een nieuw infuus nodig om zijn dosis antibiotica s’avonds te krijgen. Eenmaal in het ziekenhuis begonnen twee artsen met het zoeken naar een nieuwe ader in zijn kleine handje. Keer op keer mislukte het, machteloos keken we toe hoe ons kleine mannetje lek geprikt werd. Ik kon niet stoppen met huilen en gaf bij de zoveelste keer misprikken aan dat ze moesten stoppen. Er kwam een specialist bij om het nog één keer te proberen. Ik was inmiddels weggelopen omdat ik het niet trok. Mijn man was gelukkig sterk genoeg om bij ons mannetje te blijven. Even later riep hij me, het infuus zat! Ik wist niet hoe snel ik onze sterke lieve Lío weer in de maxi-cosi moest zetten om naar huis te gaan. Al met al heeft het dik 45 minuten geduurd voordat zijn infuus zat. Thuis hebben we hem niet meer los gelaten en hebben we pizza besteld. Met zijn drietjes op de bank. Ik kon weer adem halen. De volgende dag 14 oktober 2021 kreeg Lío zijn laatste twee dosissen van de antibiotica. Daarna werd eindelijk zijn infuus verwijderd. We waren zo gelukkig! Wat een opluchting! Vanaf dat moment ging het met de dag beter met ons drie. De rust keerde terug. Een pittige start maar wat ben ik ontzettend trots op mijn beide mannen!! Zo sterk en zo dapper. Lío doet zijn naam eer aan, zo sterk als een kleine leeuw. 

7 oktober 2021 om 07:00 uur moesten wij in het Leidsche ziekenhuis zijn voor mijn inleiding. Om ca 9 uur kreeg ik een balloncatheter om de bevalling in te leiden. Ik was toen precies 38 weken zwanger. De artsen vertelde ons dat wij naar huis konden gaan omdat dit even zou duren. Een aantal minuten later ontstonden er weeën. Rond 11 uur belde ik mijn moeder al om te vertellen dat ik genoeg ontsluiting had (3cm) om mijn vliezen te breken. Mijn moeder kwam direct onze kant op want zij mocht ook bij de bevalling zijn. Rond 13:00 uur werden mijn vliezen gebroken. Ik had al hevige weeën vanaf 09:00 uur, sinds het inbrengen van de balloncatheter. Dat ging de hele middag door, helaas zonder veel resultaat in de zin van ontsluiting. Ik raakte uitgeput van de zware pijnlijke weeën en om 19:00 uur savonds kreeg ik een ruggenprik. Daarna werd ik comfortabel en kon ik de weeën wegpuffen. Helaas ontwikkelde ik s’nachts ook hoge koorts (40.4) en kreeg ik een infuus met antibiotica. Rond 01:00 uur s’nachts had ik al 5 cm ontsluiting en ging het voorspoedig verder. Rond 03:00 uur zat ik op 8 cm ontsluiting en was het eindelijk bijna zover. Om 05:00 uur 9 cm en voelde de verloskundige nog een klein randje dus nog even wachten. Om 06:00 uur mocht ik gaan persen. Het was heel zwaar en pijnlijk voor mij en mijn man had het ook moeilijk. Om ongeveer half 7 op vrijdag 8 oktober zei de verloskundige: er komt zo een dokter bij, we zien dat de baby het moeilijk heeft en we kunnen niet lang meer doorgaan. De dokter komt helpen met de vacuümpomp. Wij schrokken en moesten huilen. De dokter legde rustig uit dat het moest om de baby goed te helpen, hij moest ook een knip zetten. Ik hoorde niets meer, alleen maar knip, en dat was iets wat ik absoluut niet wilde! Er werd van alle kanten gezegd dat de baby het steeds moeilijker kreeg en het moest. Met al mijn laatste puf begon ik weer te persen. Tijdens de volgende persweeën (na veel trekken aan de vacuümpomp) kwam baby Lío steeds verder naar buiten. Om 6 minuten over 7 was Lío geboren. Een prachtige jongen die wel even op gang geholpen moest worden met wat zuurstof. Hij kreeg al snel een mooie kleur en kwam bij. Het was die ochtend heel erg mistig buiten maar later op de dag was het heerlijk weer. Helaas heeft Lío een infectie opgelopen tijdens de bevalling en moest hij een week antibiotica via het infuus en mocht dus nog niet naar huis. Een ontzettend zware week voor ons om onze kleine man zo te zien en niet mee naar huis te kunnen nemen. Volgende week ga ik dieper in op onze eerste week met Lío.

Ontzettend moe maar mijn ogen blijven wagenwijd openstaan. Hoe kan dat nou? In de laatste paar weken van mijn zwangerschap kamp ik met vreselijke slapeloosheid en de meest realistische nachtmerries. Nachten achter elkaar lig ik wakker en blijf ik maar draaien. (Iets wat overigens ook niet meer vanzelfsprekend is met zo een dikke buik) Ik heb besloten om vanaf nu maar gewoon uit mijn bed te gaan als ik wakker ben. Even douchen en een kopje thee drinken. Ik moet wel toegeven dat ik ontzettend geïrriteerd kan zijn door het beeld van mijn man die heerlijk door tukt. Mijn man praat wel eens in zijn slaap, zo zei hij gisternacht: “Dag schat”, en wuifde mij na terwijl ik met de grootste moeite onderweg was naar de douche om half 3 s’nachts. Achteraf kan ik er wel om lachen. Die arme schat heeft het al niet makkelijk nu. (Kom ik een andere keer nog op terug) De slapeloosheid en nachtmerries zijn dingen die niet heel veel ter sprake komen als vrouwen vertellen over hun zwangerschap. Ik had dus werkelijk geen idee dat dit erbij hoorde totdat ik het internet erbij had gepakt. Dat de nachtmerries zo realistisch konden zijn en ook zoveel impact konden hebben op de rest van mijn dag was ook niet uitgelegd. Mijn man gaat vreemd, de baby overlijdt plots, de bevalling gaat mis en ik overleef dit zelf niet, ons huis staat in brand… allemaal gelukkig niet het geval maar op het moment van dromen zo echt! Soms wordt ik zelfs huilend wakker. Ik merkte dat dit mij op een bepaald moment dan ook zo angstig maakte dat ik er overdag nog mee bezig was. Wat mij nu helpt, is van mij af schrijven. Misschien hebben jullie nog veel betere tips, dan hoor ik die maar al te graag! En mocht je zwanger zijn en ook geen idee hebben van deze problemen, je bent dus absoluut niet alleen. En ook deze fase gaat weer voorbij. (Heb ik me laten vertellen) We got this!! 

Kijk, dit is ons spruitje (spruitje is de bijnaam van onze baby). Een prachtige echo foto van onze kleine man, nog veilig en warm in mijn buik. Dit was tijdens ons bezoekje op 24 weken aan de arts in het ziekenhuis. Alles gaat goed en ons spruitje doet het voortreffelijk! We lopen tevreden de deur van de onderzoekskamer uit met de echo foto in mijn hand. Op de hal kijk ik nog eens goed. Wat zie ik daar nou…?! Wat een rare neus! Ik laat het zien aan mijn man en ook hij is van mening dat het neusje wel heel puntig is. Onderweg naar huis blijf ik naar de foto staren. Hoe kan dat nou, niemand in onze familie heeft zo een gek puntig neusje! Ik videobel met mijn moeder en zusje om te vertellen dat alles goed gaat met spruitje en mijzelf. Ook laat ik de foto zien. Mijn zusje ziet het ook, wat een puntige neus! Plots bekruipt me een gevoel van angst en ik krijg een enorme paniek aanval, waarom maak ik me hier nu zo druk om? Als het neusje puntig is kan ik er toch niets aan veranderen en waar slaan deze gedachtes op? Je houdt toch van je kindje ongeacht de looks?! S’avonds wordt het alleen maar erger. Ik kan het gewoon niet los laten. Mijn man geeft aan dat we beter even een extra echo kunnen plannen om dit uit mijn hoofd te krijgen. En ja hoor, ik boek een 3D echo op 24 weken voor een bedrag van €75. De volgende dag konden we al terecht. Ik lig in spanning met de gel op mijn buik klaar voor het moment van de waarheid. Het klinkt achteraf allemaal zo overdreven maar op dat moment heb ik me zo onzeker gevoeld. Er wordt met de echo gezocht naar het gezichtje. Er wordt me verteld dat ze meestal met 24 weken nog vrij weinig zien en dat er ook nog veel veranderd. Maar na een aantal minuten en wat gewiebel laat hij zijn gezichtje zien. Met een perfect prachtig rond lief neusje!! Ik laat mijn adem ontsnappen en mijn man en ik barsten in lachen uit! Wat een avontuur en waar maakten wij ons zo druk om?Achteraf denk ik; hij is gezond dat is het belangrijkste en ik zou toch niets veranderen aan ons lieve spruitje maar wat ben ik blij dat meneer een rond neusje heeft! 

36 weken zwanger, wat gaat dat snel! Nog even en dan kunnen wij eindelijk het lieve kleine mensje ontmoeten waar wij nu al zoveel van houden. We kijken daar enorm naar uit! Ik heb even getwijfeld of ik wel meer vanuit mijn privé leven wilde delen, maar ik denk dat het ook wel erg fijn kan zijn voor veel mommy’s of mommy’s to be die in hetzelfde schuitje zitten. Toen ik 8 jaar was is mijn leven compleet veranderd. Ik vertelde mijn moeder destijds dat ik veel pijn had in mijn voet. Mijn moeder nam mij gelukkig direct serieus en we zijn dan ook vrij snel bij de huisarts beland. De huisarts keek even naar mijn voet en gaf aan dat hij dacht dat er een paard op mijn voet had gestaan. (Ik reed destijds paard) Compleet beduusd zijn we naar huis gegaan. Ik weet toch zeker zelf wel of dat gebeurt zou zijn of niet… Na enkele tijd werd de pijn erger en verplaatsen zich ook steeds meer naar boven. Mijn enkels, knieën en heupen begonnen ook zeer te doen. Mijn moeder vertrouwde dit niet en zo zijn we in het JKZ beland. De artsen dachten aan jeugdreuma. Helaas werd ik zieker en zieker en zelfs de kinderarts gaf aan het niet meer te weten. Mijn moeder vroeg een second opinieonderzoek aan in het LUMC bij een kinderarts waar zij veel over gehoord had. Eenmaal daar beland gaf de arts direct aan; dit is geen jeugdreuma, dit meisje is veel zieker dan we denken. Ik werd direct opgenomen. Na ontzettend veel opnames en onderzoek werd de diagnose MCTD met sclerodermie vastgesteld. MCTD staat voor een Engels afkorting: Mixed Connective Tissue Disease. Dit betekent letterlijk ‘gemengde bindweefselziekte’. Een op dat moment nog heel onbekende ziekte met weinig informatie over het ziekteverloop. Ik heb ontzettend veel medicatie moeten uitproberen. Soms verslechterde mijn toestand enorm. Mijn longen begonnen mee te spelen en de enige optie om dit te stoppen waren chemokuren. Een ontzettend zwaar traject zowel fysiek als mentaal. Ik ben de arts iedere dag dankbaar voor het goed handelen want de medicatie deden eindelijk hun werk. Mijn ziekte werd steeds stabieler. Op mijn 18e kwam dit tot stilstand (mede dankzij de hormonen) en bleef dit stabiel tot op heden. Ik ben al vrij jong de liefde van mijn leven tegen gekomen en wij zijn inmiddels 3 jaar getrouwd en 36 weken in verwachting van onze eerste kleine liefde. Een jongetje. De zwangerschap verloopt inmiddels best zwaar. Ik merk duidelijk dat mijn lichaam schade heeft geleden aan de 10 jaar dat ik ziek ben geweest. Mijn onderrug begeeft het en mijn knieën beginnen weer flink veel zeer te doen. De angst dat de MCTD weer zou kunnen opspelen helpt ook niet mee. Samen met mijn arts hebben we besloten om te gaan inleiden rond de 38 weken. Ik ben me er goed van bewust dat de bevalling lastig kan gaan worden door de beperkingen in mijn heupen en rug. Die zijn helaas niet zo soepel als gewenst. Nog 2 weken en dan gaan we alles ervaren. We blijven positief en we gaan er vol vertrouwen samen in!