De afgelopen dagen was het wachten, en wachten. Ik kreeg vrijdag telefoon dat ik vandaag op de intake kon komen. Hartstikke zenuwachtig. Er waren pieken en dalen, waarvan er meer dalen waren dan pieken. 

De woorden van mijn vader klinken in mijn hoofd. Ik val stil, mijn ziel verstijfd. Dan besef ik wat hij zojuist gezegd heeft, en slaat de paniek toe. Ik krijsde, huilde, riep mijn moeder.. Dit kon niet, dit is niet echt, dit bestaat niet!

4 jaar geleden wandelde ik GGZ binnen. Ik was opgebrand. Mijn jeugd was moeilijk, veel gepest en zwaar mishandeld door een klasgenootje. Dat heeft mijn hele welzijn op zijn gat gegooid. Hiervoor heb ik tijdelijk hulp gehad bij GGZ op mijn 15e, maar meer dan een pleister plakken op een open wond was het niet.