Ben ik wel gek genoeg? Deel 2

Mijn wereld stond stil

De woorden van mijn vader klinken in mijn hoofd. Ik val stil, mijn ziel verstijfd. Dan besef ik wat hij zojuist gezegd heeft, en slaat de paniek toe. Ik krijsde, huilde, riep mijn moeder.. Dit kon niet, dit is niet echt, dit bestaat niet!

Mijn man probeerde mij te kalmeren, maar mijn gehuil ging door merg en been. Ik moet ernaar toe, ik moet naar mama toe! Mijn man bleef achter bij de kids, terwijl ik mij liet ophalen door mijn broer. We reden zo hard we konden naar het huis van mijn ouders.

Hoe dan? HOE DAN? Ik snapte er geen snars van! Ze was hartstikke gezond! De schouwarts was nog binnen toen wij aankwamen. "Ze is 25 minuten lang gereanimeerd, maar het infarct was te groot, het spijt ons" Dit trok ik niet, ik geloofde het niet. Maar het was echt zo. Mijn moeder, die altijd door ging, altijd voor ons klaar stond en ons door en door kende en nooit stilstond, was er niet meer.

Ik stond naast haar bed, waar ze was neergelegd door de hulpdiensten. Haar huid nog warm. Ik zakte door mijn benen en kon alleen nog maar huilen. Wat een pijn, wat een intense leegte. Ik was kapot van verdriet.

De eerste week werden we zo ontzettend geleefd. Pas na de begravenis kwam de grootste klap. Ik voelde steeds meer afstand van mijn baby, ik koppel alles van haar aan mijn moeder. Ik hou haar nog wel vast, maar probeer tegelijk te vluchten.

Ik draaide door. Ik trok het niet meer, ik had mijn moeder nodig en ze was er niet meer. Ik werd suicidaal, automutileerde weer en stortte als een kaartenhuis in elkaar. We hebben direct aan de bel getrokken. GGZ heeft direct gehandeld. Ik ben op de wachtlijst gezet voor een Moeder Baby Unit. Maar krijg in de tussentijd ook intensieve begeleiding aan huis. Zelf weet ik niet zo goed wat ik daar aan heb. Ze komen even praten en gaan dan weer. Ondertussen zit ik aan zware medicatie omdat ik anders terugval in de duistere gedachtens.

Dinsdag heb ik de intake bij een MBU. Mijn angst is groot dat ik niet gek genoeg ben. Dat ik niet opgenomen kan worden. Ik ben bang voor mezelf.. Bang voor wat ik kan doen, zeker nu ik heb ervaren hoe makkelijk het is om teveel pillen te slikken. Ben ik gek genoeg?