Ben ik wel gek genoeg? Deel 3

De afgelopen dagen was het wachten, en wachten. Ik kreeg vrijdag telefoon dat ik vandaag op de intake kon komen. Hartstikke zenuwachtig. Er waren pieken en dalen, waarvan er meer dalen waren dan pieken. 

Ik liep met trillende handen het ziekenhuis in, meldde mij bij de balie en werd in de wachtruimte geplaatst. Ongeduldig wachtte ik tot ik opgehaald werd. In de tussentijd haalde ik van alles in mijn hoofd. Ik ging zelfs twijfelen of ik dit wel echt nodig had. 

Na 10 minuten werd ik gehaald, en werd ik naar de afdeling van de moeder en baby unit gebracht. Daar stond een arts, psychiater en verpleegkundige van de afdeling klaar om de intake te doen. Ik moest mijn verhaal doen. Vertellen over mijn moeder, hoe groot die klap was, hoe mijn binding met mijn meisje was sindsdien. Hoe ik mij veilig wilde voelen, gehoord en gezien. Mijn man sprong ook bij op momenten dat het mij niet meer lukte. 

We werden weer de kamer uitgestuurd zodat er overlegd kon worden. Bij terugkomst was het duidelijk; zij zien potentie om mij te kunnen helpen en begeleiden. Wat een opluchting! 

Ik ben niet gek genoeg, nee. Ik ben gewoonweg niet oke en heb daar hulp bij nodig. Dat is helemaal prima. Die hulp ga ik nu krijgen. Morgen mag ik mij melden, met mijn kleine meisje. Ik ben heel benieuwd.