Moeder baby unit deel 2

Heftige weken hebben mijn leven over genomen. De weken waarin ik in zo'n diep dal zat na het verliezen van mijn moeder, hebben voor mij enorme klappen gegeven. Herstel is nu het belangrijkste, en dat komt. Hoewel het ook echt moeilijk is, en ik moet accepteren dat ik een postnatale depressie heb. Het meest pijnlijke vind ik nog dat ik veel ben vergeten van de tijd na het overlijden tot aan de opname. Ik herinner mij niet dat ik voor mijn kinderen heb gezorgd, geknuffeld of contact heb gehad met mijn man.

Het is intens, zo'n opname is niet makkelijk. Ik merk dat sommige mensen in mijn omgeving dat denken, maar het is echt aanpoten. Leren om jezelf te ontdekken en te vertrouwen op wat je wel en niet kan. Je bent constant bezig met in contact komen met je emoties, en tegelijkertijd deze te leren reguleren. Dit maakt je moe, en kan ook heel frustrerend zijn. Het maakt het gemis van mijn moeder niet minder, en het brengt haar ook niet terug. Daarnaast heb ik moeite om te binden met mijn kindje en heb ik nergens controle over. Ik moet het uit handen geven om weer te kunnen groeien.

Het gaat met vallen en opstaan. Ik heb goede en slechte dagen. Ik kan het ene moment ontzettend lachen, om vervolgens te landen in intens verdriet. We zijn er nog niet, maar we komen er wel. Daar heb ik alle vertrouwen in.