1 maand geleden
Ben ik wel gek genoeg Deel 1
De stap zetten voor hulp
4 jaar geleden wandelde ik GGZ binnen. Ik was opgebrand. Mijn jeugd was moeilijk, veel gepest en zwaar mishandeld door een klasgenootje. Dat heeft mijn hele welzijn op zijn gat gegooid. Hiervoor heb ik tijdelijk hulp gehad bij GGZ op mijn 15e, maar meer dan een pleister plakken op een open wond was het niet.
Jaren lang heb ik zo rond gelopen. Raakte zwanger op mijn 17e, kreeg mijn dochter. Bij haar had ik -achteraf- een postnatale depressie, welk niet herkend was. Hierdoor is de hechting vermoeizaamd. Godzijdank mocht ik bij mijn ouders blijven wonen. Mijn moeder heeft veel opgevangen voor mij en mijn dochter. Hierdoor heb ik een speciale band met mijn moeder gekregen.
Afijn, corona kwam, we moesten in isolatie en daar gebeurde het. Ik die altijd druk in de weer was moest ineens stil zitten. Ik stortte in, alle verdriet, depressieve gedachtens en angsten die ik jaren verborgen wist te houden klapten er in 1x uit! Ik mocht naar GGZ
Vele intensieve therapieën volgden, maar ik werd beter! Dankzij mijn moeder, en manlief die veel voor mij opgevangen hebben. Zodat ik kon uitrusten van de heftige sessies. In 2022 kreeg ik mijn zoontje. De zwangerschap was heftig, lichamelijk en mentaal zwaar, maar oh zo blij was ik toen ik hem op mijn borst gelegd kreeg!
In december 2023 raakte ik opnieuw zwanger. Een beetje een oepsie. Ik had namelijk net een nieuwe baan. Mijn moeder had daar wel zorgen over, juist omdat mijn vorige zwangerschap zo lichamelijk zwaar was. Die zorgen waren terecht. Maar dankzij mijn moeder, ben ik er doorheen gekomen.
Natuurlijk heeft mijn man daar ook deel in gehad, maar mijn moeder was hier om te helpen met het huishouden, helpen met de jongste, emotionele ondersteuning. Daarnaast heeft zij ook meerdere keren uren lang op moeten passen omdat ik weer aan de CTG moest.
Lichamelijk was het een stuk pittiger dan de vorige zwangerschap. Toen ik met 37 weken helemaal niet meer naar boven kon lopen van de pijn, heeft mijn moeder haar logeer bed bij ons in de woonkamer gezet. Ik werd hier diep ongelukkig van, kreeg neigingen om mezelf pijn te doen. Ik trok het mentaal niet meer. Om die reden werd ik ingeleid met 38+2, en kreeg ik een prachtig meisje in mijn armen.
De hechting was anders dan bij de andere 2. Mijn zwangerschap was zwaar, en mijn bevalling was echt enorm pittig. Ik kijk er ook niet graag op terug, kan er wel van janken! Ik sprak mijn angst voor een postnatale depressie uit bij mijn moeder. Zij vertelde dat zij dit ook gehad heeft en deelde haar ervaring. Dat bood rust.
19 dagen na de bevalling voelde ik mij enorm slecht, verrot en genoot niet van mijn dochtertje. Opnieuw sprak ik het uit, aan mijn man dit keer. Hij vond dat ik moest nadenken wat mijn moeder zei, en hij had gelijk. En ik wist dat ik altijd bij haar terecht kon als het echt even moeilijk zou worden. Slapen zou mij goed doen dacht ik nog, want dat was wat mijn moeder geholpen heeft toen. We gingen naar bed, spraken af wie de nachtvoedingen deed en sloten onze ogen.
Om 05.25 ging mijn telefoon.. Het was mijn vader, hij huilde. "Je moeder is overleden..."
