Vrijdag 3 juli Sietze had Riemer naar mijn zusje gebracht en Jelmer naar de opvang. En dan zou Sietze mij ophalen zodat ik lekker even naar huis kon. Ook Riemer wist hiervan en verheugd zich op mijn tijdelijke thuiskomst. Toen Sietze kwamen waren mijn bloedwaarden nog niet binnen. We moesten daar nog even op wachten. Toen kwam de verpleegkundige en vertelde dat ik eerst niets meer mocht eten en drinken. Ja zei ze, ik kan wel net doen of weet ik van niets maar dat is ook niet eerlijk. De waarden zijn gestegen naar 98 en ze zijn nu in overleg om waarschijnlijk vanmiddag de keizersnede uit te voeren. Oké…, dit was waar ik op gehoopt had maar niet had verwacht. Ook de artsen hadden dit niet verwacht. Even later kwam de Gynaecoloog om haar verhaal te doen en om te vragen of wij dit ook zaten zitten. Ja tuurlijk, alles voor een veilige bevalling ! En nu met een ruggenprik zoals gepland! Het was wel even schakelen want ik zat er klaar voor om even heerlijk naar huis te gaan. Als eerste hebben we mijn ouders gebeld of zei Jelmer van de opvang wilden halen en mijn zusje gebeld of zei nog langer op Riemer kon passen. De verpleegkundige vertelde me dat ze rond half 3 / 3 uur ons op kwamen halen voor de keizersnede. Ik wilde van ten voren even douchen zodat ik schoon de operatie in zou gaan. Tijdens het douchen zou de verpleegkundige mijn bed verschonen zodat ik in een fris bed kwam. Om 2 uur ging in onder de douche maar al snel werd er geklopt op mijn deur dat het operatie team zich klaar ging maken. En dat wij er ook snel verwacht werden. Oke, nu ging het toch opeens heel snel. De katheter werd ingebracht en daarna gingen we naar de uitslaapkamer. Daar werd alles nog even gecheckt. Bloeddruk, infuus en nog van alles. Mijn infuus bleek niet meer goed door te lopen. Op de operatietafel zouden ze straks een nieuwe plaatsen in mijn andere hand. Tot nu toe vind ik dit de vervelendste prikken! Nou ja als het moet dan moet het maar. Tijdens het wachten probeerde de verpleegkundige het fototoestel uit en maakte een “mooie” foto van ons tweeën. Daarna was het tijd om naar de operatie kamer te gaan. Daar ging Sietze de kleedkamer in en ik mocht in een bochel gaan zitten voor de ruggenprik. Een beetje zenuwachtig was ik voor deze prik. Ik heb hem eerder gehad maar dan tijdens de weeën en bij Riemer moesten ze 3x prikken en bij Jelmer ging het best wel snel en pijnloos. Deze ruggenprik voelde ik en was even vervelend maar al snel was hij goed gezet en begonnen mijn benen doof aan te voelen. Langzaam kwamen alle dokters binnen en een voor een stelde zicht voor. Heel leuk hoor als je alleen een paar ogen ziet. Geen idee hoe ze er uit zien haha. De gynaecoloog was onze gynaecoloog die we steeds hadden. Ook kwam er een verpleegkundige aan en die vertelde dat ze Marije heette en als er iets was ik haar alles mocht vragen. Ik zou bijna zeggen “als het een meisje is krijgt ze ook de naam Marije”. Maar ik denk dat horen ze dan wel. En al snel begonnen ze met snijden. Ik voelde wel wat getrek en vroeg of ze al waren begonnen. Sietze was nog niet eens bij me. Ja we zijn al begonnen en daar kwam Sietze ook aan gelukkig. 14:51 kwam daar een prachtige baby uit mijn buik. En.. ik zag geen piepeltje.. is, is het een meisje vroeg ik de gynaecoloog? Ja je ziet het eerder dan ik zei ze. Prachtig na 2 stoere jongens een prachtig meisje! En hoe heet ze? “Marije”. Zuster Marije begon te lachen en zei een prachtige naam voor zn mooi meisje. Marije namen ze even apart. Ze moest even op adem komen en de vocht uit haar longen hoesten. Maar als snel ging het goed en kreeg ze de 10 score.

Maandagochtend 29 juni ben ik weer wezen te bloedprikken. Om 3 uur middags appte mijn man nog of ik al uitslag had. Nee geen uitslag en de vrijdags kreeg ik het telefoontje al binnen 3 uurtjes. Dus ging ik er een beetje vanuit dat de uitslag goed zou zijn. En nog geen kwartier later ging de telefoon. De gynaecoloog, mijn waarden waren gezakt naar 27 dus ze wouden we die middag nog opnemen. En ik kwam niet eerder thuis dan dat de baby was geboren. De keizersnede stond gepland op de maandags er na. Een week in het ziekenhuis zonder dat ik me ziek voelde. Wat ik had nergens last van. Voelde me, voor 38 weken zwanger, topfit! En kon ook niets merken van die lage bloedplaatjes. En mijn kinderen? Want door de corona mochten die niet op bezoek komen in het ziekenhuis. Moet ik een week zonder mijn kinderen en de kinderen een week zonder mij? Nee, daar regelen we wel wat op zei de gynaecoloog. “maak je rustig klaar en kom daarna deze kant op, het heeft geen haast.” Mijn oudste zoon had een vriendje mee te spelen en ik moest opeens oppas regelen voor de jongens . Na wat telefoontjes , had ik het geregeld. Riemer en Jelmer konden bij mijn ouders en daar ook logeren. Zo fijn als je ouders dichtbij wonen en op zulke momenten kunnen inspringen. Mijn vluchtkoffer stond wel klaar maar meer voor de geplande keizersnede en voor 2 a 3 dagen kleding. Maar nu moest ik ongeveer een week in het ziekenhuis liggen (of langer) dus nog even wat extra ondergoed en andere dingen in de tas gegooid. En de tassen van de jongens klaar gemaakt. Ach zei mijn man, als je nog wat nodig hebt kan ik het toch zo meenemen. O ja, is ook zo. Maar ik moest even zo schakelen. Gelukkig heb je dan iemand naast je die je daar in steunt. We hebben de kinderen naar mijn ouders gebracht en daarna zijn we doorgereden naar het ziekenhuis. Daar werd nogmaals mijn bloed geprikt en alvast een infuusnaald gezet. Rond half 7 zouden we de uitslag krijgen en werd er ons verteld hoe en wat. Intussen hadden we een (lekkere) warme maaltijd gekregen. Daarna hoorden we paniek in de gang en zagen we een team met bed snel door de gangen rennen. Een spoedkeizersnede. We wisten wat dat betekende, de gynaecoloog die dienst had ging met de spoedkeizersnede mee en dus moesten wij langer wachten op de uitslagen. Tuurlijk, dat van ons is geen spoed. En uit ervaring met de vorige bevallingen weet je dat je geduld op de proef wordt gesteld in een ziekenhuis. Na de spoedkeizersnede moest er nog over ons vergaderd worden met een internist . 2 uren later kregen we eindelijk de uitslagen en het plan van aanpak. Mijn bloedwaarden waren inmiddels nog verder gezakt naar 22. Ik zou elke ochtend en avond een flinke dosis prednison krijgen via het infuus en dan hopen dat dat iets ging doen. Zaterdag en zondag zou ik extra trombocyten krijgen via het infuus en dan maandag net voor de keizersnede een bloedtransfusie met bloedplaatsjes. En per dag zou er bekeken worden hoe en wat. De artsen hoopten dat ze bloedplaatjes zelf weer omhoog zou gaan maar de kans was klein dat het voor het weekend op een goede waarde zou zitten voor een ruggenprik. Want dat is waar ik voor zou gaan. 1 ding was wel heel belangrijk, de kleine moest blijven zitten. Het was momenteel te risicovol om een keizersnede te gaan uitvoeren met deze lage bloedplaatjes. Mocht de kleine zich gaan melden dan moet er met spoed, bloedplaatjes uit Groningen komen. Voor de kleine was het niet gevaarlijk die lage bloedplaatjes en waarschijnlijk zou die het ook niet hebben maar voor mij was het (levens)gevaarlijk. Waar het precies weg komt weten ze niet. Dat het alleen van de zwangerschap komt vinden ze niet logisch omdat ze dit eigenlijk alleen zien in combinatie met zwangerschapsvergiftiging. En dat had ik niet. Mijn bloeddruk was en bleef mooi. Na de bevalling willen ze mij en de kleine in de gaten houden. Ze willen er zeker van zijn dat dit geen immuun ziekte is. Rond kwart over 10 is Sietze naar huis gegaan en heb ik de eerste dosis prednison gekregen. Ook werd er een ctg gemaakt en de anders standaard controles (bloeddruk, tempratuur) werden uitgevoerd. Daarna kon ik gaan proberen te slapen. Er maalde van alles door mijn hoofd en was om het uur wakker.

Vrijdag 19 juni 2020 gingen we voor controle naar de gynaecoloog voor controle en om over de bevalling (geplande keizersnede) te spreken. De baby (het geslacht is voor ons nog een verrassing) lag nog steeds in een stuit. Bloeddruk was prima 110/70. Ook verdere controles waren allemaal goed. We bespraken de bevalling. Ik wil graag de kleine zelf aanpakken tijdens de keizersnede. Helaas is dit niet mogelijk als je kindje in een stuit ligt. Daar gaat mijn wens. Prima, ik zet dit uit mijn hoofd en probeer te gaan genieten op wat er komen gaat. Ook kreeg ik de vraag voor een sterilisatie. Omdat ze er dan toch vlak bij waren en ze dit snel en makkelijk konden doen bij een keizersnede. Ik schrok, dit is definitief. We zijn er wel uit dat dit ons laatste kindje zal zijn. Met 3 gezonde kindjes zijn we compleet. Dus op zich een goede oplossing om na de bevalling niet weer te klooien met voorbehoedsmiddel of aan die rot hormonen te gaan. Ook mijn man hoefde dan niet “onder het mes”. De gynaecoloog gaf aan dat ik er maar even goed over na moest denken en dat we het volgende week opnieuw zouden bespreken.

In mei 2013 zijn wij getrouwd. We hadden het altijd al over kinderen gehad, maar eerst trouwen. Gewoon omdat dat ons geweldig leek om getrouwd te zijn. In juli 2013 ben ik gestopt met de pil (die ik al meer dan 8 jaar slikte). Ik wist dat het wel even kon duren voordat we zwanger zouden zijn en dat het normaal is dat je lichaam eest moet ontpillen. Maar elke maand dat je weer ongesteld wordt is weer een domper. Mijn man had er minder moeite mee dan ik zelf.