Bevalling 3 deel 2 / Ziekenhuisopname

Maandagochtend 29 juni ben ik weer wezen te bloedprikken. Om 3 uur middags appte mijn man nog of ik al uitslag had. Nee geen uitslag en de vrijdags kreeg ik het telefoontje al binnen 3 uurtjes. Dus ging ik er een beetje vanuit dat de uitslag goed zou zijn. En nog geen kwartier later ging de telefoon. De gynaecoloog, mijn waarden waren gezakt naar 27 dus ze wouden we die middag nog opnemen. En ik kwam niet eerder thuis dan dat de baby was geboren. De keizersnede stond gepland op de maandags er na. Een week in het ziekenhuis zonder dat ik me ziek voelde. Wat ik had nergens last van. Voelde me, voor 38 weken zwanger, topfit! En kon ook niets merken van die lage bloedplaatjes. En mijn kinderen? Want door de corona mochten die niet op bezoek komen in het ziekenhuis. Moet ik een week zonder mijn kinderen en de kinderen een week zonder mij? Nee, daar regelen we wel wat op zei de gynaecoloog. “maak je rustig klaar en kom daarna deze kant op, het heeft geen haast.” Mijn oudste zoon had een vriendje mee te spelen en ik moest opeens oppas regelen voor de jongens . Na wat telefoontjes , had ik het geregeld. Riemer en Jelmer konden bij mijn ouders en daar ook logeren. Zo fijn als je ouders dichtbij wonen en op zulke momenten kunnen inspringen. Mijn vluchtkoffer stond wel klaar maar meer voor de geplande keizersnede en voor 2 a 3 dagen kleding. Maar nu moest ik ongeveer een week in het ziekenhuis liggen (of langer) dus nog even wat extra ondergoed en andere dingen in de tas gegooid. En de tassen van de jongens klaar gemaakt. Ach zei mijn man, als je nog wat nodig hebt kan ik het toch zo meenemen. O ja, is ook zo. Maar ik moest even zo schakelen. Gelukkig heb je dan iemand naast je die je daar in steunt. We hebben de kinderen naar mijn ouders gebracht en daarna zijn we doorgereden naar het ziekenhuis. Daar werd nogmaals mijn bloed geprikt en alvast een infuusnaald gezet. Rond half 7 zouden we de uitslag krijgen en werd er ons verteld hoe en wat. Intussen hadden we een (lekkere) warme maaltijd gekregen. Daarna hoorden we paniek in de gang en zagen we een team met bed snel door de gangen rennen. Een spoedkeizersnede. We wisten wat dat betekende, de gynaecoloog die dienst had ging met de spoedkeizersnede mee en dus moesten wij langer wachten op de uitslagen. Tuurlijk, dat van ons is geen spoed. En uit ervaring met de vorige bevallingen weet je dat je geduld op de proef wordt gesteld in een ziekenhuis. Na de spoedkeizersnede moest er nog over ons vergaderd worden met een internist . 2 uren later kregen we eindelijk de uitslagen en het plan van aanpak. Mijn bloedwaarden waren inmiddels nog verder gezakt naar 22. Ik zou elke ochtend en avond een flinke dosis prednison krijgen via het infuus en dan hopen dat dat iets ging doen. Zaterdag en zondag zou ik extra trombocyten krijgen via het infuus en dan maandag net voor de keizersnede een bloedtransfusie met bloedplaatsjes. En per dag zou er bekeken worden hoe en wat. De artsen hoopten dat ze bloedplaatjes zelf weer omhoog zou gaan maar de kans was klein dat het voor het weekend op een goede waarde zou zitten voor een ruggenprik. Want dat is waar ik voor zou gaan. 1 ding was wel heel belangrijk, de kleine moest blijven zitten. Het was momenteel te risicovol om een keizersnede te gaan uitvoeren met deze lage bloedplaatjes. Mocht de kleine zich gaan melden dan moet er met spoed, bloedplaatjes uit Groningen komen. Voor de kleine was het niet gevaarlijk die lage bloedplaatjes en waarschijnlijk zou die het ook niet hebben maar voor mij was het (levens)gevaarlijk. Waar het precies weg komt weten ze niet. Dat het alleen van de zwangerschap komt vinden ze niet logisch omdat ze dit eigenlijk alleen zien in combinatie met zwangerschapsvergiftiging. En dat had ik niet. Mijn bloeddruk was en bleef mooi. Na de bevalling willen ze mij en de kleine in de gaten houden. Ze willen er zeker van zijn dat dit geen immuun ziekte is. Rond kwart over 10 is Sietze naar huis gegaan en heb ik de eerste dosis prednison gekregen. Ook werd er een ctg gemaakt en de anders standaard controles (bloeddruk, tempratuur) werden uitgevoerd. Daarna kon ik gaan proberen te slapen. Er maalde van alles door mijn hoofd en was om het uur wakker.

Dinsdag 30 juni werd ik wakker in het ziekenhuis. Ze waren mooi op tijd met bloedprikken en ontbijt (voor half 8) en ook de andere controles werden uitgevoerd. Ik kreeg weer en dosis prednison en ook werden 2x per dag mijn suikers getest i.v.m. de prednison. Zo kreeg ik behoorlijk wat prikjes op een dag. De verpleegkundige vroeg of ik wat geslapen had en kwam mij vertellen dat de bloedwaarden verder gezakt waren naar 20. Geslapen?, nou niet echt. Ik zat nu met allemaal vragen. Ze ging bij me zitten en ik mocht haar mijn vragen stellen. Als ze het antwoord niet wist zou ze dat gaan overleggen of vragen of de internist er bij kon komen. Die middag kwam de internist. Kan ik er wat aan doen? Dieet? Bewegen? Of juist stil blijven liggen? Nee, ik kon er zelf niets aan doen om die bloedwaarden omhoog te krijgen. Kan het zo zijn dat deze lijn wel blijft stijgen? En dat misschien de keizersnede eerder uitgevoerd kan worden? Het zou kunnen maar de prednison werkt meestal pas na 5-7 dagen. Eerder verwachte zij geen grote stijgende lijn. Met deze gedachten zakte de moed me wat in de schoenen. Dat ik ooit normaal (vaginaal) zal bevallen was al lang niet meer aan de orde maar dat ik dan waarschijnlijk onder algehele narcose mijn kind op de wereld ging zetten, dat was wel een hele domper. Die avond kwam er een verpleegkundige bij me zitten en vroeg hoe het ging. En toen knapte er iets waardoor ik lekker mijn hart even heb kunnen luchten. Ik was zo bang dat ik niet bij mijn eigen bevalling zou kunnen zijn. Ook al weet ik dat de gezondheid van mij en mijn kindje op de 1ste plaats staat. Die nacht had ik voor mijzelf besloten om, mocht het een keizersnede onder algehele narcose worden, dat ik dan net vooraf een echo wilde om het geslacht van ons kindje te weten. Dit was voor ons nog een verrassing en ik wilde er samen met Sietze achter komen wat het geslacht was. Zo konden we samen de naam uitspreken en niet pas als ik wakker werd uit de narcose. Dit heb ik de volgende ochtend met Sietze overlegd en zo had hij er nog niet naar gekeken. Maar hij was het er wel mee eens.

Woensdag 1 juli, vandaag kwam de verpleegkundige wel heel erg vrolijk binnen. Toch onverwachts waren de waarden gestegen naar 39! Bijna een verdubbeling van gisteren. Oh wat was ik blij en hoopte al snel dat we deze stijgende lijn gingen blijven volgen. Wel wist ik dat dit ook toeval kon zijn en dat de waarden morgen weer zouden kunnen dalen. Maar we zaten al weer veel dichter bij de 50 wat een veilige waarde zou zijn voor de keizersnede onder algehele narcose.

Donderdag 2 juli, vanmorgen waren ze weer vroeg met bloedprikken. Pieter een mannelijke verpleegkundige kwam rond half 11 snel even binnen om het goede nieuws te vertellen. 64 waren de bloedwaren ! 64!! Dit betekende dat de waarden weer op veilig zaten en dat er toch wel een stijgende lijn was! Oh wat was ik blij maar tegelijk ook voorzichtig. De waarden zouden natuurlijk weer kunnen gaan dalen omdat ze niet verwachten dat de prednison al werkte. De verpleegkundige kwam met een voorstel. Ik mocht vrijdag, zaterdag en zondag als ik dat wilde, tussendoor naar huis. Dat zou betekenen dat ik na de ochtend controles (bloedprikken, ctg, prednison , bloeddruk, tempratuur enz.) naar huis mocht en dat ik me dan rond 19 uur weer zou gaan melden bij de poli. Oh wat was ik blij. Ja, dit wilde ik! Even weg uit deze kamer, even lekker bij de kinderen zijn even heerlijk thuis!