"Ja zo gaat dat vaker bij tweelingen he, dat ze wat eerder komen"

Nog steeds kan ik niet in woorden uitdrukken hoe dankbaar ik ben voor deze foto's. Hoeveel deze beelden betekenen. Hoeveel deze ervaring betekend heeft. Je kindje geboren zien worden, alles bewust voelen, ervaren en meemaken ipv wakker worden uit narcose, je buik leeg en geen baby's om je heen. Haar horen huilen, huid op huid contact zonder allemaal toeters en bellen. Zelfs 3 jaar en 2000 foto's verder, blijven dit de mooiste ♡ Dus mocht je erover nadenken om een geboortefotograaf toe te laten op de verloskamer. Niet twijfelen, gewoon doen. Je gaat geen spijt krijgen, beloofd!

Op instagram komen zoveel "influencers" voorbij met strakke lichamen 3 weken na de bevalling. En onbewust ga je dit toch met jezelf vergelijken. Is het een soort maatstaf. Jaloersmakend ook ergens, vrouwen die zonder striae en blubberbuiken de zwangerschap doorkomen. Maar het is niet zo dat zij daar zelf altijd invloed in hebben. En vaak als je de persoon achter het account beter leert kennen leer je ook dat er een heel verleden schuilgaat achter dat strakke, slanke lichaam. Een verleden met anorexia of een andere eetstoornis. Dus uiteindelijk is niets wat het lijkt.

Deze opdracht kreeg mijn dochter bijna 3 weken geleden mee naar huis. Al die tijd lukt het me maar niet om antwoord te geven op deze ene simpele vraag. Ik kan nu natuurlijk zeggen dat ik gelukkig ben als mijn kinderen gelukkig zijn. Met zo'n politiek correct antwoord zullen mijn dochter en haar juf vast tevreden zijn.

Het zou een beetje een cliffhanger worden als ik niet ook nog een laatste vervolg zou typen dus komt ie; 

Deze blog gaat verder waar deel één gestopt is. Heb je die nog niet gelezen? https://www.mamaplaats.nl/blog/kind/the-word-is-out-zmlk

Hoewel we zelf ook wel doorhebben dat ze het moeilijk heeft kwamen deze woorden toch even hard binnen.Dit is niet wat je verwacht als je zwanger raakt op je 16e. Je bent zelf nog volop in ontwikkeling en totaal niet bezig met hoe de ontwikkeling van een kind verloopt.Oke dan krijg je een tweeling, ze worden te vroeg geboren en je moet rekening houden met de ergste scenario's. Maar ze sloegen zich er ontzettend goed doorheen en na 10 weken, 1 dag voor de uitgerekende datum komen ze dan eindelijk allebei thuis.Inmiddels hadden ze in de buurt een PNB opgericht, het consultatiebureau voor premature baby's. Daar wordt continue in de gaten gehouden hoe ze zich ontwikkelen. Godzijdank liggen ze netjes op schema en hoeven we ons geen zorgen te maken.Maar dan worden ze 2, bij die controle zoomen ze beter in op alle ontwikkelingsgebieden, conclusie; een ontwikkelingsachterstand van ruim 3 maanden. Maar nog steeds geen reden tot paniek, ze zijn nog jong en de meeste kinderen halen dit voor hun 4e verjaardag wel in.Inmiddels was ik 19, gestart met de opleiding pedagogisch medewerker. Inmiddels dus iets bekender met hoe de ontwikkeling van een peuter hoort te verlopen. Tja mijn peuters voldeden niet helemaal aan deze eisen, maar het consultatiebureau maakte zich geen zorgen dus wij ook niet.Het was vooral ook de taalontwikkeling die achter bleef, maar op het kinderdagverblijf was een logopediste komen observeren en haar bevinding was dat dit wel vaker voorkwam bij tweelingen, ze ontwikkelen eerst onderling een eigen taal voordat ze het noodzakelijk gaan vinden om ook met de buitenwereld te communiceren. Nog steeds niks aan de hand dusFast forward naar groep 1; de juf daar vond hun woordenschat toch wel erg minimaal dus leek het haar verstandig om toch te starten met logopedie. Dat deden we ook, 2 keer per week.Na een jaar scoorden ze nog ongeveer precies hetzelfde op haar "toets" als toen we net begonnen.Het was alsof de leerstof totaal niet bleef hangen hoevaak het ook herhaalt werd, hoe vaak we ook oefenden.En bij Ivy merkte je ook dat ze het zwaar had om alles en iedereen bij te kunnen houden. Als peuter al, regelmatig had ze extreme woedeuitbarstingen en bonkte ze met haar hoofd tegen de muur. Die woede en frustractie zaten er nog steeds. En dus ging ik met mijn verhaal naar de huisarts, we kregen een doorverwijzing naar amacura. Daar werd ze getest en geobserveerd. Ze heeft kenmerken van autisme. Dit konden we uitgebreider laten onderzoeken maar dit wilde ik toen niet.Ik vond haar leer en automatiseringsproblemen toen meer prioriteit. En dus deden ze ook een intelligentietest. Haar IQ kwam uit op 78, zwakbegaafd.Die kwam wel even binnen.Maar zo begon wel het balletje naar speciaal onderwijs te rollen.En ook voor Lynn zou deze weg beter zijn, gezien er kleinere klassen waren en meer aandacht voor het vertraagde leertempo.Nog binnen het 1e jaar op speciaal onderwijs zag je ze groeien. Als persoon. Ze zaten duidelijk beter in hun vel.Lynn bleek alleen meer daar op haar plek te zitten dan Ivy.Ze maakte sprongen binnen haar uitgestippelde leerroute en sprak regelmatig af met klasgenootjes. Tijdens het laatste oudergesprek vorig jaar bleek dat voor Ivy wel anders te zijn. Haar groei stond een beetje stil. Geen stijgende lijn meer, nauwelijks nog ontwikkeling, nieuwe leerstof bleef totaal niet hangen. Dat was wel een aandachtspunt. Maar goed na zoveel lockdowns en onderbrekingen in de voorgaande schooljaren zouden we het nog een jaar aankijken. Mocht er dan geen verandering in komen dan moest er wel actie worden ondernomen.Omdat het teveel is voor een post komt er nog een vervolg. So stay tuned!

Lang geleden dat ik m'n laatste blog schreef.

De bevalling, boeken staan er mee volgeschreven, hoe het zou moeten verlopen. Er zijn zelfs hele "bevallingstrends" en inmiddels lijken de verwachtingen steeds hoger te worden. Maar ik denk dat iedereen die ooit een kindje op de wereld heeft gezet, op welke manier dan ook, ook wel weet dat zo'n bevalling zich niet laat plannen. De baby komt wanneer die komt en op de manier waarop hij of zij dat wil. Dan kun je als moeder zijnde nog zo'n mooi plan maken met een bad en kaarsjes en rustgevende muziek. Maar waarschijnlijk verloopt het uiteindelijk allemaal heel anders.