Premature awareness day

"Ja zo gaat dat vaker bij tweelingen he, dat ze wat eerder komen"

"Ja dat is wel normaal voor een tweeling"

Maar bevallen op je 16e, alleen in een ziekenhuis, op een koude operatietafel onder felle lampen. Terwijl je onder narcose wordt gebracht en een chirurg 2 baby's met spoed uit je lichaam trekt is niet echt de definitie van normaal.

Uren later mag je je kindjes voor het eerst ontmoeten en dan voorzichtig een hand op ze leggen door het deurtje van de couveuse. Na 3 lange dagen mocht Lynn er eindelijk uit. Tijd voor wat huid op huid contact. Juist datgene, cruciaal voor een goede hechting mis je al vanaf het aller eerste begin.

Dat doet iets met je. Alleen besef je dat op dat moment nog niet. Want je bent aan het overleven en ze doen het goed dus alles gaat goed.

Je gaat op jezelf wonen, begint aan een opleiding, haalt je diploma en gaat werken.                            

Je bouwt een leven op en alles gaat goed.

Het is zwaar zo met twee tegelijk en soms ben je gefrustreerd en geïrriteerd. Maar dat zijn alle ouders wel eens.

7 jaar later komt er een kindje bij.                        Deze zwangerschap is anders, zonder zorgen, zonder complicaties.                                                

Na 41 lange weken wordt ze eindelijk geboren.    Een bevalling die je van begin tot eind bewust hebt meegemaakt.

Wat een mooi gevoel, wat een liefde.

Wat was ze welkom en gewenst.

Je geniet van elke minuut en uiteindelijk is je verlof voorbij.

Tijd om weer aan het werk te gaan.

Maar het valt zwaar, al die ballen tegelijk omhoog moeten houden. Constant moe, geen energie en het gevoel alsof je iedereen alleen maar tekort doet.

Maar je gaat door, want het is gewoon weer even wennen, na een tijdje komt het vast weer goed.

Maar dan zegt je lichaam letterlijk stop.

Zit je huilend in de auto onderweg naar je werk en weet je niet meer hoe je de dagen door moet komen.

Vrolijk doen en goed zorgen voor andere kindjes als je dat op dat moment even niet kan voor je eigen kinderen lukt niet meer.

Tijd om aan de bel te trekken.

Tijd voor therapie en binnen de 2e sessie vallen de woorden burn out al.

Begrip vanuit de omgeving is wisselend.

Mensen die het begrijpen en me steunen.

Maar ook mensen die zeggen; maar kun je niet gewoon blij zijn met wat je hebt? Het gaat nu toch allemaal heel goed?

Nee.

Als ik dat zou kunnen dan deed ik dat wel.

Maar dat heb ik moeten leren.

Accepteren dat dingen zijn verlopen zoals ze zijn verlopen.

Leren dat de liefde voor ze alle 3 gelijk is.

Ook al voelde dat niet zo.

Ook al was onze start anders.

Alles wat ik ze toen kon geven gaf ik.

En nog steeds.

Dat is wat het hebben van een prematuur geboren baby met je doet.

Want vanaf de allereerste dag gaat niks "normaal" en zullen we altijd een beetje moeten blijven opboksen tegen de gevolgen ervan.