Als je niet voor alle kinderen hetzelfde voelt

De bevalling, boeken staan er mee volgeschreven, hoe het zou moeten verlopen. Er zijn zelfs hele "bevallingstrends" en inmiddels lijken de verwachtingen steeds hoger te worden. Maar ik denk dat iedereen die ooit een kindje op de wereld heeft gezet, op welke manier dan ook, ook wel weet dat zo'n bevalling zich niet laat plannen. De baby komt wanneer die komt en op de manier waarop hij of zij dat wil. Dan kun je als moeder zijnde nog zo'n mooi plan maken met een bad en kaarsjes en rustgevende muziek. Maar waarschijnlijk verloopt het uiteindelijk allemaal heel anders.

Ik werd mama op mijn 16e, van een tweeling en hoe die zwangerschap en bevalling liep kun je lezen in één van mijn eerste blogs. Op die leeftijd stond ik er niet teveel bij stil, het overkomt je allemaal gewoon en het is wat het is. Toch knaagde het altijd wel een beetje aan me, dat ik volledig onder narcose moest en mijn kindjes niet geboren mocht zien worden. Al was dat waarschijnlijk op dat moment ook maar beter gezien hun apgar score amper een 4 was. Die hele periode was eigenlijk, besef ik nu jaren later al traumatisch genoeg voor een "tiener". Maar toch heb ik ook altijd gezegd; ik wil dit nog eens meemaken, met één kindje, ik wil die 40 weken halen, ik wil de pijn van de weeën voelen en zelf mijn kindje op de wereld kunnen zetten. Mensen verklaarden me werkelijk voor gek als ik dat zei. "Ben maar blij met die keizersnede, urenlang weeën hebben is ook niet alles" "je hebt er nu tenminste niks van hoeven voelen, je hebt er niks voor hoeven doen, bof jij even"

Maar zo voelde ik dat niet, totaal niet. Uiteindelijk besloten we om er nog eens voor te gaan. Opgelucht was ik toen op de 1e echo bleek dat het maar één kindje was, dat gaf al meer garantie op een "normale" bevalling. Baby werkte netjes mee, draaide van stuit naar hoofdligging en bleef zelfs netjes 40 weken zitten. Nou mooi kon ik in elk geval zeggen dat ik die termijn ook eens mocht halen. Baby bleef uiteindelijk zelfs tot ruim 41 weken zitten en was echt niet meer van plan om zelf te komen. Ik moest met 41 weken op controle komen en er was net genoeg ontsluiting om te kunnen strippen. Uiteindelijk werd het een inleiding, niet helemaal zoals ik gehoopt had dat de bevalling zou beginnen maar goed. Dit keer mocht ik het zelf doen.

En echt deze ervaring was zo anders dan de 1e keer. Het is gewoon niet met elkaar te vergelijken. Zo mooi, zo bijzonder, zonder stress, hectiek en wekenlang neonatologie. Gewoon na 24 uur (meconium houdend vruchtwater) lekker naar huis met je baby.  Nu had ik alles meegemaakt wat ik al die tijd zo graag wilde beleven en toch bleef er een raar gevoel aan me knagen. Ik voelde me niet compleet en niet voldaan. Ik had gehoopt dat ik dankzij deze mooie ervaring eindelijk het trauma van mijn 1e bevalling een plekje zou kunnen geven maar niets was minder waar.

Ik wist nu namelijk maar al te goed hoe het toen had kunnen zijn, en wat ik toen allemaal gemist had. Al is het een totaal onlogisch gedachte want de omstandigheden toen hadden een bevalling als deze nooit toegelaten. Er is vanaf het begin al sprake geweest van een keizersnede, vaginaal bevallen is nooit een optie geweest. En toch kon ik dat nog steeds niet loslaten.

Zoals je hebt kunnen lezen in mijn vorige blog besloot ik te gaan starten met therapie. Onder andere om deze gevoelens te kunnen bespreken. Buiten het verschil in bevallingen merkte ik namelijk ook verschil ik mijn gevoel naar al mijn kinderen toe. Tuurlijk hou ik van ze allemaal, ik zal er alles voor doen om te zorgen dat ze niks te kort komen en alles hebben wat ze nodig hebben. Maar ik hou niet van ze alle drie op dezelfde manier. 

Met Tess voelde ik meteen een band, een klik, onvoorwaardelijke liefde. Met Ivy en Lynn niet. En dat is niet eerlijk, vind ik. Maar van de andere kant, wie bepaald nu precies wat eerlijk is. De start die wij gehad hebben, dat je zoiets moet meemaken als 16/17 jarige, dat was ook niet eerlijk. Ik heb me aan mijn eerste kindjes nooit zo kunnen hechten als aan mijn 3e kindje. Mijn eerste zwangerschap en bevalling verliepen namelijk niet zo vlekkeloos en "volgens het boekje" als mijn 2e ervaring. De situatie was anders, de omstandigheden waren anders en toch blijf ik het keer op keer met elkaar vergelijken. Wil ik voor ze alle drie diezelfde oprechte liefde voelen. Maar ik heb ze vanaf dag één alles gegeven wat ik ze op dat moment kòn geven en dat zal ik blijven doen. Maar nu met hulp van therapie en mensen om mij heen. 

www.instagram.com/meis_jesmama