ZMLK

Deze blog gaat verder waar deel één gestopt is. Heb je die nog niet gelezen? https://www.mamaplaats.nl/blog/kind/the-word-is-out-zmlk

Ook dit schooljaar bleek dat er geen vooruitgang in zat. In overleg met ons besloten dat iemand haar kwam observeren op school. De conclusie; ondanks alle extra zorg en aandacht die ze haar bieden op school is het niet genoeg voor haar. Ze doet ontzettend haar best en wil ook graag leren. Maar het is een stapje te hoog, ze loopt continu op haar tenen en dat zorgt voor frustratie. Ook op sociaal gebied is er geen aansluiting meer met de rest van de klas, alleen met Lynn.

Hoe graag ze ook zouden willen dat ze kon blijven, ze kunnen Ivy niet bieden wat ze nodig heeft. Ze raakt nu al steeds gefrustreerder en iedereen wil natuurlijk voorkomen dat ze helemaal vast gaat lopen en doodongelukkig gaat worden.

Dus zit er niets anders op dan het zmlk.

Er zijn 2 scholen in onze omgeving. We besluiten bij beiden te gaan kijken, vergelijken en dan een keuze te maken.

Het gesprek bij de eerste school heeft inmiddels plaatsgevonden.De tweede school volgt nog. Het is confronterend en emotioneel. Ze wordt daar nog een niveau lager geplaatst. We weten niet wat haar iq momenteel is. Maar hun ervaring is dat het vaak in de loop van de jaren lager wordt en niet hoger, wat ik juist dacht. Maar vooral ook icm haar algemene vertraagde ontwikkeling.

We hebben het over Ivy, de school, de groepsindeling. Ze komt daar in een klas waar ze wel de basis zal leren, rekenen, schrijven, lezen. Maar het is niet te vergelijken met een schoolloopbaan zoals dat van een ander basisschool kind.

Ze kan daar blijven tot haar 18e. En ondertussen wordt ze op een laagdrempelige manier klaargemaakt voor de toekomst. Veel werken met de handen, ontdekken waar haar interesses en kwaliteiten liggen. Ze focussen ook veel op de zelfredzaamheid op alle gebieden. Leren koken, afwassen, strijken enz. Maar ook op sociaal gebied, gesprekken voeren, hoe omgaan met emoties, hoe reageer je tijdens verschillende gebeurtenissen.

Vanaf haar 16e zal ze dan intern stage gaan lopen en zo helpen ze haar langzaam aan een baan, zelfstandig, misschien zelfs wel begeleid wonen. Alles is mogelijk.

Maar goed dat is allemaal nog ver in de toekomst. Een toekomst waarvan we nu nog niet kunnen voorspellen hoe die eruit gaat zien.

Maar hoe fijn het ook is dat er nog meerdere mogelijkheden voor haar zijn is het toch even veel om te verwerken.

Ivy zelf is nog niet op de hoogte. Eerst het gesprek bij de 2e school afwachten.

We moeten dingen op een rijtje gaan zetten. Welke school wordt het, hoe zit het met het vervoer. Komt ze in aanmerking voor taxivervoer? Hoelaat wordt ze dan gehaald en weer thuisgebracht. Het zit het met buitenschoolse opvang waar we nu 3 dagen in de week gebruik van maken. Daar kan ze niet meer naartoe.

Hoe gaat Ivy zelf reageren als we het vertellen? En Lynn?

Ik heb me de afgelopen jaren, vooral na de geboorte van Tess vaker afgevraagd of ik er vroeger wel genoeg voor ze was. Heb ik genoeg gedaan om hun ontwikkeling te stimuleren. Had ik haar meer kunnen helpen? Heb ik haar als jonge moeder niet te kort gedaan?

Had ik meer tegen ze moeten praten toen ze nog een baby waren, meer boekjes moeten lezen toen ze peuter waren. Nog meer moeten oefenen toen ze logopedie kreeg? Toch eerder van mijn eigen gevoel uit moeten gaan en het niet zo lang af wachten. Niet moeten vertrouwen dat ze hun ontwikkelingsachterstand wel zouden inhalen, vanzelf.

Of is het puur de vroeggeboorte en alles daaromheen?

Allemaal vragen die regelmatig door mijn hoofd spoken. Waar ik nooit antwoord op zal krijgen.

Het enige wat we nu als ouders voor haar kunnen doen is haar helpen, ondersteunen en haar opvangen.

Voor het eerst wordt ze echt gescheiden van Lynn. Nog zoiets wat mijn hart een beetje in stukjes breekt. Een eeneiige tweeling zo uit elkaar moeten halen. Niet alleen even eentje naar een andere klas. Maar gewoon een compleet andere school. In een andere gemeente. Maar het gaat uiteindelijk beter zijn, voor beiden. Daar moeten we vertrouwen in hebben.