3 weken geleden
Hoe een kind van nog geen vijf een heel gezin terroriseert.
Klinkt dramatisch zo he, maar het is precies zoals ik het nu ervaar.
Laat ik even voorop stellen dat het altijd een meisje is geweest met een sterke eigen wil. En dat ik wel vaker gezegd heb dat zij in haar eentje pittiger is dan haar tweelingzussen samen ooit geweest zijn.
Ik weet nog dat ik 5,5 jaar geleden zei, ik gun mezelf zó graag ook een fijne zwangerschap en dat alles goed en zorgeloos mag verlopen. Nu denk ik steeds vaker, was ik er maar nooit aan begonnen. Ik had met haar zussen al zoveel zorgen gehad rondom hun iq, ontwikkeling en leerproblemen. Nu verloopt dat eindelijk allemaal een stuk beter maar zit ik opnieuw in een fase vol vragen. Hoe ouder ze namelijk wordt, over een paar dagen wordt ze 5, hoe erger haar gedrag lijkt te worden.Het is alsof ze volledig haar eigen plan trekt en totaal niet meer te sturen is.
Ik zat voor de herfstvakantie dus al lichtelijk met mijn handen in het haar bij het consultatiebureau want dat er hulp moet komen, dat is één ding dat zeker is.Mijn letterlijke woorden waren; ik heb op mijn 16e een tweeling gekregen (nu 12 jaar) en durf van mezelf te zeggen dat die opvoeding tot nu toe best geslaagd is.Ik werk met kinderen, maar ik weet niet meer hoe ik dit kind moet opvoeden.
Een paar dagen na dit gesprek begon de herfstvakantie. Ik had zelf de hele week vrij en dacht een paar maanden geleden, ik meld Tess ook af van de bso, dan hebben we als gezin even wat quality time.What the hell was I thinking. Het maakte niet uit of we thuis bleven of even weggingen. Thuis was standaard ruzie met haar zussen. En weggaan betekende een kind dat niet luisterde en maar bleef uitdagen. Het ging van slaan, tot wegrennen en alles daartussen in.
Ze is zonder schoenen meegenomen omdat ze die weigerde aan te trekken na het passen van nieuwe schoenen.Ze is achter gelaten in een kledingwinkel omdat ze voor de zoveelste keer weer van me wegrende. Ze is in de auto gezet terwijl ik daarna nog een andere winkel in ging.Niets lijkt haar iets uit te maken, ze blijft je met dezelfde uitdagende blik aankijken.
Pas als ik het niet meer trek en er iets in mij knapt en ik niets anders meer kan dan schreuwen en we beiden staan te huilen lijk ik voor eventjes tot haar door te dringen. Dan roept ze 'ik wil ook gewoon luisteren en lief zijn'. Maar als ik haar dan vraag waarom ze dat dan niet doet dan weet ze het niet. En de dag daarna, begint alles weer gewoon opnieuw.
Gisteravond heb ik haar uit pure wanhoop met een koffer de auto in gezet en naar haar vader gebracht. Ik kon niet meer dealen met de zoveelste nee en het tegenwerken. Uiteindelijk was zij blij dat ze naar haar vader ging en zat ik met tranen en een schuldgevoel in de auto terug naar huis.En terwijl ik dit typ zie ik er als een berg tegenop dat ze zo weer thuis komt.Ik heb de energie niet meer voor nog meer van deze dagen. Ik tel letterlijk de uren af tot bedtijd en de dagen tot ik weer gewoon mag gaan werken. Op dit moment denk ik namelijk dat ik meer tot rust ga komen op het werk tussen huilende baby's en peuters midden in de peuterpubertijd dan hier thuis met m'n eigen kleuter.
De volgende stap wordt nu, contact opnemen met het cjg, letterlijk een schreeuw om hulp. Voor ons allemaal.Voor haar, voor mij en ook voor haar zussen die nu volledig ondersneeuwen omdat hun 7 jaar jongere zusje alle aandacht opeist.
Lydiaq
https://www.instagram.com/reel/DBMYfTySzRF/?igsh=MWNkeGhzb29rdnJqZQ== Wat dapper dat je je verhaal deelt. Kan me zo voorstellen dat het soms onmogelijk lijkt. Een ding wat mij heeft geholpen is het inzicht dat jouw kind, een kind is. Ze is nog maar 5 en haar brein is nog niet zo ontwikkelt dat ze dit gedrag expres vertoond om jouw dwars te zitten. Het is niet haar schuld dat ze hele grote emoties heeft en nog niet weet hoe ze daar goed mee om kan gaan. Daar heeft ze jou voor nodig. Dat inzicht heeft mij iig geholpen om milder te reageren en dat heeft ook weer een mega effect op mijn dochter. Tip: de filmpjes van Dr. Siggie op.insta en ook het filmpje in dit bericht.. om ook haar perspectief te blijven zien. Ik wens je heel veel sterkte!
Kimzstr
Wij zijn naar de huisarts gegaan en hebben een verwijzing gekregen naar de poh jeugd vanuit hier naar een expertise centrum, waar we nog op de wachtlijst staan. Herkenbaar verhaal, alleen gebeurd het bij ons vooral thuis. Wel een klein puntje van kritiek misschien, ik snap je gevoel en de nood het van je af te schrijven. Maar vind het voor je dochter een beetje sneu dat er een foto bij dit stuk staat. Zij kiest er niet voor dat dit verhaal gedeeld wordt en nu is ze voor alle anderen herkenbaar in beeld. Hopelijk worden jullie gauw geholpen! 🍀
Meis_jesmama
Ik heb inmiddels contact opgenomen met het cjg en we staan op de wachtlijst. Nu afwachten en als het te lang duurt toch maar via de huisarts kijken naar andere mogelijkheden. Ik heb inderdaad de foto aangepast nu!
Annelies Koops
Heel herkenbaar. Gewoon een tip wie weet werkt het. Een dagprogramma voor haar maken, zodat ze weet wat er gaat gebeuren. En laat haar kiezen tussen twee keuzes. Ze wil waarschijnlijk zo te lezen de regie hebben. En investeer hoe moeilijk soms ook in echt dingen doen. Voor jonge kinderen is samen naar de speeltuin of samen een cake bakken aandacht. Ik ben zelf moeder van 6 kinderen en werk ook met kinderen. Succes en weet je staat er nooit alleen voor.
Skawa
Ik werk als gezinsbehandelaar in de kinder en jeugdpsychiatrie. Ontzettend lastig dit voor jou en je kinderen. Vaak zit er wel degelijk een duidelijke oorzaak onder en ik hoop daarom dat je snel de hulp krijgt die je zoekt! Straffen heeft echt geen zin zoals je al merkt. Dan wordt het alleen maar meer straf en een machtsstrijd. Is ze 1 op 1 anders?
Skawa
Ik wilde nog verder typen maar drukte al op enter. Het is heel logisch vanuit jou positie om haar als ‘schuldige’ te zien. Zij luistert niet, ze kan zich niet gedragen. Als ze maar gewoon… vaak zit het in hele andere omstandigheden en is het kind net zozeer slachtoffer. Probeer haar leuke dingen te blijven zien en te vergroten voor jezelf. Veel sterkte hopelijk komt er snel goede hulp
Meis_jesmama
Ja gisteren waren haar zussen logeren en waren we met z'n tweetjes. We hebben een hele fijne dag gehad, had dit zelf ook heel hard nodig om idd uit die negatieve spiraal te komen. Ze is altijd een dromerig meisje die het nodig heeft om tussendoor eraan herinnert te worden waar ze ook alweer mee bezig was of wat je van haar vraagt. Dat is helemaal prima, maar de laatste dagen waren heel extreem. En ook op school werd haar gedrag erger. Ik hoop ook vooral zelf wat handvatten te krijgen hoe ik er het beste mee om kan gaan zodat we het gewoon weer fijn hebben thuis met z'n allen.